terug boven water (figuurlijk)

Woensdag 11 september: boot

Zoals ik al voorspeld had werd het een “daladalacruiseschip”. Maar we wisten echt niet waar we ons konden aan verwachten. Je kon kiezen tussen eerste of tweede klas. We kozen toch maar eerste klas, ook al omdat ze ons dat in de “lodge” hadden aangeraden.  De brug van de kade naar de boot is een verzameling van planken. Alle mogelijke maten, vormen en diktes liggen er door elkaar. Meer geluk dan kunde (voor ons) als je daar geen armen of benen breekt. Maar de mensen van hier lopen daar over met drie zakken tegelijk op hun hoofd alsof ze over de catwalk gaan. Al wat je kan bedenken wordt in het ruim geladen. Tonnen olie, tientallen balken van elk zeker vijf meter lang en ga zo maar door. Tweede klas is dus gewoon het ruim waar dat alles ligt. Daar zitten tegen vertrektijd honderden mensen tussen al die bagage. Tientallen mama’s met kindjes, ze zijn natuurlijk ook vergezeld van hun huisdieren, geiten, kippen ..

                                            in het ruim zit iedereen opeen gepakt

                                           de reddingssloep die de mensen van de boot naar de kade brengt

super grote pakken worden naar boven gehesen

Ze hebben eten en drinken bij voor de hele reis. Een deel van de mensen blijft wel maar één nacht op de boot. Ik heb geen reuk maar Jan zegt dat het daar al stinkt van jewelste.

Ik heb nog nooit zoveel bewondering gehad voor mensen als voor dit volk.  Het zijn enorme doorzetters, plantrekkers, blijgezind, doodeerlijk en heel behulpzaam!

Eerste klas is het bovendek. Daar staan een vijftal houten banken en de vloer is bedekt met planken. Dat is het dan. Je zat er wel bijna alleen.

eerste klas dek

samen op het "cruise" schip

 Er is ook een “restaurant” met vier tafels. Daar eten wij plus enkele “chefs” van de boot.  De mensen van tweede klas mogen dan ook niet hier komen. Toen we met heel ons gezin naar Griekenland vaarden (wat al achttien jaar geleden is) waren er op die boot wel vijf restaurants in alle prijsklassen. Een filmzaal, een zwembad… Ik had  deze boot toch iets beter verwacht. Zeker omdat ze zo trots zijn op deze vaart!   Maar hoe durf je hier nog zagen en klagen als je de mensen daar beneden opeengepakt ziet zitten?

De boot stopt onderweg vijf keer. Die kan niet aanmeren. Ze laten dan hun twee reddingssloepen naar beneden en door een luik kruipt iedereen dan op de sloep. Toegelaten personen: 22.  Soms telden we het dubbele aantal plus de bagage. Boot bijna gelijk met het water.  Eén geit hadden ze niet goed gemikt en die viel in het water maar gelukkig had ze een koord rond haar nek waarmee ze haar eruit konden halen. Ook als het donker is roeien ze zo naar de kant. Maar dag of nacht, het is hier altijd grote ambiance. Niemand klaagt of zaagt, ik kan het niet vatten. Kinderen hoor je hier ook nooit wenen. Zelfs tegen betaling kreeg je bij ons niemand mee op zulke boot! Twee haltes van de vijf zijn op Mozambique maar we kunnen natuurlijk nergens van de boot.                 

Rond elf uur morgenvoormiddag zijn we in Monkey bay. Daar kan je wel aanmeren. Een doucheke zal goed doen.

 Het is hier donker om zes uur ’s avonds en ’s morgens al om vijf uur licht. Het uur is hier hetzelfde als België (één uur vroeger dan in Tanzania).  Ik ben hier dan ook elke dag om vijf uur springlevend en probeer dan alle trukken om Jan ook uit het bed te krijgen.

