Warme oproep aan iedereen die kinderkleding kan missen, jullie mogen die dan voor ons verzamelen. Liefst geen truien, lange broeken, jassen of kousen want daarvoor is het hier het hele jaar veel te warm. Wij komen die dan wel ophalen of je mag ze vanaf half januari bij ons komen afgeven. Wij sturen ze naar hier op. T-shirts, mansbroeken zijn ook welkom.
Bedankt aan onze dog-sitters voor de leuke foto's die jullie doorstuurden. Het deed echt deugd om ze te zien en ze stellen het duidelijk goed.
Het leven hier is niet altijd even simpel. Het is moeilijk om uit te maken waarmee je goed doet. In South Luangwa kochten we koekjes en we hebben er daar natuurlijk nog een heleboel van over. Er lopen hier dan tal van kinderen rond die je met één koekje zo gelukkig kan maken. Je moet natuurlijk vermijden dat ze ons gaan zien als de Sint. Het is een wikken en wegen. Niemand is hier ooit opdringerig, niemand vraagt hier ooit iets. Laten we het zo houden.
Een totaal tegenstrijdig verhaal dan weer. In het winkeltje verkopen ze hier allerlei zelfgemaakte spullen, waaronder kleedjes. Een van de kinderen loopt hier rond in een kleed waarvan de gaten het kleed aan elkaar hielden. Ben dan met haar naar het winkeltje geweest. Morgen is het Nieuwjaar en zeker weten, het zal de eerste en waarschijnlijk de laatste keer zijn dat het kindje iets nieuws krijgt. Doe ik er goed aan? Ik weet het dikwijls niet meer! Wie kan daar een zinnig antwoord op geven?
Kleedje passen in het winkeltje. Moeilijk kiezen is het niet! Eén model, één maat maar het past als gegoten! Het oude kleedje wil ze toch zeker nog mee naar huis nemen.
Sorry broer, je komt niet alleen te laat, kleedjes gaan jou echt niet staan. En broekjes, daar hebben we nog niet aan gedacht...
Het leven is mooi!
Voor grote zus wordt er morgen een modelletje groter gemaakt. Veertig kwatcha, drie euro, je kan er toch moeilijk over struikelen, niet?
Het is deze namiddag een feestje voor de burgemeesters van de omliggende dorpen. Tweeëntwintig mannen zitten hier samen, die spreken natuurlijk allemaal chikamaka of Chichewa...
Precies een kopie van het Kerstfeestje een paar dagen geleden. Even boeiende toespraken van Janneke (van moetes, een mzungu of buitenlander moet zeker wat interessante dingen te zeggen hebben) en van Mieke en van ... en van .... Times goes by SO slowly... en het is dan ook nog zo warm vandaag! 35 graden, zweten geblazen... en voor een zuchtje wind moet ge hier waarschijnlijk bijbetalen... Vandaag wel geen taart voor de dorpshoofden, wel de traditionele nshima, geschenken en plantgoed!
En Joseph, onze chief-gardener, heeft uitvoerig gedemonstreerd hoe ge met compost moet werken. Hij heeft ook uitgelegd hoe ge kunt composteren met MATURE, menselijke uitwerpselen, maar het is gelukkig gebleven bij een theoretische uiteenzetting...
Bijna iedereen was geboeid en velen zijn hier al mee bezig in hun dorp. Zo zie je maar... Toen we hier aankwamen in Tiko in 2013 hebben we zelf nog mee het project van het composteren helpen opstarten. We hadden de nodige reserves... maar de mensen hebben het duidelijk opgepikt en zijn nu overtuigd van de meerwaarde! Het zijn soms kleine dingen die het verschil maken...
Daarom gaan we seffens een hapje eten. Niks speciaals, dat is hier ondenkbaar. En oudjaar of niet, who cares in Zambia??? Overleven is hier belangrijker dan leven...Maar voor ons is het toch een speciaal moment, zo ver weg van het thuisfront!!! Maak er nog een leuk eindejaar van!
We wensen jullie een supervoorspoedig 2016 toe, een goede gezondheid en dat al jullie wensen mogen uitkomen!!!
Samen met Tony zijn we de vorige dagen naar South Luangwa geweest. Zowel het verblijf als de safari's waren subliem. In het chalet was een uitgeruste keuken dus konden we 's morgens en 's middags zelf iets klaarmaken. Na de nachtsafari (van vier tot acht) aten we dan in het restaurant.
ons chalet
met hemelbed
en veranda
het restaurant
...een klein verschil van waar we komen maar we werden het natuurlijk snel gewoon. Wat zijn wij toch luxezebra's.
Het park is bijna zo groot als Vlaanderen. Je kan er dus wel wat rondtuffen. Gelukkig weet de driver daar perfect de weg. Ook al is het zo groot, dieren kom je overal tegen.
