Ticondane, dagje zeven!

Zondag 29 september

Vanochtend zijn we naar een plek gereden die de gemeenschap wil aankopen. Ze zouden daar dan sinaasappelbomen planten. Het is de bedoeling dat ze na  enkele jaren geen sponsors meer zouden nodig hebben.  Heel goed en belangrijk standpunt. Hopelijk slagen ze erin!

Toen we terug kwamen trakteerde Elke voor iedereen. Op zijn Afrikaans, dus eten met je handen. Daar heb ik toch een foto van genomen.

 

 

Ben de hele dag super zenuwachtig geweest omdat we met de kinderen en kleinkinderen gingen skypen. Ik vreesde echt dat het niet ging lukken. Om vijf uur zaten we al op “het” plaatske waar je hier internet kan ontvangen, ergens in de tuin. Overal informatie gaan vragen voor als het eventueel niet zou lukken. Om half zes zou het gebeuren! Maar het werd twintig voor zes, zes uur …. Ondertussen was het pikdonker!  Over en weer gemaild naar onze Wim en toen we het bijna aan het opgeven waren was het zover! Keiblij, superblij. De allerkleinsten wisten precies niet goed wat hen overkwam maar de anderen babbelden honderduit. We konden iedereen goed zien en horen!!!!! Na een half uur viel het internet uit. Niet getreurd we hebben elkaar toch gezien en iedereen leek oké! Wat een uitvinding zeg!

Maandag 30 september 
 Ondertussen is de tuinslang al een tijdje geïnstalleerd en iedereen is er enorm blij en dankbaar voor. Jan kreeg een groot applaus!

Vanavond gaan we op een kar, getrokken door ossen, naar een nabijgelegen dorp. Dat gaat toch weer een avontuur worden. Uurtje naar ginder, uurtje terug en dan daar eten.

Alles is hier zo anders. De schoolkinderen moeten mee op het groentenveld werken, wieden, spitten, planten, gieten. Op die manier kan de school blijven bestaan. Van de inkomsten van de groenten kunnen ze de leraars betalen. Zo vreemd voor ons allemaal. Een klein meisje had zich erg bezeerd. Een gat in haar gehemelte en het bloedde zo erg. Met de tuinslang, waar uiteraard bruin water uitkomt, spoelen en dan moet het maar in orde zijn. Je staat erbij, kijkt ernaar en je kan er niets aan veranderen. We proberen er niet moedeloos van te worden. 
Een lang gesprek gehad met Doris. Ze heeft hier een weeshuis opgericht. Twintig kinderen heeft ze hier onder haar hoede en ze runt dat helemaal alleen.  Morgen een nieuwe dag, ik mag niet zeggen betere dag want iedereen is hier altijd zo happy en dankbaar dat je niet anders kan dan er opnieuw voor te gaan.
 

Een gelukkige verjaardag voor m’n collega: juf Marleen