Ticondane, dagje zeven!

Zondag 29 september

Vanochtend zijn we naar een plek gereden die de gemeenschap wil aankopen. Ze zouden daar dan sinaasappelbomen planten. Het is de bedoeling dat ze na  enkele jaren geen sponsors meer zouden nodig hebben.  Heel goed en belangrijk standpunt. Hopelijk slagen ze erin!

Toen we terug kwamen trakteerde Elke voor iedereen. Op zijn Afrikaans, dus eten met je handen. Daar heb ik toch een foto van genomen.

 

 

Ben de hele dag super zenuwachtig geweest omdat we met de kinderen en kleinkinderen gingen skypen. Ik vreesde echt dat het niet ging lukken. Om vijf uur zaten we al op “het” plaatske waar je hier internet kan ontvangen, ergens in de tuin. Overal informatie gaan vragen voor als het eventueel niet zou lukken. Om half zes zou het gebeuren! Maar het werd twintig voor zes, zes uur …. Ondertussen was het pikdonker!  Over en weer gemaild naar onze Wim en toen we het bijna aan het opgeven waren was het zover! Keiblij, superblij. De allerkleinsten wisten precies niet goed wat hen overkwam maar de anderen babbelden honderduit. We konden iedereen goed zien en horen!!!!! Na een half uur viel het internet uit. Niet getreurd we hebben elkaar toch gezien en iedereen leek oké! Wat een uitvinding zeg!

Maandag 30 september 
 Ondertussen is de tuinslang al een tijdje geïnstalleerd en iedereen is er enorm blij en dankbaar voor. Jan kreeg een groot applaus!

Vanavond gaan we op een kar, getrokken door ossen, naar een nabijgelegen dorp. Dat gaat toch weer een avontuur worden. Uurtje naar ginder, uurtje terug en dan daar eten.

Alles is hier zo anders. De schoolkinderen moeten mee op het groentenveld werken, wieden, spitten, planten, gieten. Op die manier kan de school blijven bestaan. Van de inkomsten van de groenten kunnen ze de leraars betalen. Zo vreemd voor ons allemaal. Een klein meisje had zich erg bezeerd. Een gat in haar gehemelte en het bloedde zo erg. Met de tuinslang, waar uiteraard bruin water uitkomt, spoelen en dan moet het maar in orde zijn. Je staat erbij, kijkt ernaar en je kan er niets aan veranderen. We proberen er niet moedeloos van te worden. 
Een lang gesprek gehad met Doris. Ze heeft hier een weeshuis opgericht. Twintig kinderen heeft ze hier onder haar hoede en ze runt dat helemaal alleen.  Morgen een nieuwe dag, ik mag niet zeggen betere dag want iedereen is hier altijd zo happy en dankbaar dat je niet anders kan dan er opnieuw voor te gaan.
 

Een gelukkige verjaardag voor m’n collega: juf Marleen

TICONDANE

Dinsdag 24 september

Ik mis hier het ontwaken zoals in South Luangwa. Hier ’s morgens geen olifanten of apen.  Ik zal me de volgende weken moeten tevreden stellen met vogelgeluiden.  Als je hier ergens slaapt moet je altijd een boek invullen met je gegevens. We zagen gisteren dat wij de eerste “niet Europeanen” waren die hier geslapen hebben .Vanochtend kunnen meerijden met de “boss” van het guesthouse. Die heeft ons afgezet aan de bushalte. Heel leuke service.

 

Hierin zit al onze bagage voor vijf maand!

