offroad van Karibib naar Windhoek
ZATERDAG 16 DECEMBER
Eén van onze "minder goede ideeën". We gingen nog maar eens offroad rijden naar Windhoek. 350 km aan een stuk is wel redelijk wat. Eerst nog even in Karibib rondgeslenterd. Karibibmarmer staat bekend om het hoogwaardige marmer en is het hardste ter wereld maar het was zaterdag en de fabriek was gesloten.
Dan maar vertrokken, op 't gemakske. Eerst voldoende drinken ingeslagen en welle weg. Hobbel de bobbel, het duurde ellendig lang. Veel dieren hebben we gezien,
voor de rest geen kat!!! Geen enkele auto!! Hoe zou dat komen?? Na 100 km kwamen we aan de Boshua Pass.
Die voerde ons over een hooggebergte met prachtige vergezichten. Maar.. onze auto was daar niet zo direct voor geschikt. Terug was geen optie. Dat beestje heeft afgezien en mijn chauffeur maar sakkeren en vloeken. Ik stelde voor om uit te stappen maar in sommige omstandigheden hou je je best muisstil. Na al die jaren getrouwd zijn ken je je ventje wel. Maak je zo klein mogelijk en vooral ... zwijg!! Nipt haalden we in eerste telkens de top. Buiten eten was onverantwoord vanwege de hitte. Moordend en nergens wat schaduw. Dus buffetje in de auto. Moet ook als eens kunnen....
Rond zeven uur arriveerden we in Windhoek. Maar om dan het Urban Camp terug te vinden waar we vorige keer geslapen hadden was een ander paar mouwen. We verzeilden helemaal in de buitenwijken, zoals er in elke grootstad zijn. Honderden aluminium krotten.
Aluminium, wat een idee bij zo'n temperaturen.
Effe stoppen bij drie mannen die aan een "auto" aan het sleutelen waren om de weg te vragen. Eén van de gasten wees op onze voorband. Zo plat als een vijg! Die mannen schoten direct in gang om ons voort te helpen. Koffertje open, wiel veranderen. Ik heb enorm veel spijt dat ik toen geen foto's nam van het hele gedoe maar ik was te alert om mijn gordeltje en dat was nergens voor nodig. Wat zijn wij toch misvormd. Veertien dagen geleden probeerde een net geklede gast in mijn rugzak te zitten en hier maakte niemand aanstalten. Toen zagen we ook dat er nog twee wieldeksels mankeerden. Mijn chauffeur had het niet gezien, hij zal te geconcentreerd geweest zijn op de weg.
PLATTE BAND MET EEN BEETJE VERWRONGEN VELG. DAT HEBBEN ZE PROBEREN OP TE LOSSEN DOOR ER MET EEN ZWARE HAMER EEN PAAR TIKKEN OP TE GEVEN. VERVOLG VAN HET VERHAAL ... HET WERD ER NIET BETER OP.
Met nog wat goede raad om het Urban Camp terug te vinden vertrokken we ondertussen in het pikdonker.
Uiteindelijk konden we er niet terecht en zijn we beland bij de Chameleon Backpackers.
Eind goed al goed, zou ik denken... want dat offroad idee van mijn opdrachtgeefster was echt een beetje risky!!! Maar als ge ingehuurd wordt moet ge luisteren en rijden... Op sommige hellingen was een grote pamper echt wel van pas gekomen. Ik zag ons de top van de helling al niet halen. Wat moet ge dan doen bij een helling van 30 graden en 250 meter lang als uw tufferke het net voor de top niet meer ziet zitten??? Het scheelde soms maar een paar meter... En de weg is dan ook nog vol met stenen, putten en bobbels, hallo zeg! Het is echt geen fiesta om met een Fiesta efkes de Boshua Pass over te gaan. En dan verschiet een mens nog op het eind van de dag dat er 2 wieldeksels verschwunden zijn... Ik ben echt niet teruggereden om ze te gaan zoeken!
Die platte tube heb ik er op het eind van de dag nog met plezier bijgenomen, het kan per slot van rekening niet elke dag feest zijn...
Mijn vrouwtje heeft tijdens het avondeten nog wel voor een "kleine" verrassing gezorgd! Ge herinnert u allicht nog wel dat ze een weekje geleden of zo de buik vol had van het busgedoe. Da's de reden dat we een auto gehuurd hebben om in het noorden rond te toeren. Toen hebben we beslist om niet met het tufferke verder te reizen naar Zambia maar om een beetje avontuurlijk terug te keren naar Windhoek en van daaruit naar Lusaka te vliegen. Heel veel beleefd onderweg, een heel goede ingeving dus... Ineens hoor ik haar tijdens het eten zeggen: "Ik denk dat we misschien toch maar met de bus terug gaan naar het noorden en zo naar Zambia!" Je zou voor veel minder verschieten, mijn stukske oryx had moeite om niet naar buiten te komen... Na het avondeten heb ik dan toch maar een vlucht (sorry, toch 2 vluchten) vastgelegd! En zo zie je maar: eind goed al goed!
ZONDAG 17 DECEMBER
Bekomen van onze trip, gewassen, gewandeld, potje gekookt. Leuke plaats. Chameleon Backpackers. Vlucht geboekt naar Lusaka maar dat is pas woensdag. Met wat geluk kunnen we dan donderdag de bus nemen naar ons project.
