EEERSTE HOOFDSTUK:kERSTMIS
De mzungu's zijn terug!!
Hopelijk hebben jullie allemaal een gezellige tijd gehad tijdens de afgelopen dagen.
Hier wordt Kerstmis ook zeer uitbundig gevierd maar wel op een totaal andere manier dan bij ons. Even opsommen:
- de kerk zit overvol. Er wordt gedanst en gezongen.
- de mensen eten hier tweemaal per dag nshima (maïsmeel met cassava gemengd met water) en soms wat okra of moringa (groenten) erbij. Met Kerst krijgt iedereen er een stukje kip bij.
- en dan is er zoals bij elk feest .. taart! In zeventig stukken verdelen, een kunst!
- het cadeautje dit jaar was : een pakje Tiko koekjes, een Tiko kalender, gebreid speelgoedje voor de kinderen, Tiko zeep, voedsel op basis van soya.
Wij kleden onze kinderen ZO aan als het stenen dik vriest. Hier is het volgens hen "heel" koud!
Ze zijn allemaal even fotogeniek!
Groepsfoto
Effe een danske placeren tussen de speechkes in...
Edson, met zijn 77 jaar de oudste van de bende, maar zeker ook de fitste en ALTIJD bezig!!!
Een babbeltje in het "chikamaka", als je elkaar maar begrijpt.
Geen messengevecht maar een messendans!
Zeventig stukjes uit die taart. Dat komt neer op 1 op 2 cm per persoon. Smaakt beter dan bij ons een patéke met slagroom. Alhoewel ..... als ik durf denken aan een taartje van Vanderbeek, zanddeeg, fruit en slagroom dan begin ik zo te kwijlen.
Een glimp van de misviering.
TWEEDE HOOFDSTUK: ONZE WERKEN
Zo zie je maar, blank en zwart maken het samen waar...
Helaas... het boormachientje rookt als de schouw van een oude stoomboot, ik zal maar eerst een ander aanschaffen voor de hele boel in de fik staat...
AL EEN MOOI RESULTAAT
Op één been kunt ge normaal niet staan... maar ???
Er daagde plots "hulp" op uit een onverwachte hoek!
DERDE HOOFDSTUK: VANALLES EN NOG WAT
En als je geen schuifslotje meer hebt dan is je wc deur op deze manier even goed dicht.
Zambiaanse "pukkelpop" citroenen! ALLES is gewoon anders!
NOG EVEN EN DAN IS 2017 WEER ACHTER HET HOEKJE. WIJ WENSEN IEDEREEN EEN SCHITTEREND NIEUWJAAR!
Laten we eerst even kennismaken met de "unknowed" bij de reacties. Dat is ons Zoë. Zij is in Nicaragua en werkt bij straatkinderen ( school op wielen). Heel tof dat zij ons aanmoedigt want het is niet altijd makkelijk om er in te blijven geloven. En al is het een druppel op een hete plaat, het is er dan toch één. Vandaag zoveel blije kindergezichtjes gezien. Langs deze weg... Zoë , heel veel succes, blijf erin geloven en dikke knuffel!!!
DONDERDAG 21 DECEMBER
Om vijf uur uit ons bed want de bus vertrok om zes uur. Om kwart over zeven waren we pas weg. Wat doen ze dan ondertussen? De gang tussen de zetels is maar vijftig cm breed maar toch wurmen ze zich daar met vijf tegelijk door. Met wat? Dat kan ik allemaal niet opsommen, maar de variatie is eindeloos.Het gaat van brood en frisdrank tot koude friet, schoenen, kippen ...........
En zoals jullie kunnen zien, Zambia is super groen, oneindige bossen. Beetje snel maar getrokken vanuit de bus!
Die busritjes zijn hier niet niks. Mezelf gezworen dat ik mijn leven nog niet beu ben en het de allerlaatste keer is dat ik aan die acties deelneem maar ja ....... ik reis niet alleen en mijn tegenpartij denkt er anders over! Zorgen voor morgen!
We werden hier schitterend onthaald, iedereen stond ons op te wachten. Het was een super weerzien. Even een glimp laten zien van hoe het hieraan toegaat!
