eten doe je nooit alleen

Gisteren te voet naar Tamara geweest. Zij werkt hier en woont in het volgende dorp. Wij dus zes km door het zand geploeterd en nog eens zes terug. Gelukkig hadden we drinken bij want die mensen hebben alleen putwater en dat is voor ons niet geschikt. Ze heeft dan een mat buiten gesleurd waar we konden op zitten maar het was eigenlijk al hoog tijd om terug te vertrekken. Tamara moet een goede conditie hebben want zij doet dat elke dag.

 Onderweg passeerden we het ziekenhuis. We zijn daar even binnen gegaan bij Moses, een jongen van hier. Die matrassen waren niet om aan te zien, zo smerig. En het stonk daar als de hel naar urine. Ze liggen daar dan ook allemaal samen op rubberen matrassen die half vergaan zijn. Moses van hier heeft de  sickelcelziekte (wie kan dat eens opzoeken) en heeft ondraaglijke pijnen. Ze hebben dan ook enkel een daafalganneke. Gelukkig krijgt hij nu om de 4 uur morfine, maar het lijkt erg op een aflopend verhaal...  Buiten gekomen draait de wereld voort, overal op zijn eigen manier, en hulp is hier ook weer niet mogelijk!

Eten doen we nooit meer alleen, of het nu sinaasappelen zijn of yoghurt. We delen altijd!

Kinderen eten geven is als onthaalmoeder jarenlang mijn job geweest, ik neem het even terug op. Dit ventje at wel nog nooit met een lepel, dat was duidelijk.

 

We zijn vandaag 41 jaar getrouwd. Het was deze namiddag vergadering. Iedereen vertelt dan wat ze gedaan hebben, bv de tuinmannen hebben cassava, maïs .. geplant We hebben getrakteerd met een drankje en een stuk geroosterd brood. Geef dit nu eens aan onze mensen. Ze spreken er schande van, maar hier is het bij velen de eerste keer van de dag dat ze iets eten. Duidelijk te zien zoals ze het binnen schrokken.

Zoals Jan al schreef, het is hier inderdaad weer regenseizoen maar weer zo anders dan bij ons. Het regent hier dan voor twee uur  daarna zijn alle paden rivieren geworden. Een uur later is alles droog. Ideaal! En ook daarstraks zijn we er in geluisd door de regen. Ineens gingen de hemelsluizen helemaal open toen we in de veranda zaten en het was weer te laat... Een halfuurtje wachten, net genoeg opdat het hele terrein weer onder water stond en dan maar onze stoute schoenen aangetrokken (in feite uitgetrokken...) om naar onze kamer te "zwemmen". We zijn al helemaal ingeburgerd, dus maken we ons geen zorgen meer om een druppeltje meer of minder...

Vraagje: konden  jullie het filmpje bekijken of lukt dat niet?

Een fotootje nu van onze collega-volunteer Toni uit Cambridge. Hij is hier een paar weken geleden toegekomen en blijft tot eind februari. Toffe gast met een eetlust waar een olifant jaloers van wordt. En dat 3 keer per dag... Hij werkt elke dag een paar uurtjes voor Elke, de madam (Grande Dame) van het project. Daarbuiten foefelt hij zo ongeorganiseerd mogelijk in de tuin, overal zonder enig overleg noch plan kruiden of bloemen plantend of aan het wieden op de meest zinloze plaatsen. Hij ziet er daarbij altijd even gelukzalig uit en is altijd even tevreden over de geleverde arbeid. In dat opzicht is hij dus al helemaal een Zambiaan geworden... In mijn onwetendheid had ik hem voorgesteld om hem te helpen, elke dag een paar uurtjes. Nu is het te laat, ik kan niet meer terug maar als olympisch kampioen van zinloze werkjes wil ik eigenlijk liever niet door het leven gaan. Tiens, ik ben dan toch niet helemaal geïntegreerd...

Als Toni aan het woord is gaat de dag snel voorbij, want hij spreekt even "snel" als een Zambiaan werkt! Hmmm... Hij is net van het toneel verdwenen en inderdaad... het is alweer bijna slapenstijd! Groetjes dus aan jullie allemaal en tot morgen!!!