Ons bezoek aan de San bevolking blijft nog nazinderen. We hebben het er nog dikwijls samen over gehad. Schitterend hoe die kinderen in een rij gingen staan voor een druifje. Van klein naar groot. De kinderen kwamen ook duidelijk op de eerste plaats want de volwassenen namen niets. Hopelijk kunnen zij inderdaad hun waarden en roots behouden in onze maatschappij en komt er nooit een reisorganisatie op uit want dan is het hek van de dam. Bang zijn wij geen moment geweest. Ik denk dat die mensen meer geschrokken waren dan wij. Ondertussen weten wij al redelijk goed om met de mensen hier om te gaan, al geef ik toe dat dit nog andere koek was. Op afstand blijven, niet provoceren en de kat uit de boom kijken. Dat is ons motto!
Janne, de oplossing van het raadseltje: volgens papie is een zebra wit met zwarte strepen. De natuur heeft ook voor die strepen gezorgd. De vijanden raken verward en helemaal "kiki" door die strepen als ze hen achtervolgen.
MAANDAG 18 DECEMBER
Vanmorgen heb ik dan eerst de wagen laten carwashen, een hels karwei. Dan effe van binnen een beurt geven... Helaas ontbraken er natuurlijk 2 wieldeksels. Heb die dan "gevonden" in een Ford garage, want het moesten 2 originele zijn...Weer in een andere garage hebben ze dan de velgen mooi gehamerd, de kapotte band gerepareerd en ons karretje zag er helemaal spic en span uit voor aflevering! Een heel goed gevoel geeft dat, vooral als ge niks moet betalen omdat ge voor dergelijke dingen een verzekering hebt bijgenomen.. Ook hier dus weer: eind goed al goed!!!
Vandaag hebben we in feite alleen maar wat rondgelummeld, in atypische slow motion stijl... Tijd genoeg dus om effe rond te slenteren in Windhoek en dan in onze thuishaven te bloggen.
Daarnet hebben we een super lekker "potjie met pap" gegeten
Nu nog efkes buiten zitten en dan is het tijd voor een tukkie...
Mag ik eens iets zeggen : jullie mogen blij zijn dat het goed is afgelopen. Een normale mens neemt voor dergelijke "toerkens" een 4X4, dan ben je gerust!
BeantwoordenVerwijderenMaar..... niet iedereen kan daar mee rijden. Dat vraagt extra instructie, en het is natuurlijk maar de vraag of een dergelijke wagen in het aanbod zat!
Voor de "Ford Fiesta" is het een uniek verhaal, die wagen heeft het toch maar klaargespeeld!!! Misschien dankzij de chauffeur?!!!!
Toen wij, met onze overlander door Namibië reisden, zochten we ook steeds plekken met schaduw om te lunchen.
En soms was dat ook maar in de schaduw van de bus, Mozes wist heel goed hoe hij de bus diende te parkeren.
Hij bracht ons ook bij de dorpjes van de plaatselijke bevolking.
Zij kenden hem, maar er was heel veel respect.
En hij gaf aan hoe of het bezoek moest lopen, volgens hun regels.
Als één iemand ons de weg getoond heeft naar het respecteren van deze mensen in Afrika, met alles erop en eraan, dan is hij het wel geweest.
Zelf dwong hij respect af, gewoon door aanwezig te zijn. Hij was een geboren leider en door zijn manier van om te gaan met dit leiderschap, bewees hij ook een staatsman te zijn, iemand die het belang van iedereen kon behartigen.
Kerstmis komt dichterbij.
Wij vieren het met onze kinderen en kleinkinderen op 24/12. We beginnen om 10.00 u. met schaatsbeurt op de nieuwe piste in Mechelen.
En nadien komen ze bij ons om de "pakjes" te openen en gewoon samen te zijn. Dat zijn momenten die wij koesteren.
Wij kijken uit naar jullie verslag van Kerst in Zambia.
Want dat gaan we echt delen met onze kleinkinderen en kinderen.
En ja, ondertussen hebben we jullie "fratsen" in Namibië vergeven!!!! Blij dat alles oké was!
En nu kijken we uit naar het verslag vanuit Zambia!
Dikke knuffel en zorg goed voor jezelf!!!!
Herman en Mia
Hallo , hier zijn we ! Juist ook de reactie van Herman en Mia gelezen . En ja hoor hun eerste bemerking is dezelfde als die van ons , alé van Georges toch . Wie doet dat nu met een Ford fiësta. Als je zulke avonturen leest dan zijn de hoofdrolspelers Jan en Gonda. Maar eind goed al goed. Wij zijn natuurlijk super blij dat jullie heelhuids de eindmeet hebben bereikt . En nu hop naar jullie project waar jullie zo naar uitkijken. Met een vliegtuig , auto , bus of te voet ..... het wordt alleszins de kers op de taart van jullie avontuur. Kerstmis vieren bij 40 ° , ja het is zo eens iets anders. Gonda , heb je toevallig ook een mini-kerstboompje bij ? Misschien gekke vraag maar met jullie twee weet je maar nooit. Hier beginnen de feesten zaterdag al dan wordt Erika 40 .Het gezin komt hier , voor die speciale verjaardag , brunchen en 's avonds geven ze een drink voor alle vrienden en familie. Zondag dan Kerstavond bij ons met alle kinderen en kleinkinderen en maandag Kerstfeest bij ons moeke met mijn broers en schoonzussen. Een kerst zoals wij kennen van toen we kinderen waren. Aan het menu is nooit iets veranderd: garnalencocktail , kalkoen met appelsien ( en daar zijn alleen snijboontjes bijgekomen voor Georges , want je weet vlees en fruit dat snapt hij niet ) en dan een kerststronk.
BeantwoordenVerwijderenMaar zo ver is het nog niet. Ondertussen lezen we elkaar nog wel een paar keer . Groetjes xxx
nonkel wasi schrijft:
BeantwoordenVerwijderenGonda, op een blog mag je niet liegen. Ik geloof nooit dat jij kan zwijgen!!! :-)