Chipata

Als ik mijn chaotische dagen van mijn leven ('t zijn er toch al wat) op een rijtje moet zetten dan staat 29 december (voorlopig) op nummer 1!

We gingen vrijdag naar Chipata, de tweede grootste stad van Zambia. Dan zijn je verwachtingen toch redelijk hoog gespannen dacht ik. We hadden een boormachientje nodig, de geschikte vijzen, geen speelgoedschroevendraaiers maar "werkzame", materiaal voor de kleuterschool, malariapillen, koffie, je kan alleen oploskoffie kopen dus van een straf" chatteke kaffe" komt niks in huis, twaalf diepvrieskippen, worst van bij de beenhouwer, laarzen maat 45, kaas bij de Spar voor ons ......

We dachten de bus te nemen maar dat werd ons afgeraden, het werd ons ginder overduidelijk waarom. Dus deze keer een "echte" chauffeur ingehuurd. Voor tweehonderd kwatcha (18 euro) is die met ons een hele dag op trot geweest. Van acht 's morgens tot zes uur 's avonds. Toen we terug thuis kwamen had ik minstens drie psychologen en een dozijn kalmeringspillen nodig en ik heb toch al heel wat waterkes doorzwommen.

Eens goed op weg merkten we dat het een echte Zambiaan is, hij hield zich nergens aan de verkeersregels en je kan die regels hier dan nog op één hand tellen. Op een bepaald moment stak hij een vrachtwagen voorbij op een plaats waar een dubbele streep getrokken was. Even verder politiecontrole en die agent had dat met zijn arendsoog gezien! Het was dan ook nog een macho streverke ten top! Grote discussie tussen die twee, ze gingen mekaar nog net niet ten lijf. Ondertussen moest ik hoogdringend een grote kleine boodschap doen! Op kousenvoeten den bush in en op dezelfde manier terug. De discussie laaide zo hoog op dat we naar het bureau in Chipata moesten rijden. De agent smeet zich naast mij neer, ikke met een struisvogelei in mijn broek en geprobeerd zo weinig mogelijk en vooral geruisloos te ademen. Op het bureau is het dan toch opgelost met een fikse boete.

Toen dachten we dat het ergste voorbij was. Niks daarvan. Het mini stadje Katete hier vlakbij is de orde zelf in vergelijking met daar. Een wirwar van zandstraten met een massa shops (die naam niet waardig maar het kind moet een naam hebben).

Deze kerel zag het beter zitten dan wij. Doe er nog maar een zakske bij op mijn fiets. Hij had nog de moed om zijn duim in de lucht te steken (het is wel degelijk zijn duim)

Onze eerste opdracht was de bank. Jan buiten bij de ATM, ik binnen om euro's te wisselen. Er stond een rij van vijftien mensen voor mij, dus geduldig wachten. Ineens zag ik, oh onze chauffeur staat achter mij ook te wachten. Ik daartegen een hele uitleg over de politie enz enz. Die mens dacht eieren voor zijn geld te kiezen en het hazenpad te nemen en die zijn ogen waren zo groot als telloren. Maar tot mijn grote verbazing kwam onze chauffeur daar ineens aan en die had dezelfde t-shirt aan van Bayern Munchen als mijn achterbuur. We hebben er met ons drie keihard om gelachen.

 Daarna hebben we een zeventigtal "shops" gedaan met weinig resultaat.

Toen was de redding nabij...... in één zaak zagen we een boormachientje heel hoog aan de muur hangen. Ze begonnen "stellingen" te bouwen om eraan te kunnen. Op een gegeven moment hing die kerel letterlijk te zweven tussen leven en dood. Het machientje hing dan nog muurvast en geen enkele tang was bereid haar werk te doen. Toen het na veel vijven en zessen gelukt was werkte het vooroorlogse ding niet meer. Als je dan buiten komt en de straten zijn veranderd in rivieren zodat de auto bijna wegdrijft ..... geloof het of niet maar dan moet je je verstand niet op nul zetten maar VEEEEEEL lager of je gaat beginnen krijsen!!! Ondertussen hadden we al wel een zestal ballen gevonden maar toen we de deur openden rolden er twee naar buiten. Hopsa met het water mee door de straten en wij met drie erachteraan.

Laarzen maat 45 zoeken voor de prijs van 40 kwatcha was eindelozer dan de zee leegscheppen.