Toen er vlak naast de jeep een hippo uit de gracht kwam schrokken we toch wel even. Die beesten liggen de hele dag in het water om hun huid te beschermen tegen de zon en bij valavond gaan ze eten zoeken. Hij moest ook naar boven maar koos ervoor om langs een andere weg te gaan. En dat konden we alleen maar appreciëren, want met twee tegelijk door dezelfde doorgang... ge kunt er beter niet aan denken!
Prachtige arenden
en veelkleurige vogels...
Onze jeep kwam vast te zitten. Gelukkig kunnen ze elkaar bereiken om te komen helpen want VAB bestaat er niet. De eerste jeep was er geraakt, de tweede zat vast en werd dan door de eerste losgetrokken. Onze chauffeur, de derde in de rij, wou eventjes showen hoe het moest... Maar hij had er niet bij stilgestaan dat hoe meer wagens door hetzelfde spoor rijden hoe dieper dat spoor wordt... en dus zaten we HEEL diep vast. Onze voorganger heeft ons dan maar uit ons lijden verlost...
Duizenden pukus
en ook een luipaard ...daar word je wel even stil van... Helaas waren er toevallig nog andere jeeps aangekomen en dus heeft onze luipaard direct het "luipaardenpad" gekozen. Aan de overkant van de weg heeft hij eens goed alle frustratie van zich afgeplast om daarna in het bos te verdwijnen!
We kwamen op een plek waar negen leeuwen lagen te slapen. Volgens onze driver helemaal voldaan. Ze zouden pas op jacht gaan na twee tot drie dagen. We mochten wel niet rechtstaan in de jeep en uiteraard niet uitstappen.
Je zou ze zo gaan aaien!
Net onze Flor in een zotte bui.
Wachten op zonsondergang, met gekoeld drankje en hapje. Alles is voorzien.
Dikwijls zeggen foto's meer dan woorden.
Toen we terug vertrokken zagen we de leeuwen die een groep pukus hadden ingesloten. Dit was het resultaat... Ze scheurden werkelijk stukken uit het lijf van de puku terwijl die nog leefde. Dus niet voor gevoelige kijkers.
En toen waren ze nog met drie (leeuwen)... Geen van de drie wou dit bot afgeven en dus hebben ze minutenlang onbeweeglijk een krachtmeting aangegaan. Toen we vertrokken was de strijd nog altijd niet beslecht...
Mogelijke afloop: als drie leeuwen vechten om een been loopt de vierde er mee heen!!!
We hebben de leeuwen in het donker vanaf hun rustplaats stapvoets gevolgd met de jeep tot ze hun prooi hadden gevangen... Zelfs voor onze ervaren gids was het de allereerste keer dat hij de volledige jacht tot en met de maaltijd aan de feesttafel mocht meemaken!!! Gewoon super, maar ook wreed. That's nature...
Deze warthogs kregen we gratis en voor niks er bovenop... Gewoonlijk zijn ze niet gevoelig voor mensen, maar de Vlaamse leeuw boezemde hen precies toch wat schrik in en ze verdwenen zo rap ze konden...
UNIEK!!! We kwamen onderweg een roedel wilde honden tegen. Die zijn HEEL zeldzaam en HEEL schuw. We hebben ze toch een halfuurtje kunnen volgen, vanaf de droge rivierbedding tot in het bos. Met dank aan de leider van de roedel die telkens weer wegen koos waar de jeep ook langs kon...
En natuurlijk waren er ongeveer op elke hoek van de straat (nu ja...) olifanten in alle formaten, onverstoorbaar en meestal de inwendige mens aan het versterken (en die heeft per dag zo'n 65 kilootjes nodig om sterk te staan).
Deze "lieverd" stond ons nota bene vanmorgen op te wachten bij ons chalet... Goeiemorgen, zeg!
Een olifant heeft 40 000 spieren in zijn slurf! Hallo mannen, wat denkt ge daar van???
Da's een "monitoring lizzard"! Van geen kleintje vervaard, want hij meet ongeveer 1 meter. Hij had ook nog een soortgenoot in de buurt. Die was meer dan anderhalve meter groot... En dan te bedenken dat die gasten VLIEGENSVLUG(!!!) de bomen inkruipen! Gelukkig hebben ze het niet echt voor mensen en houden ze spontaan afstand...
Dat kunt ge echt niet zeggen van de baboons en de velvet monkeys waar ge in het kamp bijna over struikelt...
Ze zijn bijzonder opdringerig en proberen constant je hebben en houden mee te graaien.
Maar dat niet alleen... Soms zitten ze hoog in een boom en voelen dan een plotse drang tot ontlasting. Je zit onder die boom te genieten van het landschap en plotseling voel je een drash in je haar vallen!!! Nietwaar Gonda? Godverd.... waar zit die smeerlap???
De "Madonna met kind"... en zo kom je er in deze periode veel tegen! En de gelukkige vader zit ondertussen tussen de struiken nootjes te eten om sterk te blijven...