VRIJDAG 22 DECEMBER
De hele dag op stap geweest om hout te gaan kopen. Voor diegene die het nog niet weten, we gaan hout kopen om banken te maken en een schooltje te starten.
Dus wij te voet naar Katete, dat lukt want dat is maar vijf km. Het is daar uiteraard een geharrewar van gewelste. Alles zie je daar passeren maar niets wat je in ons straatbeeld ziet. Van kippen tot ossen met wagens, kruiwagens vol bananen ...
Na veel steegjes in en uit kwamen we bij een "zaak" die op een houthandel moest gelijken. Super grote stapel planken maar één maat en één dikte.
Ondertussen zijn ze ook een vrachtwagen met cement aan het vullen.
Te dik hout voor tafels volgens Jan dus dat moest gezaagd worden!
Wij ondertussen weg om voor vervoer (camionneke) te zorgen want dat hebben ze niet, dat zou te simpel zijn. Om een lang verhaal kort te maken, we waren om zeven uur gisterenavond terug hier, MET hout. Dat vonden we van onszelf een hele prestatie. Gelukkig konden we met onze "leverancier" terug meekomen. Je deur is niet dicht zei hij tegen mij toen we wilden vertrekken. Een grapjas was het ook nog want die deur was in geen tien jaar nog dicht geweest. Zo één dagje bij een "handelaar " in Katate en je kan een boek schrijven.
ZATERDAG 23 DECEMBER
Al vroeg uit de veren want we moesten nog werkgerief gaan kopen. Deze keer met de fietstaxi naar Katete.
Hamer, zaag, meter en al wat je zoal nodig hebt om het werk te klaren. Daar waren we toch weer een paar uur zoet mee, geloof me.
Werkgerief dat op niks trekt volgens Jan maar ik zal maar aannemen dat zijn eisen nogal hoog zijn.
Hamer, bouten nodig .. hier het nummer...
Je moet wel wat zoeken maar het is er allemaal!
Tuingerief .. alles in één doe-het-zelf zaak!
Rijk gevulde winkel van twee meter op twee meter!
Eens terug thuis is Jan beginnen meten en passen en ondertussen hield ik me met de kinderen bezig.
Vandaag al veel blije gezichtjes gezien door ..
de ballonnen
Kinderen die nog in de wolken kunnen zijn met een kleinigheid!
Aan iedereen een vreugdevol Kerst vanuit Zambia!
Hier is geen wifi dus whatsapp berichten sturen heeft geen zin. We hebben een dongle gekocht en er geld opgezet maar ik heb geen idee hoelang we daarmee toekomen. We proberen op die manier in contact te blijven met de "buitenwereld".
Hier zijn we terug! Deze keer in Lusaka, Zambia. Van half zes deze ochtend stonden we gelaarsd en gespoord te wachten op onze taxi. Kwart over zeven wist niemand hoe het kwam dat er nog geen "ophaaldienst" was. Toen bleek dat ze "het" vergeten waren. Halsoverkop dan toch nog vertrokken want het vliegveld is nog 45 km verder. Twintig voor negen was onze vlucht maar die was dan ook even uitgesteld en ik denk niet door ons toedoen.
Leuk ontbijt in volle vlucht.
Pal op de middag waren we hier!
Ons Namibisch avontuur is voorbij. Wat wij vonden, ondervonden .. . maar alles hangt natuurlijk af van eigen verwachtingen en interpretaties. En geen enkele opinie is fout!
Namibië is meer dan de moeite waard, het is een schitterend land. Je kan prachtige dingen zien en ervaren die je nergens anders vindt. We hebben er enorm veel deugd aan beleefd. Het hangt een beetje tussen Zuid-Afrika en de rest van Afrika. Het is langs de andere kant gestructureerder, netter, de mensen zijn niet zo uitbundig. Minder spontaan en vriendelijk (ook al heb je er super vriendelijke mensen tussen!!)
Maar ..... in Zambia is het gras toch nog een beetje groener, letterlijk en figuurlijk.
Hier hoor je de ambiance van het "real Africa". Hun muziek, hun lach. Het is een stukje thuiskomen. We waren het er direct over eens. Maar dat heeft ook zijn andere kant, super chaotisch, VEEL afval, geen enkele auto zonder kapotte ruiten, manden op het hoofd van de vrouwtjes, kindjes op de rug, kruiwagens met bananen... en zo kan ik nog lang doorgaan. Heerlijk, voor ons dan toch! Misschien omdat we Afrika zo hebben leren kennen in onze eerste fase! Namibië en Zambia is zoals vuur en water!
