nuttige geldbesteding

Hier zijn we terug om een kleine beschrijving te geven van ons eerste deel aankopen. Op die manier hebben jullie (onze sponsors) toch een beetje een beeld van de geldbesteding. We zijn doodmoe maar euforisch! Eergisteren zijn we met  Bishnu(de zorgmama) en Asmitha naar Mahandrapool gereden. Dat is het gedeelte van Pokhara waar de Nepalezen wonen. Na samenspraak met de familie kwamen we tot het besluit dat ze dringend een kast nodig hebben om hun kleding in te leggen. Als bij ons deze kast nipt voldoende is voor één persoon kunnen ze hier alle twaalf hun spullen in kwijt. Ze hebben dan ook ieder een schooluniform en als ze thuiskomen trekken ze hun t-shirt en short aan. Dat is het dan zo ongeveer. Asmitha is de steun en toeverlaat van de zorgmama, die moest dus mee voor de kast. Het werd dus een kast met een spiegel want een spiegel was er nog niet in huis. Kon ik ten volle begrij-pen! Toen we in de winkel aankwamen was het al donker en tot overmaat van ramp viel de elektriciteit uit. Gebeurt hier elke avond gedurende een aantal uren zonder uitzondering!!! Je moet het eens proberen, een kast uitkiezen met kaarslicht. Je moet alles eens geprobeerd hebben in je leven, zeggen ze. Wij hebben dit dus ook al gedaan. Gelukkig is hier geen keuze aan kasten. Te nemen of te laten, een ijzeren zonder spiegel of een ijzeren met een spiegel. We kwamen niet meer bij van het lachen (ze wisten wel niet waarom)toen we zagen dat er in elke kast een kluisje was.  Ze zijn zo arm als job maar ze bezitten een kluis!!! Wat een gedoe. Toen moesten we die kast meekrijgen en die taxi's zijn allemaal super klein (kleiner dan mijn R5.) Asmitha en ik hingen meer uit dan in de auto om die kast tegen te houden. En heel de weg dacht ik: waar zijn wij in godsnaam mee bezig! Ik denk dan altijd, gelukkig dat familie, vrienden en collega's ons niet bezig zien, want dat wis je niet meer uit je geheugen! Eens thuis was er veel hulp om de kast binnen te krijgen.

de kast!! Ik zou gezworen hebben dat het een houten was!

 

Vandaag zijn we eten gaan kopen waarmee ze maanden verder kunnen. Bonen, granen, rijst, soya (precies kleine aardappelen maar die zwellen fel als je ze kookt), noten, melkpoeder,  bath (linzen gemengd met???) en allerlei bewaarbare spullen die ik in mijn leven nog niet gezien had. We waren wel naar de winkel geweest waar ze altijd hun inkopen doen, dus kon die winkelier ons voorthelpen.

 

 

 

 

 

Dit zijn de winkels in Nepal. Een groot ijzeren rolluik dat ze 's morgens omhoog doen

 

 

nog groenten kopen bij de "fietsgroentenboer"!

 

 

alles in de taxi, toen alles erin stond kon de koffer niet meer dicht en ik ben te voet voort gegaan want de achterbank stond ook vol

 

 

fruitvoorraad inslaan

 

onze buit!

 

Kilometers hebben we weer gestapt om alles in orde te krijgen. Morgen gaan we naar Chitwan en van daaruit zouden we naar Kathmandu gaan maar onze plannen zijn veranderd omdat we hier nog werk hebben. Toen we het eten brachten lag er een dik deken buiten en dat bleek een matras te zijn die te drogen lag. Misschien kunnen we dus nog matrassen gaan kopen en een extra stapelbed want in sommige bedden liggen ze met drie. We moeten het nog uitzoeken en er de volgende dagen eens goed over nadenken wat en hoe we nog iets kunnen doen. Eten is natuurlijk de eerste en de allerbelangrijkste behoefte.

 

Vorige week zondag is Dinesh (hoofd van VSN) met Ramesh (de "familievader!") gaan praten maar van al de beloften van Dinesh gaat niets in huis komen.  We wilden bij het gesprek graag bij zijn maar dat vond Dinesh geen goed idee.  Nu is ons ook duidelijk dat Dinesh ons zaterdag gewoon wou sussen en bij zichzelf dacht, binnen enkele dagen is iedereen weg, deksel op de ketel en we zetten onze weg voort zoals weleer. Maar het was zo wrang dat we gisterenavond terug naar het gastgezin gestapt zijn om tegen Ramesh onze bevindingen te uiten. Keyla (Canada) en Sarah (Nederland) waren er ook nog (tot vandaag). Naderhand waren onze frustraties nog groter. Het komt erop neer dat we geen goede volunteers zijn, want een goede  volunteer staat op om vijf uur, doucht koud , spoelt na het wc-bezoek zijn wifi of de muis met water en gebruikt nooit wc-papier, eet enkel tweemaal per dag daal bath en eet met zijn handen. Dat laatste was een brug te ver en Jan sloeg met zijn vuist op tafel, in enkele krachtige zinnen heeft hij zijn uitleg gedaan en we zijn opgestapt. Hoofdstuk afgesloten! Waar ons geld gebleven is zullen we dus nooit te weten komen!

 

En zo is dus uitgekomen wat ik al zaterdag had gevreesd. De ene met boter op het hoofd luistert naar het verhaal over de andere met boter op het hoofd. Uiteindelijk wil de kool (Dinesh) de geit (Ramesh) sparen en dus lachen ze de volgende dag in een gezellig klappeke bij Ramesh thuis eens goed met ons, de gefrustreerde onnozelaars, en de boeken worden in vrede dichtgeklapt... Om tuureluurs van te worden!!! En waar ons geld zit??? In elk geval niet waar het volgens ons hoort te zitten!!! We hebben wel een idee bij wie, jullie ook?

 

Vanavond zijn we dan in het weeshuis blijven eten, dat hadden ze gevraagd want het was normaal onze laatste avond. Maar in de loop van de dag hebben we onze plannen veranderd en dus komen we na het Nationaal Park van Chitwan nog een 4-tal dagen terug naar Pokhara. Officieel omdat dat beter uitkomt voor het transport van onze hoop bagage (wie komt er nu op het gedacht om in België tassen en sjaals te verkopen???). Maar misschien ligt de reden ook wel ergens anders... nietwaar, 12 aposteltjes van het weeshuis???

 

 

 

 

 

 

 

Ze hadden allemaal hun briefje al geschreven maar toen ze hoorden dat we volgende week nog een paar dagen zullen terugkomen, waren ze maar wat content! Ze hebben dan maar  besloten om ons volgende week uit te wuiven... Ze hebben er in elk geval niet minder om gegeten!!! Niet te geloven hoeveel die gasten eten, ik kan er niet mee concurreren en Gonda helemaal niet. En ama (moeder) Bishnu maar koken en inscheppen...

 

Nu zijn we terug in ons guesthouse. De elektriciteit, die rond 17 uur de geest heeft gegeven, heeft net besloten om haar goede wil te tonen. Het is intussen wel 21 uur, dus een normale (?) electricity cut... Maar dankzij de zonne-energie (het is hier zo'n 18 graden overdag en volle zon..., hmmm) is er toch licht om onze geesten te verlichten... en om te kunnen bloggen.

 

We hebben het weeral eens gezegd, onze frustraties zijn nu jullie frustraties geworden. Slaap lekker: don't worry, be happy!!!