De cirkel is rond!

Nog 1 (één!) enkel dagje en we zijn opnieuw thuis... Tijd dus om ons Nepalees avontuur op een rij te zetten!

Het neusje wordt hier niet gesnoten maar uitgeknepen tot de inhoud langzaam maar zeker op de grond valt. Blijft er toch nog wat "plakken", gewoon effe met de hand wegnemen en dan je hand ongegeneerd afvegen aan de dichtstbijzijnde muur, sjaal of gordijn.

 

De Nepalees heeft overduidelijk een teveel aan speeksel. Na een niet mis te verstaan superluidruchtig "voorspel" wordt met olympische kalmte de fluim richting grond gelanceerd. Of er toevallig net dan op die plaats iemand voorbij loopt is bijzaak...

 

wie zoekt die vindt (de fluim)!

Nepalezen dragen geen gewichten op het hoofd, wel bevestigen ze zware lasten op hun rug met een riem over het voorhoofd.  Ge moet dan ook niet verschieten dat ze bijna allemaal een plat neuzeke hebben, want als die riem naar beneden schiet... En met minder dan 75 kg op uw rug kunt ge natuurlijk niet onder de mensen komen!

 

 

 

Vuilnis en milieuvervuiling zijn hier geen probleem. Hebt ge iets waar ge geen weg mee weet, gooi het dan gewoon buiten op straat of in de rivier of beek. Dat doet iedereen en nog nooit heeft er iemand iets op gezegd. Ligt er zoveel dat ge er over struikelt, dan doet een lucifer soms wonderen... En als die truc bij het water niet lukt dan is dat gewoon brute pech...

 

en met dat" leidingwater" wassen mensen zichzelf, doen ze de was en poetsen ze hun tanden...

Nepalezen zijn niet echt gek op dieren. Ze worden er wel gek van. Loopt er een kat of hond in de buurt, dan wordt die direct weggejaagd. Helpt dat niet, dan doet een steentje of trap wonderen... Alleen de Heilige Koe mag op begrip rekenen en dat weet ze maar al te goed!

 

Een Nepalees moet ge niet proberen te overtuigen van iets. Hij wéét gewoonweg hoe het moet, daarom is hij Nepalees... Integendeel zal HIJ proberen u ervan te overtuigen dat GIJ het verkeerd voorhebt, ge zijt nu eenmaal maar een westerling... met vanzelfsprekend verkeerde principes!

Transport mag hier blijkbaar alleen met bussen, taxi's en "driewielers" die al minstens 30 jaar oud zijn en die al minstens 2 bomaanslagen hebben overleefd. Bijkomende voorwaarde: geen toeter (zo luidruchtig mogelijk) = geen toelating om op de weg te komen!!! Volledig afgetakeld en doorgeroest is geen reden voor buitendienststelling...  De bestuurder moet autodidact zijn en vooral ambities hebben om het nadien in de Formule 1 waar te maken. Van de andere kant: wie heeft er ooit al een vrachtwagen gezien typischer dan die op onderstaande foto???

 

 

 

 

schoon van ver maar in feite ver van schoon, zeker van binnen!!!

 

 

van een overbodige opmerking gesproken!

 

 

Koude is hier geen reden om te verwarmen. Verwarming bestaat hier gewoon niet... Ge moet al een onaangepaste westerling zijn, dus van slechte wil, om te sakkeren als ge u bij een kamertemperatuur van een graad of 8 niet kunt verwarmen. Ge hebt dan toch nog maar uw geitewollen sokken, een onderhemd, hemd, trui en dikke fleece aan, misschien kunt ge uw winterfrak ook nog aantrekken in plaats van te zeuren...? En dan hebt ge het nog altijd veel beter dan "onze kindjes", die buiten moeten eten, spelen en schoolwerk maken en die alleen binnen komen om te slapen!

 

Waarom ze hier elektrische toestellen verkopen is me een compleet raadsel. Zowel 's avonds als overdag loopt ge hier het risico dat uw geest niet verlicht wordt en de batterijen niet opgeladen geraken TENZIJ ge ergens logeert waar ze een alternatief hebben... De  inwoners reageren zelfs niet meer als de elektriciteit met vakantie is, ze schrikken alleen nog als ze effe aangaat... De elektriciteit die Nepal produceert wordt verkocht aan India, toch de logica zelf!?

 

In de steden wordt het straatbeeld bepaald door het superdrukke en superluidruchtige verkeer. Daarnaast zijn er overal winkelTJES en straatverkopers. Letterlijk alles is hier te koop: van fruit en groenten (bv. de kori voor de Dal Bath) over vlees tot huishoudartikelen als een schuurborsteltje voor de was... Dat hygiëne hier niet altijd "het van het" is moet je er met de glimlach/grimlach bijnemen...