Zo, dat was het dan... We hebben in het South Luangwa National Park een super tijd gehad. Wat we hebben meegemaakt (leeuwenverhaal en wilde honden) was zelfs voor onze chauffeur/gids uniek. Maar aan alle verhaaltjes komt natuurlijk een eind! Vanaf nu zijn we tot het eind van de week weer in Tiko. Helemaal anders maar minstens even waardevol!
Groetjes aan jullie allemaal en tot morgen op de blog!!!
Een van de mangobomen moesten we nu toch eens fotograferen hé. Prachtige bomen, overvol met fruit. Super voor de mensen!
De trots van Zambia
met de mango's!
Het was gisteren cadeautjesdag. In de voormiddag werd het maïsmeel afgewogen per gezin. Hoe meer kinderen hoe meer kilo's. Er waren er dus die serieus moesten sleuren...
Er waren er die al vroeg stonden aan te schuiven.
Aan de balans voor het juiste gewicht.
En dan langs de "big boss" want die noteert dat je al geweest bent.
Handig vervoermiddel maar nu moet je wel te voet.
Ik heb hier al veel gekke dingen gedaan dus dat ga ik hier toch ook eens moeten proberen.
Er kan hier zelfs nog een zwaaike af!
Ons Belinta ziet het helemaal zitten!
In de namiddag was het dan groot feest. De fietsen werden erbij gehaald en aan de mensen laten zien en er werd natuurlijk geapplaudiseerd voor ons. Ze doen dat op een heel leuke manier. Ze wrijven viermaal in hun handen, dan klappen ze viermaal en dan wijzen ze naar de persoon die gevierd wordt. Ondertussen .... dansen en zingen, ze kennen er wat van.
Om vijf uur mochten ze aanschuiven om iets te eten. Een grote hoop nshima, groenten en een schijfje worst. Een heerlijk maal voor deze mensen.
Grappig maar ook wel spijtig detail. Tony ging enkele dagen geleden naar Chipata en moest 120 worsten meebrengen. Die waren nergens meer te vinden. Dus dacht iedereen dat ze gepikt waren. Grote paniek want dat moest al een "georganiseerde bende" zijn. Een "detective" ingeschakeld en die heeft het ook nog opgelost. Tony had voor 120 kwatcha (tien euro) worst meegebracht en dat is dus een HEEL groot verschil . Hij had er dertig bij, waarvan er voor ons al een deel waren klaargemaakt. Er restte dus nog een schijfje worst in plaats van een hele per persoon. Als je goed kijkt naar de foto van Jan en Samson zie je rechts op het bord een schijfje worst Ik denk dat wij dat weer erger vonden voor hen dan zijzelf.
Iedereen zit hier braafjes te luisteren naar wat Elke en daarna de supervisor van het graan, de supervisor van de centen, de supervisor van ... allemaal te vertellen hebben. Eerst in het Engels (of wat er toch zo'n beetje op gelijkt), dan zin per zin vertaald in hun taal... Geen wonder dat ge bijna de zon ziet ondergaan nog voor het eind van dit "welkomstwoordje"!!!
Of is het toch maar doen alsof???
Sommigen lopen er echt op hun "kerstbest" bij, anderen vinden het duidelijk niet de moeite om hun beste kleren aan te trekken...
Heel goed samengevat, Toni!!! Trouwens, vlak na het nemen van deze foto overkwam de buurvrouw net hetzelfde...
Net toen we dachten dat er niets meer zou volgen, was er een optreden van het plaatselijk operakoor. Een dans- en zangspektakel waar de mensen helemaal in opgingen, echt mooi om te zien...
En niet alleen de "interns" waren van de partij!!!
Hoe zeggen ze dat weer? Hoe xxxxx hoe zotter???
De mzungus ("gasten, dus Toni, Gonda en ikzelf) moeten nu plaatsnemen achter een aparte tafel. Effe later wordt de kersttaart binnengedanst... Pas na een hele rits sensuele danspasjes belandt ze ook daadwerkelijk voor ons op de tafel. Daarna wordt ze aangesneden...
Deze taart verdelen tussen tachtig mensen! Een uitdaging!
De huidige "interim" directeur en zijn opvolger vanaf eind volgende week... Genoeg eten, dan staan we SAMEN STERK!
Op het eind van de party krijgt iedereen een "rok" met daarin een aantal geschenken: een tandenborstel, tandpasta, schrijfgerief,... en een zakje KAPENTA. Dat zijn superkleine visjes waar de mensen van hier zot van ZIJN. Wij WORDEN er zot van. Ze zien er niet uit en stinken als de pest. Geen wonder als ge weet dat ze al dagen of weken liggen te wachten op een koper in de markstalletjes. En van koeling hebben ze daar duidelijk nog nooit gehoord...
Na de party is iedereen tevreden naar huis gegaan. Het moet gezegd, er wordt hier echt wel veel gedaan voor de mensen van Tiko... En het waarderend woordje van Elke voor het geleverde werk zal hen zeker deugd hebben gedaan!
