Je maakt hier wat mee !

Eigenlijk valt hier niets te beleven en toch maak je van alles mee. één van de logeerkamertjes hier ziet er niet meer uit. We hebben het idee opgevat om het eens een opfrisbeurt te geven met een likje verf. De vorige keren toen we naar Katete stapten kwamen we voorbij een huizeke waarop stond "color paints". Dus, ideaal, wij daar gisteren te voet naartoe. Opzij van dat huis lag er een kerel op een bed van takken. Hij lag daar zaliger dan wij op een "BEKA" matras. Die had nooit gedacht dat er in zijn heel leven nog een klant ging langskomen, laat staan een witte. Handen en voeten gebruikt om uit te leggen (Jan was ondertussen met grote gebaren de muur aan het schilderen) wat we nodig hadden. Hij hoorde het in Lusaka (Keulen) donderen. Hij dacht duidelijk, bij die twee witten is er nen serieuze hoek af. VERF!!  Waar halen ze het uit. Hij verwees ons naar het stadje. Dat bestaat dan uit drie straten (enfin) met honderden koten! Geen mens kan aan de buitenkant zien wat ze verkopen en binnen nog minder. Een winkel!! van twee op twee en die is dan volgestapeld van aan het plafond tot op de grond en zelfs daar.... met de meest onwaarschijnlijke dingen. We hadden al bijna de hele winkel geschilderd (figuurlijk dan) voor ze wisten waarover het ging. Ergens diepte hij een kleine gele pot verf op. Daar konden we dus niets mee doen. Gelukkig had hij borstels. Dat was toch al iets. Na zeventwintig shops was er iemand waar een belleke ging rinkelen. Hij liep de hele straat af om uiteindelijk in zijn eigen winkel enkele potten te vinden. Ik had 's morgens mijn bloeddrukpilleke niet genomen en dat is in deze situatie geen goede zaak. We hadden onze buit. Zikomo,  zikomo (thank you). Het blijft voor ons moeilijk. Een dagtaak maken van iets dat je op een uur kan doen. De terugtrip was op zich al een avontuur. We kregen onverwacht een lift van een truckchauffeur. Ik was stikjaloers op de sardienen in een doosje maar kom, de verf was zwaar en het was snikheet, dus geen gezaag en geklaag. Toen we hier aankwamen ging de passagiersdeur niet meer open. Als je de deuren bekijkt sta je niet verwonderd. Enfin, we zitten er niet meer in en dat is het allerbelangrijkste. We hadden er natuurlijk niet aan gedacht dat hier geen mengkommen zijn of vodden. Bij ons neem je een vod en een lege ijsdoos maar hier wordt alles gebruikt tot het op de draad versleten is. Hoe we dat oplossen zien we wel.

Zambia danst, niet zomaar, er is cassava!!

 Er kwam hier een kerel rond met zijn fiets en een grote mand er achterop. De vrouwen daar allemaal rond, die bleek maquillage bij te hebben. Enfin, poederdoosjes, spiegeltjes en nagellak. De vrouwen stonden daar rond alsof ze een kist met goud gevonden hadden. Ze kunnen dat natuurlijk niet kopen (80 eurocent per stuk). Ik heb ze dan ieder iets laten kiezen. De meesten kozen een poederdoos of een spiegel. Een spiegeltje van tien op tien met een blauw of roos plastic kadertje rond. Je kan er bij ons niemand nog blij mee maken. Gelukkig zijn ze dan nog zo fier als ze in de spiegel kunnen kijken. Als er thuis iemand iets kan missen van die spullen.  Ik wil ze verzamelen en naar hier opsturen.

Een ideetje voor onder de kerstboom. Gemaakt van ijzerdraad en kroonkurken.

Toni, onze maat, hier was begonnen met de vrouwen hier wiskundeles te geven. Goed initiatief want ze zijn van goede wil maar het was ver boven hun petje. Hij was dan ook bezig met de maaltafels. Hem even voorgesteld om te helpen en we pakken het nu samen aan. Ik heb tien papiertjes gemaakt met de cijfers van 1 tot 10. En dan zoals begin tweede leerjaar, welk cijfer staat er achter vijf, voor zes, tussen acht en tien enz? Sommigen kunnen erop antwoorden als ze de rij zien liggen met de cijfers, sommigen zelfs dan niet. We hebben er in elk geval goede moed op en zij nog meer. En wat een glimlach als ik in mijn handen klap voor hen!

Straks ga ik mee pindaboter maken met de vrouwen hier.

Het is ondertussen namiddag en ik ben aan het schilderen. De pindaboter is uitgesteld tot morgen of ....  Toen ik de gele pot verf open deed was het oranje en de beige pot was geel. Geen grapje!! Waarom zijn we niet meer verbaasd!?

Ik heb nog geen filmpje doorgestuurd van de regen maar wel van in de kerk.. Staat dat niet op de blog??

Zoal ge ziet, ook de fietsen zijn al geleverd. Eerst gaat ge naar een fietswinkel, maar in feite verkopen ze daar vooral bloem, granen, plastieken spullen,... en toch ook fietsen. Ge spreekt een prijs af (via een black man van Tiko, da's voordeliger), koopt dan 4 fietsen en op het moment dat ge ze wilt meenemen blijkt dan dat een aantal zaken zoals zadel, bel, spaken, remmen, achterslot, pedalen,... nog moet worden gemonteerd of vastgezet... natuurlijk tegen een kleine meerprijs. daar moet ge genen blanke voor zijn, da's hier de plaatselijke logica! Enfin, eind goed al goed, ze zijn nu in Tiko en worden zaterdagnamiddag getoond aan de Tikondanians, die hier voor het project zeker dikwijls gebruik zullen van maken. Bedankt aan de milde schenkers, dankzij jullie is dit mogelijk geworden!!!  

Zowel Doris' koe als Tiko's ezel hebben de voorbije dagen het tijdelijke met eeuwige gewisseld... Voor het weeshuis hebben we dan ook een nieuwe koe aangeschaft, voor Tiko een nieuwe ezel. Voor de eerste was het criterium dat ze zoveel mogelijk melk moet geven, voor de tweede dat hij niet slim moet zijn maar wel sterk. Een algemeen kenmerk hier voor mannen...  

Hieronder een duiventil. Er zijn er al 50 die een til hebben MET duiven. We gaan er zo'n 35 bijkopen. Als alles is gemonteerd volgen 35 duivenkoppeltjes en dan kan het feest daar ook beginnen, laat dan de natuur maar zijn gang gaan! Heel belangrijk is dit duivenproject voor een gezonde en proteïnerijke voeding...

Hieronder nog een paar fotootjes getrokken bij Doris in het weeshuis.

Voor een migrant is het niet altijd even simpel om je te integreren in de plaatselijke voedingsgewoonten...

Maar Doris, die hier fier poseert voor haar weeshuis,  heeft een handje toegestoken...

Tijd nu voor de lunch! Ik verlaat jullie dus... Tot blogs!!!