Het leven is mooi

Het leven is mooi, als de zon schijnt!

Eergisteren waren we rond de middag in ons huisje. Schitterende locatie!

We zijn voorlopig nog zelfbedruipend wat (oa) onze lunch betreft, dus hebben we ons op het terrasje gezet, onze voorraad uitgestald, en alles eerlijk verdeeld. Kaas en saucis voor Jan, tomaten, feta en druiven voor mij. En zoals de praktijk later zou uitwijzen: het kan geen kwaad om sterk te staan!

Daarna, hop, welle weg naar het Naukluft park waar we voor twee dagen inkom betaalden.  Een toertje gemaakt naar de Eldim duin en daar gingen we dan even naar boven stappen.

 Ik was wel op mijn sandalen, had niet aan het gloeiend hete zand gedacht, met veel aai’s en ooi’s en amaai’s was ik terug beneden. Kleine brandwondjes aan mijn voeten en koud water is er niet direct bij de hand. Enkele buffels die in de weinige schaduw te lagen niksen keken ons niet begrijpend aan. Daar vertrekken was niet evident want we zaten goed vast in het zand. Op dat plaatske komt niet veel volk dus … Het was een mooie laatste rustplaats. Gelukkig was er een goede match tussen mijn chauffeur en de 4&4 en ook mede door de power van de eerste geraakten we er uit. Op die buffels hadden we ook niet moeten rekenen, dat was duidelijk. Stel je voor dat we daar tussen die sjarels hadden moeten overnachten. Ze zagen er echt niet zo gastvrij en toeristvriendelijk uit. En als ze dan ook nog honger beginnen te krijgen... Later hoorden we dat het maar heel zelden gebeurt dat toeristen buffels tegenkomen! Ongelooflijk vonden ze dat... Hadden we geen foto’s genomen dan hadden ze het niet geloofd.

 Welke dieren zagen we nog? Oryxen uiteraard en antilopen.

We hadden ook emoes besteld en die hadden ze op tijd geleverd.  Toen ik van een emoe een foto wou nemen ging hij in de “run”. Ik in de achtervolging, maar eerlijk is eerlijk. Hij heeft gewonnen.Trouwens: zeg nu eens eerlijk, welke rechtgeaarde emoe wil nu de strijd verliezen met een vrouw op sandalen?

Verder hebben we geen risico’s genomen! Alhoewel, we hebben de Sesriem kloof nog gedaan. De naam Sesriem is gegeven omdat je zes riemen (standaardlengte 5m) nodig had om water te halen ut de rivier. Maar die staat intussen al vele jaren droog...  Een beetje zoals de kloof in Kreta maar dan twintig graden heter. Mijn ventje stapt dan alsof hij een gouden medaille kan winnen met een goede tijd, ikke achterna, hinkel, pinkel, op mijn sandalen moet je weten want schoenen heb ik niet bij! Da's nu eenmaal het verschil tussen een goed voorbereid olympisch atleet en een kandidaat-deelnemer aan de Para-olympics...

En daarna zegt mijn stappenteller losjes weg dat ik maar 420 kalorieën heb verbruikt. Dan toch geen rekening mee gehouden dat het zo heet was en dat we tussen de rotsen en over de keien moesten klawieteren! Die calorieën hebben we ’s avonds ruimschoots terug opgebouwd want het was lekker eten en daarna een zalig bed. Niet voor lang want om vijf uur is de prinses haar “prins”elijke chauffeur gaan wakker kussen.

De zonsopgang was niet zo subliem want er waren veel wolken.

We zijn dan naar de duin 45 gereden en daar ben ik opgeklommen want Jan bedankte voor de eer. Ik heb na 50 meter geluisterd naar mijn hoogtevrees. Die herinnerde er me aan dat na elke steile klim er een even steile afdaling volgt. En niet iedereen luistert NIET naar het gezond verstand... Echt een hele klus want het is steil en je zakt heel diep in het zand. Op blote voeten deze keer want het zand voelde goed koel aan. Onderweg aan een kerel gevraagd om van mij een fotootje te nemen en heel in de verte de stip is Jan.

Op de terugweg kwam ik een zwetende, hijgende jonge kerel tegen, ongeveer onze leeftijd. Ik heb voor hem even een aria gezongen: it is a long way to tipperare, it is a long way to go. Hij kon er toch mee lachen en sukkelde verder.

In de namiddag (eigenlijk al te heet) zijn we naar Deadvlei gegaan. Heel knap! Sindsdien is er een nieuw spreekwoord: liefde is je sokken afgeven. Ik geraak niet geleerd want het zand blijft heet, dus heeft Jan zijn sokken aan mij gegeven en hij  met blote voeten in zijn schoenen.

Seffens vertrekken we terug naar Swakopmund. Onderweg gaat er niet veel te vertellen vallen; Je kan niet blijven kwetteren over oryxen en sociale wooncomplexen van de vogels. Allez, dat denkt Gonda toch... Dus toch tot straks!?