 

 

Om elf uur waren we in Ticondane. Wist de eerste uren niet goed wat we er moesten van denken. Het is een al oudere Duitse dame, Elke, die dit hier heeft opgericht. Het is een kleine gemeenschap die ze leert in alle omstandigheden zelfredzaam te worden. Bewonderenswaardig! Ze heeft al heel wat bereikt. Ze heeft enkele sponsors, directeurs van fabrieken. Het was spannend want die werden vandaag verwacht.  We wisten niet goed wat ons allemaal overkwam. Alle kinderen gingen zitten op rieten matten. En maar wachten. Niemand hoefde iets tegen de kinderen te zeggen. Ze bleven rustig zitten. De directeurs deden een speechke en de kinderen zongen en dansten. Het was wel leuk maar toch een dubbel gevoel. We kunnen ons daar natuurlijk nog niet over uitspreken want daarvoor is het nog veel te vroeg. De bezoekers hadden enkele speeltuigen (zoals schommels) bij voor de kinderen. Ook limonade en t-shirts. We hebben dan meegeholpen om drank uit te delen.

Al de kinderen stonden braaf in één lange rij te wachten voor een half bekertje limonade. Niemand duwde of was lastig om voor te gaan. Voor de glijbaan stonden wel twintig kinderen te wachten tot het hun beurt was. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit zijn bij ons weer ondenkbare situaties.

 

 

 

We betalen hier vijftien euro om te overnachten (voor ons beiden), en een kleine vijf euro pp voor het diner. Van dat geld kunnen ze weeral allerlei dingen aanschaffen. Hier is een zwart meisje, Catherine, dat later de taak van Elke kan overnemen. Elke is al ouder en weet natuurlijk niet hoelang ze dit nog kan volhouden.

Onze kamer is à la Afrika!   Meer hoef ik niet meer te zeggen daarover. Eigenlijk moet je dat in het echt kunnen zien. We hebben ons hier al goed geïnstalleerd want het zal voor even zijn.

onze badkamer, van een douchescherm hebben ze nog niet gehoord, je wordt dus nat tot in je bed.

We kregen een waterkoker (nog in verpakking dus hij werkt!!!!) en tasjes. Vlakbij is een winkeltje waar we nog iets kunnen halen als het nodig mocht zijn. Er is hier op het terrein ook een broodoven op zonne-energie (geschonken door rotary) op die manier hebben ze alle dagen vers brood voor de gemeenschap. Ze hebben hier kippen, ezels, geiten, weven stoffen, maken jam, zeep …

                              de broodoven op zonne-energie

 Het eerste dat ik hier kreeg was een grote lap stof die ik moet dragen als rok want met blote benen!!! Dat hoort niet bij hun cultuur. Dit is helemaal niet uit preutsheid want tijdens de speech gaf de juf van een klas hier borstvoeding. Je kon er dan ook niet naast kijken want ze had een koppel om “u” tegen te zeggen.

 Ben benieuwd wat we morgen hier gaan kunnen doen.

Woensdag 25 september

Het liep zoals ik enigszins verwacht had. Eerst in een klas gaan helpen waar wel zeventig kinderen zaten. Wie geluk had, had een bankje en de rest zat op de grond.Ik had de indruk dat er alle leeftijden door elkaar zaten. Acht woordjes die begonnen met een “m” stonden er op het bord. Ze leerden dus die letter aan. Ze moesten die woordjes in hun schriftje schrijven. Zonder vooroefeningen, zonder aan het bord te komen. Er was ook maar één stukje krijt. Het was een chaos van jewelste want bijna niemand deed het juist, ze schreven ook niet op het lijntje. De meester zat aan zijn bureautje. De kinderen waren muisstil. Ook als ze klaar waren bleven ze rustig. De meester vroeg me daarna om Engels te geven. Acht prentjes van dieren stonden er in zijn boek. Daar heb ik ze dan een tijdje zoet mee gehouden, al m’n fantasie gebruikt en ze zelfs laten uitbeelden. Na een tijdje van klas veranderd. Jan stond daar mee in de klas. Die leraar bracht gelijk aan, minder, meer. We hadden onze handen vol met ons drietjes om bij iedereen de oefeningen te gaan verbeteren.

