Kachipu

 

 

Dinsdag 1 oktober

Af en toe organiseren ze een uitstap voor de vrijwilligers van Ticondane. Gisteren dus naar het buurdorp Kachipu geweest. Om half vijf vertrokken we met de ossenwagen. Een kleine veertig minuten later, uiteraard over zandwegen, waren we ter plaatse. Soms ging de kar zo scheef hangen dat ze bijna kantelde. Rondleiding door de “big chef”. Ondertussen was het al zes uur en pikdonker. Daarna danske door de vrouwen om de geesten te laten verdwijnen. Ze legden er daarbij heel hun ziel en vooral hun lijf in bloot.  Alle maten en modellen hebben we mogen aanschouwen, wel maar in één kleur want ik deed niet mee. Toen al de geesten weg waren kregen we eten, heel lekker en verzorgd. Die mensen deden echt hun best. We dachten toen afscheid te nemen maar niets was minder waar. De mannen moesten nog dansen om de resterende geesten te verwensen. We werden weer meegesleept door het dorp, stikdonker overal, om armen en benen te breken. Bij een groot vuur traden een paar “karnavalsfiguren” op. Ze wrongen zich in allerlei bochten en slaakten doodskreten à volonté. Ik denk dat geen enkele zinnige “geest” het nog in zijn hoofd zou halen om te blijven. Om kwart voor tien werden we verlost. Strompelend en struikelend terug naar de ossenkar. Ik ben in de kar op mijn knieën gaan zitten want als ik de weg niet zie is het anders veel te riskant voor m’n rug. Wat me nog het meest verbaasde was dat die beesten de weg terug vonden. Het was bijna elf uur toen we terug “back home” waren. Moe maar vooral vuil!

 

 

onze ossenkar staat vertrekkensklaar

 

 

 

 

hij kwam, zag en dacht er het zijne van ....

 

 

 

 

 

bij de dorpswaterpomp 

 

 

  

 

 

 

 

op zeer jonge leeftijd (ik schat vijf jaar) zorgen de meisjes al voor hun broertje of zusje, uren lopen ze rond met de baby op hun rug

 

  

Als je geesten wil verdrijven is dit de manier!

 

 

aan tafel!!

 

 

Dit leuke beestje zat gisteren in onze kamer, verstopt onder ons bed. Gelukkig weten ze hier van wanten en in een wip was het buiten gezet. Zou een zeer giftige soort zijn.  brrrr

 

 

 

 

Het valt ons hier op dat de leerlingen in de klassen toch nog zo gedisciplineerd zijn. Die zijn echt blij om naar de school te mogen komen. Als ze iets komen vragen of geven aan de meester maken ze een buiging. Zoveel leerlingen in de klas en het is er muisstil. Heel leuk en relaxerend om zo les te geven.

Deze namiddag gaven ze een party voor de vrijwilligers. De party startte om twee uur (in de namiddag). Het was een party zoals bij ons “in de goeien ouwen tijd” met stoelendans en alles erop en eraan. Ze hebben me geleerd om met m’n gat te schudden zoals ze hier zo goed kunnen maar voorlopig lukt het niet. In elk geval als er mensen waren die me nog niet kenden kennen ze me nu wel.

ook tijdens de party hebben de kinderen honger!

 

 

Jan gaf een Engels speechke en dat werd dan vertaald in het Zambiaans

 

 

leren poepeke schudden

 

 

en bij een party hoort een verrassingstaart

 

 

Een gelukkige verjaardag van ons beiden, Magda!

Dat poepeke schudden lukt redelijk maar aangeboren blijft aangeboren. Zelf heb ik het maar gehouden bij fotootjes trekken. En wat die ontblote delen betreft gisterenavond, daar wordt ge niet (of niet meer?) wild van. Wat gaat dat worden als die madammen wat ouder zijn, daar kom ik niet voor terug om dan een fotoke te trekken… en nochtans vragen ze niet beter, ze worden al ambetant als ze nog maar denken dat ze voor niks hun bumper(kes) hebben getoond! En natuurlijk, als welopgevoede man heb ik daar sowieso al niet al te veel oog voor…

Vandaag les gegeven aan een klaske van 65, het moeten niet altijd grote klassen zijn… super-gedisciplineerde gasten, dat van die buiging lukt me thuis niet bij gonda! Liever dan de les bij te wonen geef ik ze. Want er wordt daar door de leraars les gegeven in het engels (???). alleen spreken ze de woorden zo verschillend uit dat ik soms niet eens weet: is die gast nu bezig in het engels of in het njanja. En om het helemaal tot een raadsel te maken voegen ze OVERAL WAAR ZE KUNNEN –en dat is dus gewoon overal- een “i” toe aan de” woorden. “youi understandi thisi?” ikki nieti! Ook een “u” kan om je te misleiden…

Voilà, we hebben het weeral eens gezegd! Onze geesten zijn na gisteren weer helemaal gezuiverd en we kunnen er weer tegen. Morgen zijn we er weer, dus saluutjes en tot blogs!   papa