Wat we niet meer voor mogelijk achtten kwam toch nog in orde. We vonden zelfs een boormachientje! En... 

vijzen van de juiste maat

en in die shop hadden ze laarzen staan maat 45 voor 120 kwatcha. Maar ..... omdat we in het land van Eden Hazard en Kevin De Bruyne wonen kregen we ze voor 40 kwatcha!!

Enkel niet te vinden was materiaal voor de kleuterschool. Alleen enkele puzzels in heel stevig karton. 

 Als slot van de rit stopten we in de Spar voor kaas. Ik heb daar ook een fles wijn gekocht die ik in de auto direct soldaat wou maken maar mijn gezond verstand zei toch om dat niet te doen. 's Avonds waren we "leeg" en mijn fles wijn voor de helft. We hebben er in elk geval goed van geslapen en de volgende dag begin je opnieuw vol frisse moed.

Er zijn hier ook een tiental kinderen met lompen die de hele dag in de bomen klimmen om mango's te bemachtigen. Heb nog niet zo goed zicht op de situatie maar die riskeren hun leven.

We geven die nu 's middags boterhammen met jam. We weten heel goed dat dit misschien niet veel zin heeft want binnen een maand zijn we hier weg en dan .... ja dan hebben ze toch tenminste deze maand een volle buik. Voor de rest houden wij ons bezig met ons "project", banken maken voor de school.

Mooi hé! Er zijn er al vier klaar. Goed gedaan van mijn ventje.

Even een blik werpen in de klaslokalen.

en een blik werpen in de Tikondaanse keuken!

Tweede blik . Kip braden. Die laten ze dan zolang braden dat je ze zelfs niet meer doorkrijgt met onze zaag.  Niet moeilijk dat de meeste mensen hier veel tanden missen.

Zoals jullie zien redden we het hier wel... Het is hier duidelijk wat avontuurlijker en chaotischer dan thuis, maar dat is nu eenmaal Afrika. Vrijdag was het wel erover! Eerst een vlucht met de taxi: 87 km op 45 minuutjes en dan nog wel met een snelheidsbeperking tot 50 km op vele plaatsen. Maar een echte Zambiaan beschouwt 90 km per uur als een volstrekt minimum. Wie daaronder blijft, ook in de bebouwde kom, moet niet rekenen op enig aanzien... Daarna eerst onder de broeierig hete zon, daarna onder een ongeziene stortbui alle shops van Chipata bezocht. Een zwembroek was van pas gekomen! En in de namiddag nog eens terug langsgegaan, want ze moesten sommige dingen eerst zoeken. En dat allemaal om vast te stellen dat ze al niet veel meer hebben dan bij ons in Katete... maar toch wat langere vijzen en een simpel maar werkend BOORMACHIENTJE!!! Gisteren kon ik dan weer aan de slag met de schoolbanken. Ik kreeg al gauw assistentie van twee gastjes. Ze doen aardig hun best en ze verlossen Gonda van een aantal jobkes... Hopelijk heeft niemand hier iets tegen kinderarbeid, want ze komen de volgende dagen weer helpen. Anders blog ik wel vanuit de plaatselijke gevangenis...

Als het deze namiddag niet regent bezoeken we de pottenbakker. Kijken we naar uit, want da's echt wel een heel speciale plaats met een heel speciale 'madam"! In feite 2 speciale madammen, ge weet wel wie dat tweede specialleke is, zeker? Enfin, dat geeft weeral stof voor een volgend stukje op de blog...

Nog een fijn oudjaar en vooral een spetterend, voorspoedig en gezond 2018 toegewenst en tot volgend jaar!!!

ons nieuwjaarsmaal, blokje nshima met kip en moringa

Wij lagen voor tien uur in ons bed. Als er een feest te vieren valt gebeurt dat altijd in de namiddag nooit 's avonds. Het is hier ook heel snel donker en maar een pierke licht dus ... wat doe je dan nog? In je bed kruipen, niet moeilijk dat iedereen hier een resem kinderen heeft. 

en lekker zeg!!!

feestmaal, toch voor hen!

zwieren en zwaaien met de beentjes op het nieuwe jaar

een pareltje met pareltjes

en eentje zonder pareltjes

wij wachten geduldig om te mogen aanschuiven

En om het nieuwe jaar goed te starten! Kijk mijn pompoenplantjes in de potjes

 en vandaag al een deel uitgeplant.