Daarstraks een spel gemaakt om ze te laten oefenen voor rekenen. Een vereenvoudigde versie van ganzenspel. Was niet zo eenvoudig want ik moest eerst al een papier gaan zoeken. De allersimpelste dingen als een dobbelsteen of lijm die zijn er niet. En dan niet te geloven dat we dat in België met massa’s hebben. Als ik toch maar even kon overwippen. Dan hebben we dopjes van flesjes verzameld en daar cijfertjes op geschreven. Je begint hier heel anders te leven. Alles verzamel je, zelfs een lege yoghurtpot! Die kunnen we dan afwassen en de dopjes in verzamelen. We gaan dat spel morgen uitproberen.

prachtig geknutseld door een jongetje

 

Donderdag 26 september, vrijdag 27 september.

 

In de late namiddag naar Katete gestapt. Het is de dichtstbijzijnde "stad". Daar hebben we een modem gekocht, een sim-kaart van hier en air-time. Nu kunnen we tenminste al op internet.

een ijskast op je fiets en dat op een aardenweg! niet eenvoudig! 

 

Rond halfacht 's ochtends staan we al in de klas en we helpen waar we kunnen maar het is dweilen met de kraan open. Jan heeft een stekker opengemaakt en laten zien hoe er dat uitzag. Ze waren heel geïnteresseerd omdat ze dat ook nog nooit gezien hadden. In hun huis is geen elektriciteit, dus ze kennen geen stopcontacten of stekkers. Raar hé! Ik heb foto's genomen in de klas en die daarna op mijn laptop laten zien. Dat is dan de eerste keer dat ze een foto van zichzelf zagen. Ze hebben ook geëxperimenteerd met onze verrekijker. Een hele belevenis voor hen. Het is altijd verbazingwekkend dat de kinderen ondertussen zo rustig blijven.

ze zitten minstens met drie op een bank van twee en toch zijn er geen discussies

Zaterdag 28 september

 

We hebben hier vandaag twee fietsen kunnen lenen om naar Katete te fietsen. Had heimwee naar mijn electrische fiets. Overal los zand en dan een fiets waar alleen ijzer aanzit, nergens geen rubber, ook niet op de pedalen. Maar we zijn heelhuids terug geraakt. We hadden al een paar keer opgemerkt dat de mensen hier elke ochtend en elke avond hun grote groenten- en fruittuin met gieters besproeien. Ze hebben dus geen tuinslang en moeten met elke gieter ver stappen. We zijn dus een tuinslang gaan kopen, sproeistukken hebben ze niet maar dat is niet het belangrijkste. Jan heeft zich hier dan met enkele "helpers" "opgestort" om de klus te klaren. Iedereen super dankbaar.

Voor de rest van de dag hier samen met de vrouwen zeepjes gemaakt die ze dan verkopen aan de bezoekers.

 

zeepjes maken!!! 

 

 

de zeepjes liggen klaar om ingepakt te worden!

en ondertussen leerde Jan hoe je best boompjes plant

 

 

Om vier uur is er hier een trouwfeest en daar gaan we heen!! ben benieuwd!!

 

 leuk feestje met veel zwier!!

 

Mungo en Fennek zorgden voor leuk blognieuws! Of het een jongen of een meisje wordt? Dat is een verrassing voor iedereen tot ongeveer 6 februari!

zoals gezegd is er hier heel wat dat kan gedaan worden. elke, de "director" van het project dat ze trouwens zelf heeft opgestart in tikondane, heeft me gevraagd om de zevende klas te begeleiden, want die hebben over 2 weken eindexamen. ik heb daar zelfs al zonder enige voorbereiding engelse les gegeven, dat was echt wel een tijdje geleden! het niveau van de leerlingen is hier heel laag. wat wil je, geen enkele leerkracht kan zelf de tafels van vermenigvuldiging opzeggen. de directrice heeft dat in een "meeting" openlijk uitgetest... moet ge in belgïe eens proberen... de leraar gaf les over oppervlakte en omtrek. allebei werden uitgedrukt in cm of m. ik maakte hem er stillekes op attent dat oppervlakte eigenlijk wordt uitgedrukt in VIERKANTE cm of m. maar hij zei: "i give them both options!" en dan maar verschieten dat die gasten geen punten halen op de officiële examens! om die voor te bereiden gebruikt hij de examenvragen van vorig jaar. eigenlijk kan hij een groot deel daarvan zelf niet oplossen, dus hebben we voor hem een oplossingensleutel gemaakt...gisterenvoormiddag waren er 60 gasten in de klas, in de namiddag maar 10. een uitleg? "it is probably too hot..." en 's middags gaan ze allemaal naar huis voor het middageten, dus... we doen hier ons best om de leraar te ondersteunen maar meer dan een druppel op een hete plaat is het zeker niet.

