Alle dagen verlopen hier zowat hetzelfde. Ik heb hier een aantal Engelse leesboekjes gevonden en die gebruik ik dan bij de kinderen. We spelen ook het vereenvoudigde ganzenspel. Dat vinden ze heel tof . Dat is ook de eerste keer dat ze een gezelschapsspel spelen. Op de binnenkant van de dopjes van flesjes schreven we cijfers. Om de beurt nemen ze een dopje en dan moeten ze voorttellen. We hebben een grote zak popcorn gekocht en als we klaar zijn dan krijgt iedereen een beetje.

 Volgens de leraar was er een meisje niet stil genoeg en ze moest haar hand uitsteken. Ze kreeg een ferme tik van een stok. Dat was voor ons wel even schrikken. Ze gaf geen krimp!

Gedurende enkele dagen woedde er een orkaan boven de Indische oceaan en dat hebben wij geweten. Het stormde hier verschrikkelijk en alles vloog naar alle kanten. Het zand vliegt hier dan metershoog en dat irriteert  je ogen. Maar…………..   hier klaagt men niet!

In deze gemeenschap woont Doris. Ze vangt een twintigtal weeskinderen op, waaronder een groot aantal van haar overleden zussen. Ze is een prachtvrouw. Ze doet ongelofelijk veel voor de kinderen.

 

De mensen hier zijn zoveel mogelijk groenten aan het zetten want binnen enkele maanden komt het regenseizoen. Dat zijn maanden van hongersnood. De mensen eten hier tweemaal per dag. Brood, nchima (gemalen koren met maïs), groenten en tijdens het seizoen af en toe fruit. Van vlees of zoet is hier uiterst zelden sprake. De kinderen eten hier ’s middags een stuk droog brood en drinken water aan de kraan. Tijdens de hongersnood eten ze maar één keer. Wij vinden dat blijkbaar allemaal erger dan zij want niemand rept daar een woord over.

De vrouwen zijn hier figuren aan het breien voor de kerststal (om te verkopen). Tijdens mijn vrije tijd zit ik dus tussen mijn zwarte vriendinnen te breien. Ze kunnen geen of weinig Engels, spreken “chikamaka” en ze lachen hier wat af. Misschien is het wel om mij dat ze lachen, daar heb ik het raden naar. Ik heb de verantwoordelijkheid voor de schapen.

samen met Catherine

 

 

zie je m'n schaap achteraan?

 Super lastig want de priemen hier zijn zo kort als haakpennen en je kan die dus onmogelijk onder je armen steken. In het begin vertrouwden ze me niet en wilden ze mijn breiwerkje eerst opzetten maar nu hebben ze al wel door dat die “witte” kunnen breien!! Zelfs de allerkleinsten kunnen hier al breien en haken.

Voor de les begint zitten zij al voor de klas te haken. Ze doen dat met een strootje, ik zou er zelf niet opkomen maar zij wel.

Eén vrouw Catherine (populaire naam hier) kan redelijk Engels en ze geeft een beetje Engelse les aan de andere vrouwen. Die vrouwen hebben echt wel pit hier en willen ondanks alles toch wat bereiken.

Zaterdag 5 oktober

Zaterdagnamiddag is het hier geen school maar toch komen de leerlingen helpen planten. Deze namiddag hebben we dus bamboe geplant met een tiental jonge mensen. Putten hakken, mest en water aansleuren en planten. Het is hier zo droog dat het zand je om je oren vliegt als je de grond bewerkt. Daarna hebben we de leerlingen getrakteerd op een drankje want het was hier snikheet. De relatie jong volk en volwassenen is hier totaal anders dan bij ons.

Zondag 6 oktober

Door met een stick informatie op de computer te zetten was hij helemaal ontregeld. Gisteren de hele dag geprobeerd om hem terug in orde te krijgen maar uiteindelijk was de batterij leeg en we konden die niet opladen omdat de elektriciteit in Zambia de ganse dag niet werkte. Vanochtend terug een poging gedaan en ik kreeg hem uiteindelijk  aan de praat. Onze laptop is het enige contactmiddel tussen België en Zambia dus superbelangrijk voor ons. Op enige hulp om een computer te herstellen moet je hier echt niet rekenen.

Vanochtend om zes uur hebben we een koppel uit Guernsey uitgewuifd. Ze waren hier samen met ons gedurende een week en dan krijg je daar toch al een beetje een band mee. Guernsey heeft hier al enkele donaties gegeven aan het project en ook aan het nabijgelegen ziekenhuis. De man is arts en de vrouw vroedvrouw. Elke dag gingen ze naar het ziekenhuis om het daar een beetje op te volgen. We zijn gisteren daar ook op bezoek geweest. Natuurlijk zijn er daar geen privékamers. Vier zalen met tientallen bedden naast elkaar. In één zaal lagen wel veertig jonge mama’s met hun baby. Van enige privacy is natuurlijk geen sprake. Een tiental vrouwen lagen met hun kindje op een matras op de grond want er waren bedden tekort. Ik kan me niet voorstellen dat de mama’s ’s nachts enige rust hebben want er zal wel altijd een baby (of meer) zijn die weent. Er is daar ook geen licht in de zalen en om zes uur al donker. Toch was het er beter dan we verwacht hadden. Redelijk verzorgd en proper voor zover  dat lukt met zoveel patiënten bij elkaar. Dat was het wat mij betreft! Tot later op de blog!!

We werden daar rondgeleid door den John, een wereldreiziger-ingenieur-vrijgezel, die al een aantal jaren in zambia woont. Hij is in feite de man die instaat voor de vernieuwbouw en nieuwbouw van het ziekenhuis. Elke avond zit hij vanaf 5 uur in de veranda pintjes te drinken. Na 8 of 9 flesjes gaat hij naar huis rond halftien. Kaarsrecht en ge merkt echt niet dat hij “een beetje” gedronken heeft, ook niet aan zijn klap… en dan moet ge weten dat elk flesje hier 37,5 cl is! Dinner slaat hij altijd over, hij verzamelt de calorieën op een andere manier en dat is hem ook een beetje aan te zien… speciale gast, maar dat denkt hij van mij misschien ook.

Veel invulling hebben we de voorbije 2 dagen niet kunnen geven aan onze dag. Donderdag hebben de leerkrachten besloten om zichzelf een vrije dag te geven op vrijdag wegens de internationale dag van de leerkracht. En niemand die daar iets op tegen had, zelfs niet de headmaster. Die wordt trouwens als laatste op de hoogte gebracht, hij weet hier toch van toeten noch blazen en is nauwelijks geïnteresseerd in de school… ik heb hier overigens een aanbod gekregen om directeur te worden van een nieuw opgerichte school in chipata, een stad op zo’n 100 km van hier. Ge ziet van hier dat ik daar zal op ingaan, maar wel leuk dat ze zoiets vragen…

Dat bamboe planten gisteren was ook een klucht! We werden verwacht voor een klappeke met een aantal leerlingen. Toen bleek dat we eigenlijk met die gasten ook nog zouden bamboe planten. Waar? Moet ge zelf maar zien… de plek in kwestie moesten we nog rap rap wat opkuisen, dan planten en direct daarna kwamen de kiekens al op bezoek om de boel op te graven… zo houden mens en dier zich hier elke dag bezig!

Maar nu we terug internet hebben kunnen we de tijd vlotjes opvullen met bloggen en verder plannen van onze reis. Zonder twijfel tot straks of morgen!!!

Zonnige en bijna windstille groetjes vanuit tikondane van “papa”…