Donderdag 12 september: Monkey bay

elkaar schoon schrobben

we doen de was en de afwas

broers en zusjes wassen elkaar

Het eerste dat we zagen toen we op Monkey bay aankwamen waren apen maar eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Onze lodge (ze noemen hier elke kamer een lodge) ligt aan het meer. Terrasje aan met leuk zicht op het meer. De kinderen zijn hier natuurlijk allemaal in het water aan het spelen terwijl de mama’s hun was doen in het meer. Ze laten hun was drogen op het zand en als het droog is schudden ze het zand eruit. Zo simpel is dat. Ondertussen bengelen de baby’s achteraan op moeders rug. De kinderen spelen hier uren zonder dat de mama’s problemen of ruzies moeten oplossen. Ze hebben geen schopjes, emmertjes of wat dan ook. Wafels of ijsjes zeker niet. Ze plonsen en spetteren en meer hebben ze blijkbaar niet nodig. Voor ze naar huis gaan worden de kinderen nog eens goed geschrobd met groene zeep die je hier in de winkel kan kopen. Hier wordt alles nog verkocht zonder verpakking. De vrouwen zijn hier heel spontaan. Heel de wereld mag hun borsten zien. Af en toe draaien ze hun kindje naar voor, de baby maar tutteren en zij doen voort de was.

Vrijdag 13 september: Monkey bay

links zie je onze lodge en het terras

Je kan je hier een hele dag vermaken door naar de kinderen en de mensen te kijken. We zijn vandaag rond de middag naar het dorp geweest maar dat was geen goed idee. Het is hier snikheet. Zo vlug we konden zijn we naar het meer gestapt en daar ben ik languit met kleren en al in het water gaan liggen. Voor hen is dat niet verwonderlijk want ze gaan allemaal met hun kleding  aan zwemmen maar als een blanke dat doet is dat blijkbaar supergrappig. Het water is er meer dan lauw maar het deed toch deugd.

‘s Avonds koken ze , uiteraard veel vis, en daarna is het steeds grote ambiance, er wordt gezongen en plezier gemaakt. Om negen uur is het overal muisstil en is iedereen naar bed. Althans de vrouwen en de kinderen, want de mannen varen ’s avonds uit om te gaan vissen. ’s Morgens om vijf, zes uur zijn ze terug… De vis wordt direct verkocht, het overschot gaat naar andere dorpen en “steden”.  De vrouwen komen met potten en pannen naar het meer om die daar te schrobben. Hoe doen ze dat? Met rieten lapjes en zand. Ik ben hier altijd heel vroeg wakker en dan ga ik daar een “klapke” doen. In de namiddag herstellen de mannen hun netten.

Zaterdag 14 september: boot Monkay Bay – Chipoka, dan Salima

het cruise schip

Vandaag hals over kop vertrokken want we merkten om negen uur dat we met dezelfde boot waarmee we gekomen waren een klein stuk terug konden varen (die boot blijft twee dagen in Monkey bay liggen en vertrok terug om half tien).  Dat zou ons een moeilijke busreis bespa-ren. We varen mee van Monkey bay tot Chipoka (drie uur varen). In Chipoka  kan de boot niet aanmeren, dus moesten we ook langs het luik in de reddingssloep. Daarna overstappen op een tweede boot om daarna metershoog langs de kade omhoog te klimmen. De mensen helpen ons gelukkig altijd met de bagage. Daarna nog een uurtje tot Salima.  Morgen met de bus naar de hoofdstad van Malawi: Lilongwe

de badkamers in de lodges zijn niet altijd even oké

Zondag 15 september: Salima - Lilongwe

Als je een reis boekt naar Malawi moet je als optie, denk ik, elektriciteit nemen. Anders heb je gegarandeerd geen. Op sommige plaatsen hebben ze een generator maar dan hebben ze weer geen diesel, dus naar enig lichtpunt kan je fluiten. Maar het zijn romantische kerels, dus ze hebben altijd kaarsen voorhanden en in noodgevallen hebben we zelf nog een zaklamp. Zolang we reisden hebben we nog nergens een wassalon gezien. Winkels waar ze elektrische toestellen verkopen? Vergeet het! Alleen in de grootsteden. En die zijn er hier nog minder dan witten in Malawi. Eén dus :Lilongwe.

Hoe doen wij dan onze was? We hebben een klein borsteltje en met groene zeep schrob ik dan onze was als de “echte”! Jan spoelt en hangt op. We hebben zelf koord bij en wasspelden, dus propere kleding hebben is nooit een probleem. Een uur later is trouwens alles droog.

Wat verkopen ze hier dan wel in de dorpen? Fruit, groenten, brood, vis, rijst ….. manden, gevlochten matten, plastic huisgerief. Om een matras ben je ook nooit verlegen want dat vind je op elke hoek van de straat. Maar daar zoeken we nu niet onmiddellijk naar. Uitzonderlijk een apotheek, of wat zij een apotheek noemen.