de rest van de tijd loop  ik hier op vraag van elke rond om een aantal letterlijke en figuurlijke werkpunten op te sporen en voor te beiden voor de meeting van maandag. ik heb al een paar werkjes laten uitvoeren door de gasten van maintenance. ge moet eerst die gasten pushen om ze te laten ontwaken uit hun eeuwigdurende slaap. ze zijn van goede wil maar ge moet er overal naast staan en zeggen wat ze moeten doen en hoe en met welke materialen. mijn populariteit gaat bij die gasten duidelijk niet in stijgende lijn, hoe zou dat komen? maar we zijn bezig en al bij al valt het hier erg goed mee. en nu we ook weer internet hebben -allé, meestal toch- hebben we ook weer contact met het thuisfront. eindelijk, want we denken heel regelmatig aan jullie! allemaal nog de hete groetjes vanuit tikondane en tot blogs!!!

 

South Luangwa

Woensdag 18 september

Vandaag een luxereisje gehad. Vanochtend vertrokken om zeven uur met een jong koppel. We mochten meerijden tot onze eindbestemming want zij gingen daar ook naar toe. Wildlife camp in South Luangwa.

geen duidelijke foto want ze is genomen door de ruit van de auto maar dit geeft jullie een beeld van wat de mensen op hun fietsen vervoeren

Grant en Christie wonen in Londen en gaan emigreren naar Zuid-Afrika omdat hun beider families daar wonen. Ze vertrokken met hun 4X4 in april, doorkruisten Giekenland, Turkije, Egypte, Ethiopië, Soedan, Kenia, Tanzania, Malawi en nu Zambia. Je hebt wel een jumpke nodig om in de auto te geraken maar het is heerlijk rijden. Geen kippen, geiten of wat dan ook rijden mee. Ze hebben een tent op het dak van hun auto die ze kunnen openklappen. Onze bagage kon er nog net bij. Honderd vijfenveertig km tot aan de grens met Zambia. Daar duurde het even, omdat zij telkens als ze bij een grensovergang zijn invoertaxen moeten betalen voor hun auto. Dan voort naar Chipata.  Daar hebben we enkele inkopen gedaan want we zijn alle vier van plan om twee keer zelf voor een maaltijd te zorgen gedurende de dagen dat we in het  camp zijn. We moeten er zelfs niet mee dragen, we kunnen ons geluk  niet op! In de auto boterhammetjes gegeten want we hebben nog honderd veertig km te “gaan”  tot aan het camp in South Luangwa. We arriveren om drie uur. Zoveel uren rijden voor 285 km. De wegen zijn hier niet zoals in Europa! Grant en Christie slapen in de tent op hun auto, Jan heeft hier een strooien huisje gereserveerd (type van de drie biggetjes).  Alles erop en eraan, terras, zeteltjes, EIGEN  SANITAIR!

 

s’Avonds zijn we hier in het restaurant gaan eten. Het dubbel van de prijs tov Malawi maar overheerlijk. Lekkere steak met sla en frietjes. Het deed ons helemaal denken aan het lekkere eten in Zuid-Afrika. We krijgen een ijskast ter beschikking voor onze eigen voeding. Terwijl we aan het eten waren passeerden op vijftig meter de giraffen en nijlpaarden. Het camp is gelegen aan een meer. Na het eten werden we met een jeep terug naar het huisje gebracht want het is hier te gevaarlijk om dat te voet te doen. Vooral olifanten zijn naar het schijnt vrij gevaarlijke beesten als je in hun weg loopt. Heerlijk geslapen !!!Het kan hier niet meer stuk!!!!