De mensen van ons project hadden al naar de busmaatschappij gebeld om een bus te regelen. We moesten dus alleen de tickets gaan ophalen. Keischattig. Dus wij op weg naar de stad. Zet je daar een half uur aan de kant en je hebt filmmateriaal voor een ganse dag. Wat je daar ziet! Onvoorstelbaar! Hoe konden we dat al vergeten!
vrolijke jongens bij een damspel
n
Nette mensen, want de auto's worden zelfs vanbinnen gewassen met de hogedruk. Hopelijk zie je het beter op een groot scherm! Gelukkig hebben ze dat niet gedaan met onze Fiesta.
Een nieuw schrobborsteltje gekocht in een plaatselijke "winkel" want onze kleren hebben een "degelijke" beurt nodig.
Deze jongens brachten een serenade en dat verdiende .... maïskolven (eetbare)
Kindjes fotograferen... daar kan ik niet genoeg van krijgen.
Terwijl Jan de bustickets staat te bestellen loop ik eens rond en doe graag mijn babbel met Jan en alleman. Ondertussen was ik mijn ventje kwijt maar iedereen wist waar hij was. Ik zag hem daar uitbundig staan lachen met (al) enkele makkers. "I am a happy man because I lost my wife," hoorde ik hem nog net zeggen! En plezier dat ze hadden.
Morgen nemen we de bus naar ons project! En om nog even duidelijk te stellen!! Dat is pas een risico nemen want het plaatselijk vervoer is hier vreselijk! We kunnen niet anders want een auto huren voor 500 km is te gek en wat daar dan met de auto??? Dus op hoop van zegen maar het is eerlijk gezegd niet meer mijn "ding". Geef mij dan maar de Boshuapass. Op eigen tempo en om iedereen gerust te stellen .... er is nog niemand omgekomen van een nacht in de auto te slapen met voldoende water en brood! Ere wie ere toekomt, we waren beter met de Fiesta naar Sossusvlei gereden en in Tsumeb een 4x4 gehuurd . Maar het is niet altijd zoals je wil en in Tsumeb was dat bij Europcar de enige auto ... dus ..
In ons project is er dikwijls geen elektriciteit en internet is met een dongle. Dus, geen paniek als je van ons niets hoort!!
NB Wij hebben geen kerstboompje bij maar in ons project gaat er zeker één staan.
In Namibië stond er al één met een"zwarte" kerstman!
Hallo allemaal! Wat een verandering op 1 dag tijd! 's Morgens zit je nog in een geordende wereld, 's middags is chaos troef... Soms is het toch nog effe aanpassen, ook al heb je het gevoel van een stukje thuiskomen.
Namibië werd ooit ingenomen door Duitsland en dat zie je overal: "Ordnung muss sein!" Duitse architectuur, straten volgens een dambordpatroon, nergens een vuiltje te bespeuren, overal wonen er Duitse mensen, soms al generaties lang... En als ge ergens wordt aangesproken gaan ze er van uit dat ge ook (weer) een Duitser zijt! Gelukkig blijkt -ook volgens de Namibiërs zelf- het samenleven geen echte problemen te stellen. Namibië is een prachtig land met een enorme verscheidenheid: woestijn, bergen, desolaat, zon en zee, een rijke dierenwereld en een mix van bevolkingsgroepen waar de San de oorspronkelijke groep is. We hebben heel erg genoten van onze rondrit van bijna 4000 km! Sossusvlei en Deadvlei, het bezoek aan de zeerobben in Cape Cross, het Etosha Nationaal Park en mogelijk nog meer de ongeplande ontmoeting met de San waren echte highlights!!!
Sinds vanmiddag zijn we dus in Zambia. Alles mag, niets moet. "Wanordnung muss sein!" Nauwelijks enige doordachte vorm van architectuur, op (nog) een vuiltje meer wordt er niet gekeken, plotseling geen Duits meer te horen en een totaal andere ambiance. Overal luid gepraat, gelach en straatmuziek. Vrolijkheid overal... De sérieux van de vorige dagen is hier redelijk ver te zoeken!
