Het leven hier! Twee stapjes vooruit, één achteruit!

 EERSTE HOOFDSTUK/ ONS MIA

ONS MIA IS VANDAAG JARIG EN ZIJ BLAAST  92 KAARSJES UIT!  DAT VERDIENT EEN HIEP HIEP HOERA!!!

TWEEDE HOOFDSTUK/ ONS PROJECT

Als je de titel leest dan is de fles halfvol. We konden ook schrijven: één stapje vooruit, twee achteruit maar dan is de fles halfleeg en we bezien het nog altijd positief!

Ondertussen is één klas volledig in orde. Tien banken voor elk drie leerlingen en de lessenaar voor de leerkracht. De leraar super content, wij dus ook! Maar heel lang konden we niet op onze twee oren slapen want ze hadden nog een "kleine" verrassing voor ons. Ze waren toch wel niet vergeten zeker dat er ook geen banken stonden in de kleuterklas. Het zijn grapjassen hier. Vervolg van het verhaal. Wij terug "een dagje houthandel". Leuke, boeiende uitstap. Overleggen, wachten, opnieuw overleggen, wachten....vervoer zoeken ...

 Toen we de vlag aan het hout op de wagen zagen hangen vonden we dat super hilarisch omdat geen kat hier zich iets aantrekt van het vervoer of de wijze van vervoer. 

Schaafstop!! Het hout is zo ruw dat je er onmogelijk bankjes kan van maken. Dus onderweg moeten we het hout afladen om het aan één kant  te laten schaven. De planken krijgen een "beurt". Beter iets dan niets. Je kan er daarna best niet met je bloot " ? " gaan opzitten want dan heb je daarna een "beurt" met een pincetje nodig! De verdere oplossing is dus schuurpapier(op het hout wel te verstaan).

Vervoer vanuit Chipata! Ze brengen de stoelen.

De entree van de school. In het regenseizoen letterlijk een brug over "troubled water". Als er teveel leerlingen in de school ingeschreven zijn is dit een vorm van "natuurlijke selectie". Wie heelhuids over de brug geraakt krijgt een "studiebeurs".

We zijn er bijna .... we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.

De leraar heel blij en wij toch een beetje fier.

Perfect gemaakt voor acht kindjes.

Ondertussen zitten we niet stil want we hebben al vier van deze tafeltjes gemaakt voor de kleuterschool. Na veertig jaar sta ik nog wel vol bewondering voor mijn ventje. Hij is echt onvermoeibaar en hij zaagt dat hout alsof het een brood is. Niemand doet hem dat hier na. Na een paar uur kan je hem dan wel met geen tang meer vastpakken want het zweet loopt dan als beekjes over zijn lijf. KLEIN beetje vies maar na een douchke is dat allemaal weggespoeld en is hij terug "aaibaar".

En ondertussen amuseren zij zich met de restjes hout, enkele nageltjes en een stokje om de nageltjes in hun "bouwwerk" te krijgen.

ONS DERDE HOOFDSTUK/ DITJES EN DATJES ...

 HET LEVEN ZOALS HET IS IN TIKONDANE

Wij hadden twee rugzakken bij. In Jan zijn rugzak zaten al onze spullen. In mijn rugzak alleen kleding voor hier. Maar dat is nog veel te weinig omdat er zoveel kinderen hier rondlopen met echte lompen.

Wat doe ik dan? Ik zet me tussen de andere dames en begin als een bezetene te zoeken naar de "speld". Drie kwatcha voor één kledingstuk en de koers is hier ondertussen 12 kwatcha voor één euro. Je kan er niet in je blootje voor lopen. Bij navraag blijken die kledingstukken in containers van Europa te komen. Bij deze : bedankt!!

Mijn keuken! We hebben een ijskastje. We kochten een vuurtje om een omeletje.... op te bakken, twee pannetjes en een kookpot (alles samen geen tien euro). In Chipata kochten we een waterkoker en een mixer die we daarna aan de keuken hier kunnen geven. Buiten in een emmer doen we de afwas. Ik ga het thuis niet meer gewoon geraken...  of toch ????? Grootste probleem...  alles doen we met de lamp van mijn gsm of met

het  lampje (geschonken door mijn schoonzus), want het is hier overal stikdonker.

En dan de crème de la crème: onze badkamer!!  Ze zijn erop vooruit gegaan, want we hebben een wc met spoelstop en meestal water in de douche. Van de wc doe je een "douchegordijntje" opzij, dat totaal geen nut heeft maar kom, geen overbodige vragen of opmerkingen! Dan kom je in de "doucheruimte".  Een aantal keer per week kruip ik in de rol van Assepoester, ga op mijn knieën zitten, neem mijn borsteltje en een stuk zeep en begin de was schoon te frotten. Na het spoelen hangt mijn ventje de was op. Ik doe dat in mijn ondergoed want de kraan spat alle richtingen uit. Ben niet op de hoogte hoe Assepoester erbij stond als ze waste maar ik doe het zo. Volgens Jan liep het sprookje goed af, dus ik ben een "lucky" vrouw. Voor de gekheid heeft hij "het" schoentje bij mij gepast en ik ben de "echte".