 

het onze hier is ondertussen al doodversleten...

 

 

moet er nog kori zijn?

 

 

hij heeft duidelijk nog een eitje te pellen met iemand...

 

de scharensliep, precies Bokrijk!

 

                       wie het schoentje past die trekke het aan (als het gerepareerd is tenminste)!

EN TOCH HEBBEN WE HET OOK HIER NAAR ONZE ZIN GEHAD!!! We hebben al het voorgaande er meestal met de glimlach bijgenomen. Het landschap is vaak prachtig, de berglandschappen en vergezichten indrukwekkend. Het land is vaak fascinerend, veelkleurig als Zuid-Amerika, eerder arm en chaotisch. Maar toch meestal meer gestructureerd dan Afrika en de mensen kunnen zichzelf beter organiseren, mogelijk ook omdat ze -althans de mannen- een beetje beter geschoold zijn dan de Afrikanen. Ook hier is de werkgelegenheid een groot aandachtspunt en wie naast de boot valt heeft het erg moeilijk... Niet te verwonderen dus dat er zoveel gebedeld wordt en dat er zoveel "weeskinderen" en "straatkinderen" zijn.

 

waar is mijn onderbroekje gebleven??? 

 

 

onze 12 lieve musketiers met "ama" en "pleegouders"

 

Onze rondreis maar nog meer ons vrijwilligerswerk hebben ons in elk geval geleerd dat het een belangrijke levenskunst is om te genieten van het kleine en dat we moeten dankbaar zijn om wat we hebben en niet moeten kankeren over wat we niet (kunnen) hebben! Alleen dan kan het zonnetje schijnen elke dag en dat is wat we al deze mensen dan ook toewensen!!!

Nog drie nachten slapen

Nog drie keer slapen en ...........  dan zijn we thuis!! We hebben een zalige tijd gehad en er (bijna) geen moment spijt van gehad. Zoals lezers al geschreven hebben, we hebben veel bagage bij en niet alleen maar materiële spullen. We zijn vele malen ontroerd, gelukkig of boos geweest. Gelukkig kunnen we dat boze in een klein doosje stoppen en zit het warme, blije in een megadoos die we thuis nog dikwijls zullen open doen om er eens in te piepen.
Dankzij veel lezers hebben we voor de kinderen eten gekocht waarmee ze maanden verder kunnen en ook de huur voor de volgende maanden zullen we kunnen betalen...
We proberen  nooit meer te vergeten hoe goed wij het toch hebben thuis ondanks de regen, wegenwerken, treinstakingen, vallingen, de rij wachtenden in de supermarkt.......
We proberen nooit meer te vergeten hoe arm wij zijn door onze verlangens naar nog meer, nog beter .....
Van Afrika onthouden we zonder twijfel de  warme, spontane, goedlachse mensen die zich in alle (toch de meeste) omstandigheden met een kwinkslag weten te redden.

Van Nepal onthouden we vooral onze kinderen die zo zorgzaam zijn voor elkaar en natuurlijk de onvergetelijke "Himalaya-zichten".

Voor en na Nepal

Ram, een van de managers van ons guesthouse, is ook drager tijdens trekkings en dat komt hier wel erg goed van pas...

Oproep!

In januari worden we opnieuw grootouders. Volgens onze vos hebben ze nog geen naam voor hun dochtertje. Niet meer of dat kind wordt geboren zonder naam. Dat kunnen we niet laten gebeuren. Daarom deze oproep. Suggesties zijn welkom (laten de ouders zelf weten). Wat past er volgens jullie bij Kamiel en Toon?  Laat maar weten, langs blog of e-mail!

 

Afrika en Nepal, 2 verschillende werelddelen en 2 verschillende werelden...

 

Verschroeiend heet maar soms dagenlange regens -die wij gelukkig niet hebben meegemaakt. Zand en stof overal en dus keren maar... Enorme werkloosheid en dus veel armoede, veel mensen met weinig scholing. Iedereen lijkt er maar wat op los te leven, goede wil is er op overschot maar organisatie en kennis ... De toekomst en het verleden zullen waarschijnlijk sterk op mekaar gelijken... Maar toch zijn de mensen spontaan en altijd opgewekt. Ze redden zich overal uit en leven van dag op dag: "Hakuna matata", "maak je niet te veel zorgen" is hun motto om te overleven. Zo is Afrika, zo zijn de mensen... Wat kunnen we nog veel leren van hen!

