Morgen verlaten we ons voorlopig nest weer maar eens. Daarjuist gaan zoeken waar de bus vertrekt en of we daar te voet geraken met onze rugzakken. We kunnen dat net aan. We konden een plaats kiezen op de bus op een plannetje. Te gek voor woorden! We leven dus wel in hoop dat het geen overvolle bus wordt. Heel belangrijk dat ik vooraan zit, zo kan ik de weg in het oog houden en recht staan als hij te slecht wordt (sta dus meestal recht). Dan verlaten we Tanzania en gaan we richting Malawi.
Vrijdag 6 september
Het guesthouse en het
restaurant worden gerund door doofstommen. In hetzelfde gebouw is een
werkplaats voor andere lichamelijk gehandicapte mensen. De meesten van hen
kunnen niet lopen of staan. Die maken kaarten van papier maché, weven stoffen
voor zakjes en kleding, maken batik stoffen, houten voorwerpen en kralen van
papier. Om die kralen te maken nemen ze een metalen staafje en daarrond
wikkelen ze een strookje van ongeveer één cm breed van een weekblad. Daarover een smaller
strookje enz. Ze lijmen die strookjes eerst in en dan krijgen ze prachtige
kraaltjes. Ze kunnen zo een tiental kraaltjes op een staafje krijgen. Als de
kraaltjes droog zijn kunnen ze die eraf rijgen en aan een draadje doen.
Misschien eens een idee om te maken met de kinderen in de klas voor moederdag.
Hier
is ook een winkel aan verbonden en daar kan je die spullen dan kopen en op die
manier worden die mensen dan betaald voor hun werk. De meeste mensen die hier
werken kunnen niet lopen en er zijn geen rolstoelen. Toch komen ze hier elke
dag letterlijk aangekropen. We gaan daar niet over uitwijden want het moet bij
ons nog zelf bezinken.
Het viel ons op dat er
in Tanzania zoveel gehandicapte mensen zijn. In het centrum hier woont een jong
Engels meisje die hier graag een zestal jaar zou blijven werken. Ze is
fysiotherapeute en helpt de mensen hun spieren op een betere manier te
gebruiken. Ze vertelde ons dat tien procent van de mensen in Tanzania een
handicap heeft. Slechte begeleiding voor de geboorte en verkeerde behandelingen
na de geboorte…
Sommige bloglezers
beweren dat ik ros aan het worden ben. Als jullie beter kijken dan zie je dat
het blond is. De zon is hier meedogenloos. Probeer mijn huid elke dag goed in
te smeren met bodycrème, anders gaat mijn vel er binnen een maand uitzien als
de schil van een appel die je na een jaar terug vindt in de kelder!
Deze namiddag zijn we
op eigen houtje een wandeling gaan maken. En ja, we wanen ons echt in
Zwitserland.
Nog enkele leuke foto's getrokken van boven op het terras van het guesthouse
bananen, bananen en nog eens bananen
Hoy bloggers! Vanmorgen wat rondgewandeld in het stadje,
altijd leuk en veel sfeer. Deze namiddag langs een paadje weg van de bewoonde
wereld (nou ja…), wat beneden gezeten en dan opnieuw langs een ander wegeltje naar ons guesthouse.
er zijn ingewikkelder en vermoeiender dingen in het leven. we hebben onszelf
beloond voor deze inspanning met een drankje en een stukje door het huis
gebakken chocoladetaart. Superlekker!!!
Deze morgen tickets gekocht voor onze volgende busreis.
Morgen vertrekken we richting grens malawi, naar mbeya. We hadden daar in feite
3 dagen geleden al willen slapen, maar door die treinstaking hebben we dus
eerst een “ommetje” van zo’n 700 kilometer moeten maken. Of we nu ook nog de
boot halen om Lake Malawi af te varen is een raadsel, net zoals het antwoord op
de vraag of die boot nu al opnieuw in dienst is (na maanden diepe rust…).
Nobody knows, maar ik had ook niet anders verwacht! Hakuna matata…
Slapen doe ik de laatste dagen niet echt goed. In feite een
goed teken, want bij het uitrijden van het selous park enkele dagen geleden
waren we het doelwit van duizenden tseetsee-vliegen. Ik denk dus dat ze me
gespaard hebben… zo heeft alles ook een goede kant!
