Riksja rijden in Kathmandu

Vandaag terug op pad geweest. Eerst langs de bank en daar had het weer heel wat voeten in de aarde voor we centjes hadden. Hop, verder naar Durbar square want onze kaartjes waren twee dagen geldig. Heel speciale omgeving, niet overrompeld met toeristen maar ook niets waarvan je zegt: "Dit moet ik in mijn leven gezien hebben!" Je kan in de meeste tempels ook niet binnen, je kan ze wel beklimmen! Daarna een kleinigheid gaan eten en verder straatje, steegje in en uit en zo ontdek je van alles en nog wat. Doodmoe word je niet alleen van dat slenteren maar vooral van dat constante lawaai, er is geen straatje of plekje waar je enige rust hebt. Iedereen moet altijd lawaai maken met bellen of toeters. Je moet dan ook heel erg uit je doppen kijken want er is altijd wel een tweewieler, driewieler of  vierwieler die je kan aanrijden. De filmpjes zullen je de situatie duidelijker maken. Denk er dan ook nog aan dat het zondag is, dus de rustigste dag van de week. Hallo!! 

 

het kan niet altijd even rustig zijn....

heilige koeien in het straatbeeld samen met duizenden duiven enkele honden.

zie je het kalfje bijna tegen de stoeprand?

 

 

 

dat heet dan werken als een paard!

Vandaag ook met de riksja gaan rijden. Geen vervoermiddel om lang in te blijven zitten. Ze zijn allemaal even kramikkel! Het zitje is dan ook heel smal. We zijn nu toch niet van de breedste maar we konden samen maar net op de bank; Het is dan ook maar twintig centimeter breed en het heeft een helling van ongeveer zestig procent. Je zit precies op een glijbaantje! Het zijn duidelijk spullen waar al jaar en dag mee rondgereden wordt en waar nooit iets aan gedaan werd.

eerst een beetje uitleg geven en dan...

hop in de riksja

 

 

het gehots van de riksja neemt ge er maar bij...

Vanavond gaan eten in een restaurant niet ver uit de buurt, een kwartiertje stappen. Het is een restaurant dat in alle reisgidsen staan omdat het omringd is met botanische tuinen. Heel mooi, overal brandende kaarsen op de vijvers, spijtig dat we ons fototoestel niet meer bij hadden. Er was ook een dansoptreden omdat er een groep kwam dineren. Dat was voor ons mooi meegenomen. We betaalden natuurlijk vier keer meer dan op een andere plaats maar uiteindelijk komt dat nog maar op dertig euro dus voor één keer...

 

niet alleen in Afrika zijn de fietsen zwaar beladen

 

voilà, ik ben weeral beschermd en gezuiverd voor de hele dag

(bij Jan krijgen ze het niet gedaan)

Morgenvroeg komen ze ons halen en gaan we dus naar een familie waar we zouden overnachten en helpen. Waarschijnlijk moeten we ons telkens te voet verplaatsen naar een volgende familie. Veel weten we er niet over, het is voor ons ook allemaal nieuw. We mogen één rugzak hier in het hotel laten want we komen toch terug naar hier binnen een paar dagen. Donderdag of vrijdag zijn we terug en er zal meer dan waarschijnlijk geen internet zijn, dus niet ongerust worden als je niets hoort. We zijn voorlopig nog in blakende gezondheid mits enkele kleine ongemakken. Jan heeft nog altijd een schimmelinfectie (?) op zijne wifi maar er groeien nog geen paddenstoelen. Heeft ook al tandpijn gehad. Bij mij zijn het alleen aften in mijn mond en wat kapotte gezwollen lippen (naar aanleiding van de integratie in Afrika) maar niks erg. Waarschijnlijk ook een beetje de vermoeidheid die parten gaat spelen. Zo dikwijls van locatie veranderen, altijd aanpassen, nieuwe dingen, ander eten...........

 

 

 

 

Doe het goed, Georges, dinsdag. We duimen, deze keer vanuit Nepal!

Nog even vermelden dat mijn ventje dinsdag verjaart. Het zal zonder taart zijn deze keer maar wensen mogen jullie altijd sturen!!!!

Dag thuislanders! Toch nog effe aan het verhaal van mijn vrouwke toevoegen dat ze zelf ook enkele dagen geleden erge pijn had aan haar been, gelukkig is dat nu beter. Het zal wel te maken hebben gehad met het vele stappen. En vandaag voelde Gonda zich wat minder, een kloppeke kunt ge toch niet altijd vermijden. Dat was ze nu eens "vergeten" te schrijven, ge kunt niet aan alles denken, nietwaar?

't Is hier echt wel een heksenketel in de binnenstad en in Thamel. Een mens heeft zeker veel meer levens dan een kat, dat bewijzen we hier elke seconde...Maar wel boeiend, die heksenketel! Zoveel drukte en kabaal, zoveel afwisseling, zoveel mensen, zoveel verkeer, ge kunt uw ogen en oren niet geloven!!!

Het kalmste moment was nog vanmorgen in de bank... Hoewel, eerst had ik problemen met de Nepalese taal op het scherm. Een knap en behulpzaam juffrouwtje (dat laatste was natuurlijk het belangrijkste, hmm...) heeft me dan verder geholpen. Daarna binnen om te wisselen. Meer dan een half uur administratie om een paar tientallen dollars te wisselen, ge zoudt van minder heimwee krijgen naar "vroeger"! Inderdaad beter bij de "Bank van hier".

En nu hebben we dus gepakt om morgenvroeg te vertrekken naar Dhading, een eindje ten noordwesten van Kathmandu. We zien wel wat het wordt... Zodra er internet is zijn we van de partij, dus: tot dan!    groetjes