Donderdag 19 september

Het terrein even gaan verkennen. Rummikub gespeeld en toen we even binnen waren was er een aap met onze doos en een banaan weg. De banaan was snel binnen. Gelukkig liet hij de doos achter in een boom, met op een stoel te staan konden we ze nog net grijpen.

 

We zijn Grant en Christie gaan uitnodigen om samen met ons vanavond te eten in het restaurant. Ze wilden absoluut geen bijdrage in de benzine voor de rit en op die manier kunnen we het toch compenseren.

Vanavond een safari gaan doen. We zaten met zes in de jeep. Grant, Christie, wij en een (nog) ouder koppel. Open landrover, hoge zitten, keitof.

 

We vertrokken om vier uur en mochten een drankje meenemen in een koelbox voor onderweg.

 

 

Vissers in de rivier en enkele meters verder de krokodillen. Elk jaar verslinden de krokodillen enkele vissers. De mensen hebben geen keuze want er is weinig werk en iedereen moet eten.

 

 Om half negen waren we terug. Welke dieren hebben we nu gezien en hadden we nog niet gezien tijdens de vorige safari’s?  Genetkatten, hyena’s (die een kadaver aan het oppeuzelen waren) , civetkatten. Deze keer geen leeuwen maar uiteraard wel giraffen, olifanten buffels ….

Als we in de Ardennen gaan wandelen zijn we in de wolken als we een hert zien. Hier zeg je al: “weer een antiloop of een olifant!”

Rond negen uur gaan eten met Grant en Christie. We vonden het lekker en zijn nog lang blijven napraten. Het kon onze zoon of dochter zijn maar het klikte heel goed. Morgen vertrekken ze richting Botswana.

 

Vrijdag 20 september

Vanochtend vroeg hoorde ik de apen tekeer gaan. Je hoort hier de buitengeluiden heel goed want er zijn nergens ruiten. De ramen zijn afgewerkt met gaas en tralies. Vlug gaan kijken aan de venster! Er stonden drie olifanten op tien meter van ons huisje. Dit moest ik geen twee keer zeggen of Jan was ook uit zijn nest. Met ons fototoestel buiten gaan staan. Eén van de drie klapperde even met zijn oren maar daarna gingen ze rustig verder eten. Struiken of takken, belemmeringen zijn er voor die beesten niet. Overal over en door!

 

De rest van de voormiddag doorgebracht met een wasje en de foto’s. Deze namiddag gaan we naar het dorp. We blijven hier tot zondag. We gaan geen safari’s meer doen omdat we hier rond ons huisje al veel dieren zien en ook al omdat het enorm veel geld kost.

Om twee uur vertrokken naar het dorp. Eerst langs een textielproject gereden. Op lappen stof maken ze eerst een tekening door omlijning. Daarna kleuren ze die in met verf die ze zelf maken.

 

Met drie basiskleuren maken ze alle kleuren. Daarna gaan die stoffen door een oven en later worden ze verwerkt tot allerhande spullen.

 

Daar is natuurlijk ook een winkel aan verbonden. Mooi, zoals een westerse  shop, maar dan ook heel duur.

 

Verder naar het dorp gereden. Daar leefden ze natuurlijk ook nog wel authentiek maar het was uiteraard wel een verwacht bezoek. Ze gaven een rondleiding en daarna deden ze een dans. Niet direct ons ding maar dat hoort nu eenmaal bij een campleven.