Morgenvroeg om 6 uur (allé, dat denken we nu toch) vertrekken we naar ons project in Tikondane. Rond half twee arriveren we daar... Daar kijken we echt wel heel erg naar uit en zij blijkbaar ook! 1 (groot) voorbehoud: dat vertrekken kan alleen lukken als ik Gonda aan mij vastbind of ze is weer eens de bekende pijp uit... Maar ik blijf er -tegen beter weten in?- in geloven!!!
Het is afwachten of in Tikondane het internet van goede wil is. Ik heb daar zo mijn idee over (maar dat hou ik liever voor mezelf...) We proberen in elk geval zoveel mogelijk te bloggen. En denk er om: geen blognieuws betekent dus niet slecht nieuws!!! Maar dat is een probleem voor morgen. "Hakuna matata" zeggen ze hier, "daar moet ge u vandaag nog geen zorgen over maken". En dat doen we dan ook niet!
Bloggers, waarschijnlijk tot morgen!!! En "Upole Upole", doe het rustig aan...
ZATERDAG 16 DECEMBER
Eén van onze "minder goede ideeën". We gingen nog maar eens offroad rijden naar Windhoek. 350 km aan een stuk is wel redelijk wat. Eerst nog even in Karibib rondgeslenterd. Karibibmarmer staat bekend om het hoogwaardige marmer en is het hardste ter wereld maar het was zaterdag en de fabriek was gesloten.
Dan maar vertrokken, op 't gemakske. Eerst voldoende drinken ingeslagen en welle weg. Hobbel de bobbel, het duurde ellendig lang. Veel dieren hebben we gezien,
voor de rest geen kat!!! Geen enkele auto!! Hoe zou dat komen?? Na 100 km kwamen we aan de Boshua Pass.
Die voerde ons over een hooggebergte met prachtige vergezichten. Maar.. onze auto was daar niet zo direct voor geschikt. Terug was geen optie. Dat beestje heeft afgezien en mijn chauffeur maar sakkeren en vloeken. Ik stelde voor om uit te stappen maar in sommige omstandigheden hou je je best muisstil. Na al die jaren getrouwd zijn ken je je ventje wel. Maak je zo klein mogelijk en vooral ... zwijg!! Nipt haalden we in eerste telkens de top. Buiten eten was onverantwoord vanwege de hitte. Moordend en nergens wat schaduw. Dus buffetje in de auto. Moet ook als eens kunnen....
Rond zeven uur arriveerden we in Windhoek. Maar om dan het Urban Camp terug te vinden waar we vorige keer geslapen hadden was een ander paar mouwen. We verzeilden helemaal in de buitenwijken, zoals er in elke grootstad zijn. Honderden aluminium krotten.
Aluminium, wat een idee bij zo'n temperaturen.
Effe stoppen bij drie mannen die aan een "auto" aan het sleutelen waren om de weg te vragen. Eén van de gasten wees op onze voorband. Zo plat als een vijg! Die mannen schoten direct in gang om ons voort te helpen. Koffertje open, wiel veranderen. Ik heb enorm veel spijt dat ik toen geen foto's nam van het hele gedoe maar ik was te alert om mijn gordeltje en dat was nergens voor nodig. Wat zijn wij toch misvormd. Veertien dagen geleden probeerde een net geklede gast in mijn rugzak te zitten en hier maakte niemand aanstalten. Toen zagen we ook dat er nog twee wieldeksels mankeerden. Mijn chauffeur had het niet gezien, hij zal te geconcentreerd geweest zijn op de weg.
PLATTE BAND MET EEN BEETJE VERWRONGEN VELG. DAT HEBBEN ZE PROBEREN OP TE LOSSEN DOOR ER MET EEN ZWARE HAMER EEN PAAR TIKKEN OP TE GEVEN. VERVOLG VAN HET VERHAAL ... HET WERD ER NIET BETER OP.
Met nog wat goede raad om het Urban Camp terug te vinden vertrokken we ondertussen in het pikdonker.
Uiteindelijk konden we er niet terecht en zijn we beland bij de Chameleon Backpackers.
