topdag!!!!!

TOPDAG VANDAAG!

Vandaag reden we van Outjo naar Karibib maar uiteraard niet langs de gewone weg (dan is het maar 50 km)  maar "offroad". Tenminste, we gingen proberen, want ons autootje moest het ook zien zitten. We gaven hem het voordeel van de twijfel. Achteraf bleek weer maar eens, de niet zo nauw uitgestippelde dagen worden de beste! We waren nog maar een kwartiertje aan 't bollen of onze weg werd versperd door

                                                              BAVIANEN

Ze waren niet geneigd om dag te komen zeggen en zagen waarschijnlijk ook niet alle dagen mensen en zeker geen witte!

eerst een verwittiging en dan

 olifanten

Een bord ontworpen door drietalige dieren... Straf hé!

Rond de middag zochten we wat schaduw voor onze lunch onder vooruitstekende rotsen. We waren daarvoor nog een zijweggetje ingereden. Nog meer offroad!! We zagen daar enkele mensen achter de rotsen wegglippen maar na een tijdje kwam er toch iemand naar ons. Blijkbaar woonde er een SAN clan. De oudste bewoners van Namibië. Vroeger werden ze de Bosjesmannen genoemd. Ze werden door de Europeanen vervolgd omdat ze volgens hen geen echte taal spreken. Ze hebben een "kliktaal". Later werden ze ook nog verdrongen door de zwarte gemeenschap. 's  Ochtends hadden we fruit gekocht, ik ben dat in de auto gaan halen en vroeg of ze dat wilden. De leider haalde er de rest van de familie bij. Uit respect hadden we geen foto's genomen. De hoofdman sprak een beetje Engels en wou ons wel demonstreren hoe ze vuur maakten.  Ik liet een foto zien van de kleinkinderen en we mochten hen ook op de foto zetten. Het ijs was gebroken.

De eerste gezinsleden kwamen erbij!

Een liedje zingen, ook al is dat in het Vlaams, slaat altijd aan bij kinderen.

Maar daar kon ik hem niet mee voorthelpen. Terug naar de mama. Als de nood het hoogst is , is de (volumineuze) redding nabij!

De mannen wilden absoluut tonen hoe ze vuur maakten... In een holle buis maken ze een insnijding waar ze zand in leggen. Dan draaien ze met een puntige stok heel snel door dat beetje zand.

Op zeker ogenblik is het zand zo warm dat er rook opstijgt...

En effe later is de warmteontwikkeling zo groot dat je gewoon het gras bij het zand houdt en het gras schiet in brand. Zo simpel kan het zijn!!!

En ondertussen waren de madammen ook in gang geschoten...

Ze verzamelen eierschelpen en in elk schelpje maken de vrouwen een gaatje. Zo maken ze sieraden. De hoofdman gaat die inruilen op de farm voor eten.

 En voor ons Janne heb ik daar eentje laten maken.

Ieder wacht zijn beurt af voor een druifje. Geen geduw of gezeur. Ik probeerde  op dat ogenblik niet te denken aan de buffetten in Sossusvlei. 

2 keer per week ruilt de clan bij de farm in de buurt voedsel maar dat is niet voldoende. Dus moet de natuur een beetje helpen... De San hebben dus een vogelklem gemaakt , super primitief maar ook super doeltreffend.

Hieronder nog zo'n voorbeeld van creativiteit...

Dit zijn cocons van vlinders. De vlinders eten ze op. In de cocons steken ze steentjes en zo hebben ze muziekinstrumenten. Toen we weggingen hebben ze voor ons nog een liedje gezongen begeleid door het Nationaal San-orkest met als enig instrument deze rammelaars.

Hoe dan ook een hoogtepunt voor ons! Ongelooflijk indrukwekkend hoe mensen in zo'n primitieve omstandigheden kunnen overleven en dat zonder te kunnen terugvallen op massa's toeristen die langskomen... want de Scan wonen helemaal niet aan een grote weg, wel in het binnenland waar nauwelijks toeristen komen...

We zijn uiteindelijk een heel stuk verder gaan lunchen want daar blijven, dat was een beetje vervelend. Op de foto is Jan is de lunch aan het voorbereiden. Ik had ook champagne besteld maar de leverancier had platte band en daar konden we niet op wachten... althans dat is het verhaal van Gonda! We zijn maar een paar minuutjes blijven staan, 45 graden is echt wel te warm.

Vanochtend mijn handdoek kletsnat gemaakt en dat kwam nu van pas. Maakt de hitte een beetje draaglijk en in deze tijd van het jaar past het plaatje volledig. Ik kan zo in een kerststal gaan staan.

Om vijf uur waren we terug op een gewoon baantje. Je moet een beetje geluk hebben in je leven want als je daar panne hebt...  dan kan je lang wachten op hulp! Eindelijk konden we iets gaan drinken want ons water was ver op kooktemperatuur. En daar hadden ze zeer originele stoelen. Halve badkuipen, je moet er maar opkomen.

Ondertussen zitten we in Karibib en morgen zien we verder. In elk geval richting Windhoek maar hoe en langs waar??????