je moet het zien!

 

 

Elke zaterdag zijn de kinderen thuis, dan is het hun vrije dag op school. Het was dus onze laatste kans om samen met hen iets te ondernemen. Overal gaan navragen wat de mogelijkheden waren. Die zijn er niet of niet veel. Natuurlijk kan je hier "à volonté" aan paragliding , bungy springen ....... doen maar dat is niet echt iets wat we wilden. Uiteindelijk kwamen we aan de weet dat er een zevental km buiten Pokhara een "attractiepark" was. Wij daar met de taxi naar toe op verkenning. Het bleek een eenvoudige speeltuin te zijn met een viertal betalende kermisattracties. Je kon er ook iets te eten en te drinken krijgen. De prijzen waren allemaal rond de dertig eurocent voor een drankje en rond de euro voor een maaltijd. Er was ook een plonsbadje aan. We waren wild enthousiast. Harka van het guesthouse had voor vervoer gezorgd, een heuse minibus. Tegen half elf moesten ze naar ons guesthouse komen. Ik was nog zenuwachtiger dan de kinderen. De laatste dagen is het hier kouder (zestien, zeventien graden), het is hier winter dus zwemmen konden ze niet doen maar ze hadden genoeg te doen om zich een hele dag te amuseren.

 

 

 

 

 

 

Ik zei hen dat die bus alleen voor ons was omdat er op de ruit "tourist only" plakt maar ze zaten rapper in de bus dan wij!

 

 

 

groot of klein, iedereen vond het super

 

 

 

 

Purnay, één van mijn lievelingen

 

 

 

 

 

 

 

 

Katchke

 

 

 

 

 kijk eens wat ik kan, een salto!

 

 

 

 

 

bedankt,we amuseren ons

 

 

 

 

je moest heel hard aan die verroeste molen draaien om die rond te krijgen

 

 

 

 

Mickey Mouse kwam op bezoek!!!!!!

 

 

 

 

 

met de autootjes rondtrappen en botsen maar

 

 

 

 

 

 

ook "Mouse" reed mee

 

 

 

 

en van al dat spelen krijg je dorst

 

 

 

 

eerst treinticketjes kopen en dan .... 

 

ook voor de vliegende bijen hadden we ticketjes nodig , een ticketje kostte tussen de 40 en de 70 roepees (120 roepees is 1 euro)

 

 

 

ondertussen houdt onze boekhouder de stand van geldzaken bij

 

 

 

Rond één uur had iedereen grote honger!

 

 

 

 

bijna iedereen nam het typische gerecht "momo"

 

 

 

 

 

 

 

Bidhan wou spaghetti proeven. Dal bath of momo is wel makkelijker om te eten!

 

 

 

 

en met Vlaamse begeleiders moet je toch ook frietjes proeven, ze vonden het zo lekker dat we nog vier porties extra besteld hebben

 

 

 

 En na een hele dag spelen zagen ze er zo uit!

 

 

Als ik naar deze foto van Bilhay kijk moet ik nog altijd lachen, zijn haren waren kletsnat van het zweet en hij was echt "fin de carrière"

 

 

 

 

 

 

 

Rond vier uur stond het busje ons terug op te wachten. Jan ging naar de schrijnwerker om te kijken of de bedden in orde waren en om de weg te wijzen. In Nepal hebben ze geen straatnamen alleen "gebieden"! Het weeshuis is in het gebied "Masbar".

Ondertussen heb ik geholpen om de kinderen te wassen want elke zaterdag is het grote schrobbeurt! De groten helpen de kleinen mee te wassen omdat de groteren zich pas wassen als het donker wordt (alles moet op het koertje want er is uiteraard geen badkamer. )Het is echt de moeite om het mee te maken. Er wordt natuurlijk ijskoud water gebruikt uit de ton, niemand vertrekt een spier. Iemand ging uit de keuken een lege zak van de uien halen, die wordt in stukken gesneden en dat zijn prima washandjes. Bij ons verkopen ze "schrubhandschoenen" om de dode cellen te verwijderen, ik kan je garanderen dit heeft een nog beter effect!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

schitterend om mee te maken, op het filmpje zie je duidelijk de rode "schrubuienzak"

 

 

 

     

                                       

   

 

 

En terwijl de kinderen in "groot onderhoud" waren ben ik dus een bezoek gaan brengen aan de meubelmaker. De bedden waren nog niet helemaal klaar, hoewel er wel degelijk hard aan gewerkt was (dat was ik vrijdag ter plaatse trouwens gaan checken, wat ze toch maar matig apprecieerden...). Niet te verwonderen, ze moesten met een SCHAAF een multiplexplaat van 18mm van maat maken!!! En om 16 uur was ook het beslag nog niet aangebracht. Maar "At about 5 o'clock we'll be there!!!" zei de meubelmaker overtuigend. En dat hij geen Afrikaan is bewees hij door nog voor 5 uur alles te leveren! Asmitha en de ama erg blij natuurlijk. Gedaan met slapen in een bed waar ge moet kiezen of ge met uw hoofd of met uw voeten "buiten" slaapt en dan ook nog een echte matras!!! Hun geluk kon niet op (en dus het onze ook niet...).

 

 

 

 

 

 

 

Deze namiddag gaan we voor de laatste keer naar onze kindjes. Dat zal effe moeilijk worden... Maar we vertrekken toch met een goed gevoel. We hebben hoe dan ook een bescheiden steentje kunnen bijdragen aan de werking en het voortbestaan van dit tehuis voor straatkinderen. En vele druppels samen maken een zee van verschil... Eens thuis zien we wel wat we verder kunnen doen en hoe (we hebben intussen al enkele ideeën...), loslaten is zeker niet onze bedoeling! 

 

Kathmandu wordt onze laatste pleisterplaats, daar is trouwens het Nepal-verhaal begonnen! Nog een laatste zelfmoordpoging dus, want de bus moet ons naar daar brengen... Maar vermits onkruid niet vergaat neem ik aan dat we mekaar eind van de week weerzien aan het thuisfront! Groetjes nog en tot blogs...