Eind goed al goed, zou ik denken... want dat offroad idee van mijn opdrachtgeefster was echt een beetje risky!!! Maar als ge ingehuurd wordt moet ge luisteren en rijden... Op sommige hellingen was een grote pamper echt wel van pas gekomen. Ik zag ons de top van de helling al niet halen. Wat moet ge dan doen bij een helling van 30 graden en 250 meter lang als uw tufferke het net voor de top niet meer ziet zitten??? Het scheelde soms maar een paar meter... En de weg is dan ook nog vol met stenen, putten en bobbels, hallo zeg! Het is echt geen fiesta om met een Fiesta efkes de Boshua Pass over te gaan. En dan verschiet een mens nog op het eind van de dag dat er 2 wieldeksels verschwunden zijn... Ik ben echt niet teruggereden om ze te gaan zoeken!
Die platte tube heb ik er op het eind van de dag nog met plezier bijgenomen, het kan per slot van rekening niet elke dag feest zijn...
Mijn vrouwtje heeft tijdens het avondeten nog wel voor een "kleine" verrassing gezorgd! Ge herinnert u allicht nog wel dat ze een weekje geleden of zo de buik vol had van het busgedoe. Da's de reden dat we een auto gehuurd hebben om in het noorden rond te toeren. Toen hebben we beslist om niet met het tufferke verder te reizen naar Zambia maar om een beetje avontuurlijk terug te keren naar Windhoek en van daaruit naar Lusaka te vliegen. Heel veel beleefd onderweg, een heel goede ingeving dus... Ineens hoor ik haar tijdens het eten zeggen: "Ik denk dat we misschien toch maar met de bus terug gaan naar het noorden en zo naar Zambia!" Je zou voor veel minder verschieten, mijn stukske oryx had moeite om niet naar buiten te komen... Na het avondeten heb ik dan toch maar een vlucht (sorry, toch 2 vluchten) vastgelegd! En zo zie je maar: eind goed al goed!
ZONDAG 17 DECEMBER
Bekomen van onze trip, gewassen, gewandeld, potje gekookt. Leuke plaats. Chameleon Backpackers. Vlucht geboekt naar Lusaka maar dat is pas woensdag. Met wat geluk kunnen we dan donderdag de bus nemen naar ons project.
Ons bezoek aan de San bevolking blijft nog nazinderen. We hebben het er nog dikwijls samen over gehad. Schitterend hoe die kinderen in een rij gingen staan voor een druifje. Van klein naar groot. De kinderen kwamen ook duidelijk op de eerste plaats want de volwassenen namen niets. Hopelijk kunnen zij inderdaad hun waarden en roots behouden in onze maatschappij en komt er nooit een reisorganisatie op uit want dan is het hek van de dam. Bang zijn wij geen moment geweest. Ik denk dat die mensen meer geschrokken waren dan wij. Ondertussen weten wij al redelijk goed om met de mensen hier om te gaan, al geef ik toe dat dit nog andere koek was. Op afstand blijven, niet provoceren en de kat uit de boom kijken. Dat is ons motto!
Janne, de oplossing van het raadseltje: volgens papie is een zebra wit met zwarte strepen. De natuur heeft ook voor die strepen gezorgd. De vijanden raken verward en helemaal "kiki" door die strepen als ze hen achtervolgen.
MAANDAG 18 DECEMBER
Vanmorgen heb ik dan eerst de wagen laten carwashen, een hels karwei. Dan effe van binnen een beurt geven... Helaas ontbraken er natuurlijk 2 wieldeksels. Heb die dan "gevonden" in een Ford garage, want het moesten 2 originele zijn...Weer in een andere garage hebben ze dan de velgen mooi gehamerd, de kapotte band gerepareerd en ons karretje zag er helemaal spic en span uit voor aflevering! Een heel goed gevoel geeft dat, vooral als ge niks moet betalen omdat ge voor dergelijke dingen een verzekering hebt bijgenomen.. Ook hier dus weer: eind goed al goed!!!
Vandaag hebben we in feite alleen maar wat rondgelummeld, in atypische slow motion stijl... Tijd genoeg dus om effe rond te slenteren in Windhoek en dan in onze thuishaven te bloggen.
Daarnet hebben we een super lekker "potjie met pap" gegeten
Nu nog efkes buiten zitten en dan is het tijd voor een tukkie...