Voor de rest gaat het hier goed met ons, de rug van gonda is
stilaan weer tot rust gekomen. We proberen zo voorzichtig mogelijk te zijn,
maar wie gonda kent weet dat dat een contradictie is…
Groetjes nog vanuit iringa en tot blogs! “papa”
Zaterdag 7 september
Vanochtend om acht uur
de bus genomen na eerst een twintig minuten door het stof te sloffen. Zes uur
bus en nu zijn we in Mbeya! Die busreizen kruipen niet in je kleren, dus we
gaan voor de rest van de dag niksen!
gaia heeft hier nog veel werk!
Vanochtend in Mbeya
weer de bus genomen, deze keer naar de grens met Malawi. De bus reed tot in een
verlaten zandweg op een markt. Iedereen
stapte uit maar niemand sprak Engels en niemand kon ons dus zeggen welke kant
we uit moesten om de grens met Malawi te bereiken. Wij op goed vallend uit te
voet verder met pak en zak. Geen leuke ervaring, die grensovergang. Eens in
Malawi werden we aan armen en benen
getrokken om ons toch in “hun” bus te krijgen. Na eens goed boos te worden
kalmeerde iedereen en hebben we in “beperkte” rust toch een auto gevonden die
ons naar Karonga kon brengen. Dit is het eerstvolgende stadje in Malawi. We
hadden allebei een dipje, zagen het niet meer zitten door al dat gedoe en de
ene tegenslag na de andere. Ook omdat niemand je ook maar enige zinnige uitleg
kan geven. De ene zegt het zus en de andere zo en uiteindelijk is het nog
anders. We geraakten hier zelfs niet meer in onze kamer en al onze spullen lagen
er al in. Met een mes hebben ze de deur toch terug open gekregen. Uit de kranen
komt geen water maar precies slappe koffie. Er zit hier een muis in de kamer en ik krijg ze niet buiten. Die wil iedereen te vriend houden en zocht een gulden middenweg, het is een grijze, dus geen witte of zwarte!. Ik zou dringend mijn linnen buikzakje
moeten wassen want ik draag ons geld en de kaarten al van toen we vertrokken
dag en nacht op mijn buik. Dat is dus al vijf weken dat het al mijn
“sappen”opzuigt. Mijn moeder zou gezegd hebben “Je kan er soep van koken”. Maar
ik ga van die soep ook niet drinken! Morgen moeten we nog 260 km doen tot in
Nkhata Bay, daar zou een boot vertrekken
die Jan gepland had in zijn reisschema. Volgens de ene persoon was de boot stuk
en is hij nog niet gerepareerd, volgens de andere vaart hij wel en de derde tot
de vijfentwintigste die er dan komen bijstaan hebben elk nog een andere mening.
We gaan morgen tot daar om zelf te zien hoe het daar loopt.
Maandag 9 september
Tweede keer goede keer: een gelukkige verjaardag Lara en Chloë!!!
Kwart over zeven: Met
een taxi tot aan het busstation gereden. Dat is gewoon een pleintje waarrond koterij
gebouwd is. Onmiddellijk staan ze met tien rond de auto om je in hun daladala
(hier noemen ze dat een matatu) te krijgen. Mijn bloeddruk ging direct de
hoogte in. Maar ik heb ondertussen al ondervonden als je ook begint te roepen
zoals zij maar dan in het Nederlands vallen ze onmiddellijk stil.
Maandagavond vijf uur
Onzen dip is dipper
geworden. Vanochtend om half acht bij het busstation aangekomen en we waren pas om vijf
uur op onze bestemming. Tegen beter weten in rijden ze met een super overladen
busje de bergen in. Dat was dan ook de reden dat we zolang onderweg waren om
260 km te rijden. Het valt me telkens op dat er niemand zeurt of klaagt hier in
de bus.
Ik snap hoe langer hoe
minder dat deze mensen het in hun hoofd halen om naar ons te migreren. Je kan
gemakkelijker van een vis een vogel maken dan van een Afrikaan een Europeaan.
Maandagavond zes uur
Eens aan de haven blijkt er vandaag geen boot te zijn maar morgen. Heel goed
voor ons, nu kunnen we naar een lodge om te douchen en te eten (geleden van
zeven uur deze ochtend.) Daarna zien we het misschien terug zitten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten