Dhading

Maandag 28 oktober

Vanochtend stonden we al vertrekkensklaar om acht uur. Eén grote en één kleine rugzak namen we mee. De rest kon in het hotel blijven. Knappe kerel zeg die ons daar kwam ophalen,  ik was helemaal onder de indruk! Spijtig genoeg bracht hij ons enkel tot bij de bus. Daar meldde hij de chauffeur waar hij ons kon droppen.  In Nepal is er geen enkele niet kleurrijk beschilderde bus of vrachtwagen. Precies allemaal circuswagens , heel knap. Daarmee let je zo niet op de vervallen staat van het voertuig.

 

 

Beetje anders reizen dan in Afrika. Meer bergen en ravijnen! Andere busmuziek! Voor de rest even overvol. De bijrijder stond altijd op de onderste trap van de bus constant te roepen waarheen we gingen. En ook hier: er kan er nog altijd eentje (of ene) bij. En zoals gewoonlijk zaten we ook hier alleen als “niet Nepalezen” op de bus (ik kan niet meer zeggen “witte”) We rijden dan ook naar een niet-toeristische streek.

Af en toe stromen de rivieren over de weg maar daar schrikken ze niet van, gewoon met het busje door de rivier of over de weg (weet niet goed hoe ik het moet verwoorden).

                                                              beeld van onderweg

 Rochelen is hier de nationale sport. Moest rochelen bij de olympische spelen een discipline zijn, dan waren de Nepalezen niet te verslaan. Elke zin bekrachtigen ze met een fluimpje. We zijn al dikwijls juist ontsnapt aan die “zegen” door nog juist opzij te springen. De chauffeur van de bus kende er ook wat van. Aan de andere kant van de weg zal het heel glad geweest zijn.

Heel positief punt: we konden terug ademen! Hier is genoeg zuurstof. In Kathmandu was het bijna stikken. Daar wonen vijf miljoen mensen en die willen blijkbaar dan nog allemaal persé met een voertuig rijden.

Rond de middag konden we van de bus stappen. Daar stond iemand ons op te wachten. Een uurtje stappen langs bergpasjes, over een super lange hoge hangbrug over de rivier! Ik hield mijn hart vast want Jan heeft daar een hekel aan maar …….. hij volgde!

 

 

We stopten bij een familie waar we thee kregen. Ze waren maïs  aan het malen. De mama had een typisch gerecht gemaakt: dhalbat. Rijst met groenten en heel lekkere groene saus. Lekker en niet te gekruid.

Schoenen uit voor we binnen gingen en ook Jan kreeg een rode veeg op zijn voorhoofd. Elke gast moet dat “ondergaan” omdat het een welkomstteken is. Er zijn heel veel manieren en verschillende betekenissen bij het aanbrengen van het poeder. Als een vrouw rood poeder heeft bij de haarkruin dan is ze “gelukkig” getrouwd. Dames in België, geen goed teken als ik jullie zonder stip zie rondlopen! Voorzie jullie al maar van een rode stift!!

Weduwen mogen geen rood meer dragen. Ook geen rode kleding Alle andere kleuren wel maar zeker geen rood!

We moesten gaan zitten op een rieten mat en eten met je handen!!  Yes!! Thee is de drank bij de meeste maaltijden.

Daarna gingen we voortstappen met twee mannen, onze dragers. Heel mooi, langs rijstvelden, over rotsen, steile klimmetjes!  We zagen mannen rijst oogsten en dan de halmen kloppen op de grond tot de rijst eraf viel. Dat deden ze vroeger bij ons ook met het graan.  De rijst moet dan een dagje drogen en dan wordt die gepeld met de hand.  Hier wordt bijna niets uitgevoerd. De mensen consumeren alles zelf.

als de rijst goudkleurig is hij klaar om geoogst te worden

rijst kloppen

Soms een stopje voor een rustje. En dan kom je veel te weten over Nepal. Hier zijn ook kasten en ook hier is het onmogelijk dat die met elkaar trouwen. Vijftig procent van de jongeren worden nog uitgehuwelijkt.

 

Als er iemand sterft dan hangt het af van je godsdienst wat er met je body gebeurt. Ben je van de hindoe “clan“ dan word je verbrand aan de samenvloeiing van twee rivieren. Daarna strooien ze je as in de rivier. Voor ze het lichaam verbranden dekken ze het eerst af met een deken. Ben je van de boedhistische “clan” dan word je verbrand in de bergen.

Na enkele uurtjes kwamen we aan in het bergdorp. Mijn eerste vraagje was hoe die mensen van hieruit naar een winkel gaan. Heel eenvoudig antwoord. Waarom zouden ze naar een winkel gaan?  Al wat ze nodig hebben telen of hebben ze zelf. Van vlees tot groenten, eieren en melk. Het is duidelijk dat wij totaal anders denken.

In het dorp bij een familie gaan eten. Rijst met groenten, dhalbat,  deze keer een beetje pikanter dan vanmiddag. Melk als drank bij de maaltijd. Buffelmelk want koeien zijn heilig, weet je nog!

Vanavond heb ik hier weer aan serieuze zelfbeheersing moeten doen! Ten eerste! Er zit hier een reuzegrote oranje, harige spin hoog tegen het plafond. Je kon er langs geen kanten aan. Ik vind spinnen vreselijk! Geef me dan maar een rat of een muis! Ten tweede! De matras is een strooien bak. Dat hebben we nog niet gehad. Ge moet dan weten dat ze voor ons een efforke doen. Vroeg gaan slapen want om zes uur is het hier pikdonker.

We hebben hier nog geen water gezien. Alleen maar om te drinken. Super gezweet vandaag met het klimmen. We gaan binnen een paar dagen dus nogal stinken. Eén troost: we stinken allemaal. Het was in elk geval een heel leuke, boeiende dag en dat is toch het bijzonderste.

zonsondergang in Nepal

 

Dinsdag 29 oktober

Jan verjaart vandaag!!!

Ik hoop dat hij zal genieten want het zal al heel anders zijn dan de vorige jaren. Vorig jaar zaten we nog met heel de familie samen in Spa. Hij kreeg van mij al een banaan-tje als cadeau.

“Anders reizen” noemen ze deze formule. Ik weet ondertussen waarom. Onze gidsen zijn al thee aan het maken. Ben een beetje stijf van het “bed”. Jan ligt nog te ronken. Vandaag weer stappen naar een volgende familie.

van de hooizolder naar beneden komen langs een "kiekenladder"

Hoe begroeten ze elkaar altijd in Nepal? Ze leggen hun handen tegen elkaar een beetje omhooggericht en buigen het hoofd lichtjes en ondertussen zeggen ze  namasté.. Ze raken elkaar nooit aan . Zeker niet kussen!! We moeten hier onze knop 180 graden draaien!

zomaar een typische foto

Dit koppeltje zagen we onderweg, ze waren vijfenzeventig jaar getrouwd! Hij was tien, zij vijf toen ze trouwden! Toen kon dat nog.

 

Vandaag gestapt en gestapt. Ben daarstraks een goeie totter gegaan bij het naar beneden komen langs de rotsen. Ze waren heel glad en daar lag ik. Al bij al viel het nog mee.

ik fotografeer nu eenmaal graag kinderen

fruit en groenten gaan kopen voor de familie, ondertussen stond zowat heel het dorp ons te "begapen"

 

Vanmiddag kregen we….  verrassing !!!!dhalbat!!!!!  rijst met een beetje groenten en saus die zo zwart zag als inkt.

 

Ik ben hier ondertussen iets heel strafs te weten gekomen. De mama at nooit mee met ons en ik vroeg waarom dat dat was. De vrouwen eten pas als de mannen klaar zijn. Dan eten zij hetoverschot (als er nog is). Als ze mee eten kunnen ze de mannen niet bedienen vandaar……………  Jan zijn samenvatting: die mannen zijn hier niet lang naar school geweest maar ze zijn wel heel slim. Dat hij maar goed weet dat hij dat bij ons niet gaat veranderen.

Omdat Jan verjaarde hebben ze hier brood gebakken. Eerst het meel malen met een steen, mengen met water en dan bakken in een pan. Het werden grote goudbruine ringen.

meel malen met een steen

 

de broodringen

 

 

en smullen maar, happy birthday

 

 Even later zagen we elkaar bijna niet meer staan van de rook, want die kan daar bijna niet buiten. We kregen bij die broodringen groenten en buffelmelk. Je had echt een feestgevoel alleen al omdat die mensen zo hun best gedaan hadden om iets uitzonderlijks te maken.

Ze hebben hier nergens tafels of stoelen. Eten maken in kleermakerszit, eten in kleermakerszit...................  De mensen hier hebben ook geen afval, zelfs geen wc-papier. In de tuin staat er een kot en een emmer met water om te "spoelen"!
Vroeg in ons bed (zelfde kaliber dan het vorige) want zeker in de bergen is het vroeg donker.

Woensdag 30 oktober

's Morgens om vijf uur op want dan moet er gemolken worden en daarna gaan ze met de melk naar de markt, uiteraard te voet.

de buffel melken

 Ze houden een deel van de melk bij en die wordt gekarnd tot boter. Die toestellen vind je bij ons nog alleen in Bokrijk.

 

boter maken

 

 Mama mag de volgende dagen niet in de keuken komen want ze heeft haar menstruatie. Ik herinner me nog dat ik vroeger geen confituur mocht helpen maken bij mijn oma als ik m’n menstruatie had. Die zou dan mislukken. De reden hier is dat je tijdens die periode “onrein” bent. Tien jaar geleden moesten de vrouwen hier dan buiten slapen nu mag het al binnen in een apart kamertje maar wel op de grond. De vrouwen zijn er dus hier al op vooruit gegaan.

de tandenborstels hangen buiten in een bakje

ZOMAAR!!

Wij hebben de hele ochtend boontjes gepeld en als ontbijt aten we soep met noedels en veel groenten. De hele dag zijn ze bezig met gras halen voor de dieren en eten maken.  De mensen zijn hier zeer zelfredzaam. Dit was niet zo in Afrika. Ze zorgen er hier voor dat ze altijd eten en drinken hebben. Planten, oogsten, melken ... Alle dagen gaan ze ook met hun buffel naar de rivier om hem te laten baden. Hij “knort” dan van plezier, echt leuk om dat te volgen.      

buffel wassen!!

 

 

 

's Avonds  aten we rijstpap met groenten, combinaties die je bij ons niet vindt. Bij deze familie slapen we twee nachten. Het was een heel leuke ervaring.

Veel foto’s gemaakt  gedurende deze periode en die dan aan hen op de computer laten zien.

ons gastgezin

 

Deze trekking was in elk geval een unieke ervaring. Alleen een organisatie in Nederland, "Het andere reizen", organiseert deze trekking. Ik was op zoek naar vrijwilligerswerk en ben zo terechtgekomen bij deze mensen. Toen bleek dat ze ook trekkings en nog wat andere zaken ter plekke aanboden. En zo zijn we in Dhading terechtgekomen... Natuurlijk ben je daar voor de plaatselijke mensen een unieke bezienswaardigheid,  dat moet je er dan maar bijnemen... Maar zo'n mooie natuur en vooral: ongerept, helemaal geen spoor van toerisme. Hier is alles nog authentiek!

Ik hoop maar dat het verhaal van die "goeie totter" zoals mijn vrouwke het beschrijft geen vervolg krijgt... Ik heb het zien gebeuren en had direct een déjà vu van 2 jaar geleden! Ze zegt wel dat het allemaal nog mee is gevallen maar zelf denkt ze -en ze heeft gelijk, vrees ik- dat ze een rib heeft gebroken. Is blijkbaar soms heel pijnlijk, waarom neemt ze anders af en toe een contramalleke??? En als dat nodig zullen we onze volgende trekking uitstellen. Ik heb al een alternatief reisschema gemaakt intussen, weet ge wel... Ook al doet ze alsof het allemaal wel oké is, ik ben daar helemaal niet zo zeker van! Zoals gewoonlijk zien we wel verder hoe het moet... op hoop van zegen!

Intussen zitten we weer in Kathmandu na een helse busrit van bijna 4 uur. Als de claxon van de bus heel goed en luid werkt en ge hebt een zware voet, wat moet ge dan doen??? Inderdaad, zoveel mogelijk inhalen en liefst waar het bijna onmogelijk is... Toch hebben het we dankzij onze Christoffel en onze talloze engelbewaarders weer overleefd! 

ons busje!

fotogeniek kindje op de bus

Morgen en overmorgen hebben we 2 dagen introductie in de taal en de cultuur en dan zien we wel hoe het verder loopt, nietwaar gonda?

groetjes en tot de volgende keer!