Als Jan hulp heeft bij zijn werk hou ik me bezig met de kinderen... puzzelen( het kindje rechts is volledig doof en die sponseren wij ook) 

of ballonnen blazen.

We reizen om te leren en omdat jullie met ons meereizen nog enkele Zambiaanse toestanden. Het cassavameel wordt na het malen los op de weg gekapt om het daarna in zakken te scheppen. Wie is er nog verwonderd dat er hier een ziekte uitbreekt??? 

Met dit instrument ploegen ze de grond om en maken ze voren om daarna te zaaien. Je mag me geloven .... zwaar werk!

ONS VIERDE HOOFDSTUK/CHOLERA-EPIDEMIE

De meeste lezers zullen ondertussen wel op de hoogte zijn, er is een cholera-epidemie in Zambia. De haard is begonnen in Lusaka en heeft zich al uitgebreid tot hier. Er mogen geen meetings meer gehouden worden met meer dan 5 personen en het openbaar vervoer ligt nagenoeg stil. De scholen starten niet op 15 januari. Zelfs de kerken zijn gesloten en dat wil hier al wat zeggen.  Het water komt in Tikondane van veertig meter diep, dus dat is wel zuiver water.  Toch zijn wij wel extra voorzichtig en gebruiken alleen fleswater. Eigenlijk deden we dat al voordien. Als wij reizen nemen we altijd fleswater.

Jason is de ontwerper hiervan! Bij elke wc staat er een heel eenvoudig systeem om je handen te wassen. Een tipitab. Je stapt op een houten plankje en de kruik kantelt. Allemaal om de cholera hier geen kans te geven.

De mensen van de compounds werden samen geroepen om extra uitleg te geven over de cholera en hoe ze hun voorzorgen kunnen nemen.

ONS VIJFDE HOOFDSTUK

Gisteren vroeg een van de Tiko-madammen of we van haar een matje wilden kopen. Voor haar is deze hobby een bijverdienste... Ze vraagt hiervoor 120 kwatcha, dus 10 euro. Misschien is er onder jullie wel iemand geïnteresseerd. Zo ja, laat ons dat dan graag zo snel mogelijk weten. De "productie" moet snel starten en vooral: alles moet tegen eind januari (Europese tijd!!!) klaar zijn!!! De kleur mag je zelf kiezen en het formaat is ongeveer 70cm bij 45cm... Zoals gezegd de prijs is 10 euro. Wil je toch een extraatje geven, dan steun je daarmee ons project... Betalen doe je wel als je je matje komt ophalen bij ons thuis! Alvast bedankt!!!

Morgen (dinsdag) gaan we naar de "grote stad" o.a. voor centjes. Hier in Katete wil al acht dagen geen enkele van de 4 geldautomaten vrede sluiten met mijn kaartjes van Mastercard, Maestro of Visa... Mijn geduld en ook mijn centen geraken dus stilaan op en dus moet ik mijn geluk maar proberen bij de dichtstbijzijnde geldautomaten zo'n 85 km verderop...  Barclays Bank begrijpt normaal mijn probleem en toont dan ook haar goede wil (enfin, toch in het verleden). We maken ons niet teveel zorgen, dat komt wel goed. En is het niet morgen, dan wel een volgende keer... That's AFRICA!!!

En woensdag zullen zowel de tafels voor de kleuterklasjes als de lessenaar voor juf en meester klaar zijn. Weeral een zorg minder! Hopelijk valt er dan niet weer een onverwachte appel uit de Tiko-kast... Wel spijtig voor al mijn assistenten groot en klein. Ze zijn ondertussen al verwoede timmeraars geworden, maar de perfectie is nog niet in zicht... En de moeders en zeker de vaders die langskomen begrijpen duidelijk helemaal niet waarom een mzungu (blanke) zo dom kan zijn om zich bij dit weer de ziel uit het lijf te werken... Het leven is hier te schoon om het zo te verbrodden!

En wat de uitbraak van cholera betreft: maak jullie echt niet teveel zorgen!!! We zijn echt wel HEEEEL voorzichtig, zowel op gebied van eten en watergebruik als wat betreft het "handsjaken". Dat laatste is hier een gerespecteerde nationale bezigheid, je schudt hier niet zo maar eventjes het handje van iemand... Maar het is ook niet zonder gevaar voor het doorgeven van de ziekte en dus doen we daar voorlopig niet meer aan mee. De mensen zelf maken er nu ook een "vuist tegen vuist" begroeting van en dat is al wat veiliger... En we wassen heel vaak onze handen met zuiver water en zeep, zodus... We zorgen er op die manier dan ook voor dat er niet op een dag een plotseling einde komt aan het bloggen... Met andere woorden : morgen (bij de gratie van het internet en bij voldoende stuff) of in elk geval een van de volgende dagen zijn we er weer!

TOT DAN!!!