Lilongwe

We blijven waarschijnlijk morgen ook nog een dagje in Lilongwe. Vandaag enkele noodzakelijke maar weinig spannende dingen gedaan. Deze voormiddag naar de stad gewandeld en daar heel veel banken afgelopen want we konden met onze kaarten nergens geld afhalen en we waren blut! Jan heeft onze vier prepaid -kaarten geprobeerd maar het lukte niet. Ook binnen in de banken konden ze ons niet voorthelpen. We hebben die kaarten al een viertal keer gebruikt en dat lukte altijd maar in de hoofdstad van Malawi dus niet. Jan werd er lastig van. Uiteindelijk lukte het met onze visa kaart maar die gebruiken we liever niet. In een , wat ze hier noemen, "apotheek" binnengestapt voor een anti-muggenmiddel want het onze was op en daar hebben we dit leuke fotootje getrokken.

pilletjes voor als opa hoofdpijn krijgt van de drukke kleinkinderen

Zuid-Afrikaanse makelij

 

Je kan hier heel dikwijls sprekende foto's nemen maar je hebt niet altijd het toestel bij de hand. Daarstraks in de stad een fietser met aan elke kant van het stuur wel tien kippen Al die poten maken ze dan aan elkaar vast met een koord, ze houden die koord dan in hun hand, gewoon allemaal met hun kopjes naar beneden en maar kakelen. Je zou voor minder.

 

Deze namiddag zijn we dan naar het ziekenhuis geweest in Likuni, deze keer niet voor mij maar voor Jan. De mensen hier hadden dat als beste aangeraden. Familieleden zijn natuurlijk al langer op de hoogte dat Jan uitslag heeft op zijn bovenbil, iets lager dan zijn wifi. Dat is al begonnen toen we enkele dagen in Afrika waren maar alle zalfkes ten spijt, niets hielp. Toen heb ik zelfs foto's genomen (grappig tijdverdrijf maar die ga ik niet op de blog zetten) en die naar broer en schoonzusje gestuurd. Zij daarmee naar onze huisdokter enz. Ons Mirte had impetigo enkele weken voor we vertrokken, dus kon het ook een afscheidscadeautje zijn van haar. Zeker omdat we ondertussen weten dat onze Leo en Janne ook van de veeg hebben.

 Het ziekenhuis is zeven km buiten Lilongwe dus met de matatu er naar toe. Het beste ziekenhuis van de hoofdstad en in niets te vergelijken met een ziekenhuis bij ons. Stenen ommuring , nergens iets geplaveid, overal los zand met hier en daar een stenen gebouwtje. We hebben nergens foto's genomen omdat we dat ongepast vonden. Mama's zitten daar op de grond te wachten met hun baby's. Voor hen is dat uiteindelijk ook hun kostbaarste bezit. Dat zijn dan waarschijnlijk  nog gegoeden die tot daar kunnen komen. Volgens de dokter is het geen impetigo maar een schimmel. Andere zalf gekregen en tien pilletjes in een zakje. Kostprijs voor dit alles: 2200 kwatcha, geen vijf euro. Je kan er dus niet met schimmel voor blijven lopen. We gaan dit dus uitproberen en zullen zien wat mijn besmettelijk ventje de volgende dagen nog uit zijn hoed gaat toveren.

 

Marleen vroeg me in de blog hoe we met de mensen hier communiceren. Soms in het Engels en anders met gebaren. Daar kan je ook veel mee uitleggen. De eerste week als je in Afrika bent loopt dat minder vlot maar nu biedt zich dat dikwijls spontaan aan.  Toen we gisteren van de boot stapten kwam er een groepje vrouwen op ons af en die waren zowat aan het dansen. Ik haak daar dan op in van mijn kant, doe mee en het ijs is gebroken. Zo simpel is dat.

We zijn hier al op de Malawinese tv geweest want Jan stond gisteren te babbelen met twee dames. Dat bleken bv 's te zijn van de tv en die namen van Jan een interview af over het land. Dat kan niet iedereen zeggen, hé. Wie heeft  er een straffer verhaal?

 

 

en zo heeft de ouwe ook voor wat blogmateriaal gezorgd! toen ik in het ziekenhuis binnenkwam dacht ik dat we verkeerd waren. dat leek me eerder auschwitz. dezelfde gebouwen met tralies, dezelfde zandwegen, dezelfde opgewekte sfeer... maar  een kloosterzuster die daar werkt, aan haar glimlach te zien waarschijnlijk soeur sourire, heeft me er van overtuigd dat dit toch echt een ziekenhuis was.de dokter leek me een jongere versie van mandela. hij was ofwel een medicijnman met een witte schort ofwel toch een gediplomeerde arts. om dokter te worden in Malawi moet je na je secundair nog 4 jaar studeren, bij ons 7 jaar... toch leek hij me wel zinvolle dingen te zeggen. of we er nu op vooruitgaan zullen we wel zien. ge kunt voor 5 euro niet alles verwachten! betert het niet, dan zet ik de betreffende horrorfoto's  misschien toch op de blog en dan kunnen jullie vrijuit suggesties doen over wat en hoe... en gonda is fout: ik tover helemaal niks uit mijn hoofd, het probleem zit veel lager, in muzikale sferen...

 

dat van dat interview  was helemaal onverwacht. ik was nog maar net bekomen van de klimpartij om aan wal te geraken of ik werd al omzwermd door een aantal jonge vrouwen. ik hoopte dat ze ondanks mijn leeftijd waren gevallen voor mijn charmes, maar ik had beter moeten weten. gewoon een onnozelaar nodig om liefst gemeend wat positieve dingen te zeggen over het land. gelukkig heb ik niet in het nederlands tussenin wat schunnige praat verkocht, ge weet nooit wie er nadien kijkt...

 

vanmorgen heb ik me een paar keer razend kwaad gemaakt tegen bankpersoneel. ge gaat naar ginder met een berg kaarten, al dan niet prepaid, en in de vaste overtuiging meegegeven door de banken hier, dat ge altijd en overal over geld kunt beschikken. vandaag hebben we alle banken van binnen en van buiten gezien omdat er nergens een visa- of mastercardkaart werd aanvaard. en dan zeggen ze achteloos: "dat ge met die mastercard bij onze bank hebt geld afgehaald aan de automaat in een andere stad, helemaal onmogelijk! want wij werken niet met mastercard!" en toch hebt ge hen het betalingsbewijs getoond. dan breekt mijn klomp...

 

enfin, eind goed al goed. we maken ons stilaan klaar voor nog een dagje Lilongwe en dan richting Zambia. tot morgen op de blog en hou jullie goed!!! papa