 

Prachtige berglandschappen die helaas afwisselen met een ongelooflijke afvalberg. De meeste mensen zijn tot hun 16 jaar naar school geweest- althans de mannen! Want de man  is hier duidelijk de heerser der schepping! De vrouw is hier op alle vlakken ondergeschikt en emancipatie lijkt niet aan de orde ... De werkloosheid is niet te onderschatten en dus leven sommige gezinnen op de straat. Vandaar ook zoveel opvangtehuizen voor wees- en straatkinderen. Ook hier is het leven voor velen hard. De Afrikaanse levensblijheid is soms ver weg... Maar zelfredzaamheid is de meesten gelukkig niet vreemd, zodat leven voor een deel van de bevolking toch meer is dan overleven! 

 

Twee totaal verschillende werelden en toch veel overeenkomsten. We onthouden in elk geval dat we als westerling enorm bevoorrecht zijn maar helaas beseffen we dat niet altijd voldoende. We kankeren (te) vaak om kleine dingen en daardoor beseffen we niet hoe dankbaar we moeten zijn om wat we allemaal hebben en wat zovele anderen moeten missen. De rijkdom van andere culturen beseffen we niet voldoende: de overlevingsdrang, de creativiteit die daarmee gepaard gaat, het blij zijn met wat je hebt (hoe weinig dat soms ook is), om maar te zwijgen van het belang dat gehecht wordt aan zorg om en voor mekaar...

We hebben zeker onze mening over een aantal zaken wat moeten bijstellen en dat is misschien nog wel het mooiste dat we aan onze reis overhouden! Dankjewel, Afrika en Nepal, het ga jullie goed!!!  

Moeilijk moment

 

 

 

Raar buikgevoel toen we de laatste keer deze weg naar de kinderen opgingen, juist achter de hoek ligt hun huis!

 

 

 

 

 Ze waren druk bezig met het maken van een laatste tekening. Het leuke is dat het zo spontaan gebeurt, niemand zegt hen dat ze dat moeten maken.

 

 

 

Toen we later terug naar ons guesthouse stapten kregen we een tikka en een sjaal. Op de sjaal staat een tekst in het Nepalees.

 

 Dat God ons mag behoeden voor de rest van ons leven. Mooi gebaar!

 

 

 

 

 

je kan er niet naast kijken

 

weer extra bagage maar we gaan die tekeningen toch niet achterlaten

 

 Morgen nemen we een dagje voor onszelf want dinsdag bussen we naar Kathmandu.

 

Dus lekker niks gedaan vandaag... In de voormiddag ontbeten en dan in het guesthouse gebleven, wat gelezen en Rummikub gespeeld. In de namiddag toch een inspanning gedaan om naar buiten te gaan... Dit keer NIET naar de orphanage gestapt! Eén keer afscheid nemen was al moeilijk genoeg!!! En niet alleen voor Gonda en de kindjes... Nog enkele inkopen gedaan en dan ingepakt. Hoe we dat allemaal aan de bus gaan krijgen is me een compleet raadsel. Maar voor elk raadsel is er een oplossing, dus dat komt wel in orde! Alles staat nu netjes op een lange rij te wachten op bustransport naar Kathmandu, onze laatste etappe.

En dus bloggen we morgen verder vanuit dé smogstad bij uitstek... Groetjes nog en blog you tomorrow!

 

 

je moet het zien!

 

 

Elke zaterdag zijn de kinderen thuis, dan is het hun vrije dag op school. Het was dus onze laatste kans om samen met hen iets te ondernemen. Overal gaan navragen wat de mogelijkheden waren. Die zijn er niet of niet veel. Natuurlijk kan je hier "à volonté" aan paragliding , bungy springen ....... doen maar dat is niet echt iets wat we wilden. Uiteindelijk kwamen we aan de weet dat er een zevental km buiten Pokhara een "attractiepark" was. Wij daar met de taxi naar toe op verkenning. Het bleek een eenvoudige speeltuin te zijn met een viertal betalende kermisattracties. Je kon er ook iets te eten en te drinken krijgen. De prijzen waren allemaal rond de dertig eurocent voor een drankje en rond de euro voor een maaltijd. Er was ook een plonsbadje aan. We waren wild enthousiast. Harka van het guesthouse had voor vervoer gezorgd, een heuse minibus. Tegen half elf moesten ze naar ons guesthouse komen. Ik was nog zenuwachtiger dan de kinderen. De laatste dagen is het hier kouder (zestien, zeventien graden), het is hier winter dus zwemmen konden ze niet doen maar ze hadden genoeg te doen om zich een hele dag te amuseren.

 

 

 

 

 

 

Ik zei hen dat die bus alleen voor ons was omdat er op de ruit "tourist only" plakt maar ze zaten rapper in de bus dan wij!