Regelmatig spelen we rummikub of crossword. Op onze leeftijd ga je al eens tot die spelletjes over. We hebben dan altijd veel beziens want een gezelschapsspel hebben ze natuurlijk nog nooit gezien.

Fietstaxi genomen van aan de “lodge” tot aan het busstation.

 

met de fietstaxi en al de bagage naar de bus

Dan 97 km tot in Lilongwe.  Jan had daar al iemand gevonden die ons naar het “camp” kon brengen; Ik altijd vijfhonderd meter achteraan. Ondertussen was er al natuurlijk een gast die mijn bagage wou nemen om in zijn auto te zetten. Die was duidelijk niet op de hoogte dat ik een groot aantal zonen heb. Na een flinke tik op zijn pollen en een super boze blik droop hij met zijn staart tussen zijn benen weg. Zijn kameraden hadden duivels plezier. Ik ben het dan gaan goedmaken want die kerels hebben nooit slechte bedoelingen. Het was een sketchke waard. Die kerel gaat in elk geval niet zo vlug meer naar een witte madam gaan.

in het camp te Lilongwe

We zitten hier een tweetal km buiten Lilongwe. Heel knap.

Onze Vos en ons Kathleen verwachten een dochter rond 26 januari. Een zusje dus voor onze Kamiel en onzen Toon! Joepiejee!!!

 

Hallo allemaal! Nog iets dat hier overal wordt verkocht (nog veel meer dan op elke hoek van de straat): telefoonkaarten en internetkaarten. Een klein “detail”: ge kunt met een kaart alleen bellen naar mensen die een kaart van dezelfde provider hebben. Pech dus als uw vrienden bij een andere aangesloten zijn. Dan moet ge maar verschillende kaarten kopen of niet bellen… en dat internet, nu ja: als ge al kunt opstarten zijt ge een geluksvogel. En het is niet omdat ge een site kunt openen dat ge op die site, bijvoorbeeld onze blog, verder kunt gaan. En foto’s versturen is dikwijls helemaal een raadsel. Uiteindelijk resultaat: na enkele uren proberen met vaak een eeuwigdurend wit scherm sluit ge de boel af. Tomorrow is another day…

Gisteren en vandaag hebben we 2 keer een voorzichtige chauffeur gehad. We dachten al dat we opnieuw thuis waren, niet normaal… wel opvallend: telkens de bus een helling afrijdt, zet de chauffeur met een knoppeke de motor af. Ge kunt dan misschien niet meer remmen, maar waar maken we nu een probleem over?

Hier is het om 6 uur al pikdonker. Dat maakt me soms pisnijdig, want ik blijf graag laat op. Ik blijf consequent en dus zit ik ’s avonds nog wat buiten te lezen of te kruiswoordraadselen tot een uur of elf. De nachtwaker (een obligate job overal waar een toerist zou kunnen komen slapen) kan zijn slaapogen dan ook nooit geloven. Dat het vrouwke elke dag zo vroeg wakker is… spijtig voor haar, ik blijf nog graag een uurtje in mijn koffer. Ik vind opstaan niet erg, maar zo’n drukke dagtaak wacht me nu ook niet…

We voelen ons hier goed, maar ik heb niet het gevoel dat ikzelf hier voor lange tijd zou aarden. Daarvoor is de samenleving te verschillend en het gebrek aan organisatie te schrijnend. Maar de mensen zijn hier heel werklustig, heel eerlijk en ook hartelijk. Dat ze je soms proberen te rollen moet je er bij nemen, per slot van rekening moeten ze in hun onderhoud voorzien en velen hebben geen job. 80% werkloosheid in malawi, moet er geen zand zijn? Toch niet, want dat is er hier al in overvloed…En de helft van de jobs zijn volgens mij zinloos. Overal wordt gekeerd. Eerst buiten op de straat of voor de deur, dan kan het zand lekker overal door de openstaande deuren binnenvliegen. Dan natuurlijk alles van binnen naar buiten keren. En de cirkel is rond… jarenlange werkzekerheid gegarandeerd!

Afijn, we laten hier niks aan ons hartje komen. De piano mis ik wel. De enige die we zijn tegengekomen hadden ze beter jaren geleden opgestookt… We missen jullie allemaal en de hondjes natuurlijk wel en zijn altijd blij als er van het thuisfront nieuws is. Tot morgen op de blog! Groetjes van “papa”