 

Zaterdag 21 september

In België begint de herfst, hier is het meer dan  veertig graden en de volgende maand komen er nog een vijftal graden bij. Het is nu anders al potteke vol. Voor ons is het echt te warm. We doen dan ook niet veel in de loop van de dag. Bij de mensen van hier stoort de hitte blijkbaar niet echt want ze blijven sleuren en keren en poetsen. Bij ons hangt ons tong op ons tenen. De blanken zijn niet veel gewoon. Gelukkig staat er bijna op elke kamer een fan.  ‘s Nachts  koelt het  wel af en de ochtenden zijn opperbest. Vanochtend geen olifanten rond het huisje, we moesten ons tevreden stellen met mangoesten, herten en uiteraard apen. Ook niet slecht natuurlijk.

 

We zijn al te erg verwend.  ‘s Morgens zitten er rond het huis altijd veel baboons (bavianen), die zijn veel groter dan de dieven (vervet monkey) die hier de hele dag rondhangen. De vrouwtjes van de vervet monkeys hebben één enkele tepel die in het midden van het borstbeen hangt en de mannetjes hebben felblauwe balletjes. Je weet maar nooit waar het goed voor is dat je dit weet.

 

Gisteren na het dorpsbezoek nog even gestopt in een winkel voor drank en eitjes. Vanmiddag klaargemaakt. Hout gesprokkeld,  onze gamel gevuld met hesp, tomaat en de eitjes. Opgegeten in één van de openlucht picknickplaatsen! WAUW!

 

In de late namiddag kregen we indrukwekkend bezoek : de olifanten!

Zondag 22 september

Zoals meestal zit ik om vijf uur buiten. Het hier zien ontwaken is heel speciaal.  Voor het te warm wordt trekken de dieren dan allemaal terug naar het water.

Vandaag gaan we met een taxi terug naar Chipata. We kunnen niet anders omdat de matatu pas vertrekt om zeven uur ’s avonds. We zouden daar dan ’s nachts aankomen en dat zien we niet zitten.

Rustige rit gehad tot in Chipata. Wel op drie verschillende plaatsen gestopt voor we iets treffelijks gevonden hadden om te blijven slapen . Leuke kamers. In de tuin zat een man die me al onmiddellijk aansprak om te vragen of Jan een missionaris was. Dat was keigrappig.  Ja, als je een baard hebt en je draagt sandalen!! We hebben dan samen hier in de tuin boterhammetjes gegeten. Aangename man, doctor in de filosofie.  Studeerde in Italië en werkte daar tien jaar. Kreeg les van onze vorige paus. We zijn al adressen aan het uitwisselen. Je maakt heel vlug kennis met andere mensen. Vervelen doe je je hier geen moment!

Hoi allemaal! Zoals gonda al heeft geschreven: het is hier best dik oké… We hebben wel de eerste twee dagen meer geen dan wel warm water gehad. Na een urenlang gevecht met de mengkraan hebben ze dan maar de tweede dag besloten om een nieuwe kraan te plaatsen. Natuurlijk hebben we dat warm water niet echt nodig, zelfs het “koud” water is hier nauwelijks koud genoeg om te douchen!

De ganse dag door zien we hier beestjes en beesten, tot op enkele meters van ons huisje. En ’s nachts komen ze ook langs. Maar zover gaat mijn gastvrijheid niet dat ik voor een nijlpaard ook nog de deur openzet… Gisterenavond zat er zelfs een luipaard vlak bij het restaurant, gelukkig was hij inderdaad een beetje lui… Hoe graag ik ’s avonds nog effe buiten zit op het terrasje van het chaletje, ik trek het daar toch niet te lang. Ge weet maar nooit hoe een confrontatie van een vlaamse leeuw met een luipaard, olifant of nijlpaard afloopt. Maar ik heb wel zo’n voorgevoel…

Seffens op naar chipata, onze volgende bestemming. We willen daar in elk geval kunnen internetten. Dat mag hier alleen in “noodgevallen” en ik heb gisteren en eergisteren zo’n noodgeval bedacht. Maar bloggen kon niet, duurt te lang zeker met die foto’s!

nu inpakken en wegwezen.... tot morgen dus op de blog, thuisblijvers!