 

 

 

groot of klein, iedereen vond het super

 

 

 

 

Purnay, één van mijn lievelingen

 

 

 

 

 

 

 

 

Katchke

 

 

 

 

 kijk eens wat ik kan, een salto!

 

 

 

 

 

bedankt,we amuseren ons

 

 

 

 

je moest heel hard aan die verroeste molen draaien om die rond te krijgen

 

 

 

 

Mickey Mouse kwam op bezoek!!!!!!

 

 

 

 

 

met de autootjes rondtrappen en botsen maar

 

 

 

 

 

 

ook "Mouse" reed mee

 

 

 

 

en van al dat spelen krijg je dorst

 

 

 

 

eerst treinticketjes kopen en dan .... 

 

ook voor de vliegende bijen hadden we ticketjes nodig , een ticketje kostte tussen de 40 en de 70 roepees (120 roepees is 1 euro)

 

 

 

ondertussen houdt onze boekhouder de stand van geldzaken bij

 

 

 

Rond één uur had iedereen grote honger!

 

 

 

 

bijna iedereen nam het typische gerecht "momo"

 

 

 

 

 

 

 

Bidhan wou spaghetti proeven. Dal bath of momo is wel makkelijker om te eten!

 

 

 

 

en met Vlaamse begeleiders moet je toch ook frietjes proeven, ze vonden het zo lekker dat we nog vier porties extra besteld hebben

 

 

 

 En na een hele dag spelen zagen ze er zo uit!

 

 

Als ik naar deze foto van Bilhay kijk moet ik nog altijd lachen, zijn haren waren kletsnat van het zweet en hij was echt "fin de carrière"

 

 

 

 

 

 

 

Rond vier uur stond het busje ons terug op te wachten. Jan ging naar de schrijnwerker om te kijken of de bedden in orde waren en om de weg te wijzen. In Nepal hebben ze geen straatnamen alleen "gebieden"! Het weeshuis is in het gebied "Masbar".

Ondertussen heb ik geholpen om de kinderen te wassen want elke zaterdag is het grote schrobbeurt! De groten helpen de kleinen mee te wassen omdat de groteren zich pas wassen als het donker wordt (alles moet op het koertje want er is uiteraard geen badkamer. )Het is echt de moeite om het mee te maken. Er wordt natuurlijk ijskoud water gebruikt uit de ton, niemand vertrekt een spier. Iemand ging uit de keuken een lege zak van de uien halen, die wordt in stukken gesneden en dat zijn prima washandjes. Bij ons verkopen ze "schrubhandschoenen" om de dode cellen te verwijderen, ik kan je garanderen dit heeft een nog beter effect!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

schitterend om mee te maken, op het filmpje zie je duidelijk de rode "schrubuienzak"

 

 

 

     

                                       

   

 

 

En terwijl de kinderen in "groot onderhoud" waren ben ik dus een bezoek gaan brengen aan de meubelmaker. De bedden waren nog niet helemaal klaar, hoewel er wel degelijk hard aan gewerkt was (dat was ik vrijdag ter plaatse trouwens gaan checken, wat ze toch maar matig apprecieerden...). Niet te verwonderen, ze moesten met een SCHAAF een multiplexplaat van 18mm van maat maken!!! En om 16 uur was ook het beslag nog niet aangebracht. Maar "At about 5 o'clock we'll be there!!!" zei de meubelmaker overtuigend. En dat hij geen Afrikaan is bewees hij door nog voor 5 uur alles te leveren! Asmitha en de ama erg blij natuurlijk. Gedaan met slapen in een bed waar ge moet kiezen of ge met uw hoofd of met uw voeten "buiten" slaapt en dan ook nog een echte matras!!! Hun geluk kon niet op (en dus het onze ook niet...).

 

 

 

 

 

 

 

Deze namiddag gaan we voor de laatste keer naar onze kindjes. Dat zal effe moeilijk worden... Maar we vertrekken toch met een goed gevoel. We hebben hoe dan ook een bescheiden steentje kunnen bijdragen aan de werking en het voortbestaan van dit tehuis voor straatkinderen. En vele druppels samen maken een zee van verschil... Eens thuis zien we wel wat we verder kunnen doen en hoe (we hebben intussen al enkele ideeën...), loslaten is zeker niet onze bedoeling! 

 

Kathmandu wordt onze laatste pleisterplaats, daar is trouwens het Nepal-verhaal begonnen! Nog een laatste zelfmoordpoging dus, want de bus moet ons naar daar brengen... Maar vermits onkruid niet vergaat neem ik aan dat we mekaar eind van de week weerzien aan het thuisfront! Groetjes nog en tot blogs...