Cape Cross

Dinsdagavond 5 december.  Ondertussen zitten we terug in Swakopmund. Toch wel een lange rit, zeker op zo'n wegen. We hebben de raad van Herman en Mia niet in de wind geslagen en zijn in Solitaire taart gaan kopen. Hadden geen tijd om het ter plaatse op te eten, dus in een mooi doosje en in ons ijskast. Het was geen zicht meer rond de middag maar het smaakte overheerlijk!  Het beste bewijs dus dat de wegen er barslecht bijliggen.

We waren rond vijf uur terug in Swakopmund. Toffe B&B niet ver van de Atlantische oceaan. Voorlopig zitten we hier!

 Onze vorige slaapplaats in Swakopmund had toch net iets meer charme. Waren maar drie kamers en je kon er zelf je potje koken. Gezellig samen aan tafel met een Japanner, een Nieuw-Zeelander ... maar voor de periode nu was er geen plaats meer. 

In Swakopund is er een jetty (Engels voor aanlegsteiger), 262 meter lang, en op het einde is er een restaurant.

Daar zijn we 's avonds gaan eten. Heerlijke vis uiteraard! En in vergelijking bij ons voor een prikje. Zelfs Jan is een overtuigde fan van de vis. Af en toe voel je er wel een beetje beweging, je zit tenslotte ver in de oceaan!

Bij zonsondergang boven het water!

Af en toe ronselen ze geld bij de begoede "Swakopmundenaars" om de steiger te repareren want die heeft heel veel te verduren van de kracht van de golfslag.

Woensdag 6 december

We zijn met de auto naar Cape Cross gereden.

Onderweg kwamen we langs de zoutmijnen. De arbeiders leggen zoutstenen aan de rand van de weg. Als je er één neemt kan je een centje in de spaarpot steken die erbij staat. Onze Jolan verzamelt stenen, dus.....

 Het hoogtepunt van onze reis (voorlopig) beleefden we dan in Cape Cross. Daar wonen 100 000 robben omdat het daar de visrijkste plaats is in Namibië. Het mannetje moet bij zo een 25 vrouwtjes voor het nageslacht zorgen en verliest dan een groot deel van zijn gewicht. Het beste dieet dus maar je moet het mogen van je vrouw!!! In november en december loopt de populatie op tot 200 000 omdat ze dan jongen. Geweldig!! Er zijn geen woorden voor! Kijk maar! Zo ver je kan zien zijn er robben in alle formaten. De filmpjes zijn niet altijd even goed omdat ik tijdens het filmen de beestjes ook nog aan het aaien was.

Ik zou er zo één mee naar huis genomen hebben! Moeder vreesde er al voor en zat een paar keer achter me aan. En ze kunnen heel snel zijn!

KROOSTRIJK GEZIN

Lijkt een beetje op onze FLOR!

Het was al valavond toen we naar huis reden en dan zagen we plots de jakhalzen opduiken. Die komen 's avonds uit hun holen en gaan op zoek naar jonge zeerobben. De ene zijn dood is de andere zijn brood, maar dat zouden we toch niet willen meemaken. Ze zouden vooral de moederkoeken opeten, laten we het daar maar bij houden!

Vrijdag 7 december

Seffens moeten we de auto terug inleveren. Snif, snif! Mooie liedjes duren nooit lang. Het zal even afkicken worden maar om mezelf te troosten: de bussen hebben ook hun charme!

Zoals het vrouwtje al zei, Cape Cross was een hoogtepunt, net zoals de woestijn en Deadvlei/Sossusvlei. Maar dat is natuurlijk appelen met peren vergelijken... Ik ben niet echt jaloers op die mannetjesrobben, want die wegen wel zo'n 360 kilootjes tegen dat ze aan de aangename job mogen beginnen. En zo'n beetje overgewicht zie ik niet echt zitten! En of Gonda die 24 andere vrouwtjes er wil bij nemen??? Tijdens het rijden naar Cape Cross een sterk staaltje gezien van planning. Onderweg waren er over wel 80 kilometer onafgebroken wegenwerken. Om de 50 meter een bordje met een nieuwe snelheidsbeperking, kwestie van door de voorraad bordjes te geraken... Na 50 kilometer staat er plots aan de kant van de weg, in the  middle of nowhere, een gast te zwaaien met een rode vlag: opgepast, wegenwerken!!! Dat hadden we nog niet opgemerkt... En plots zagen we een groepje van 15 "arbeiders" weggaan bij een vrachtwagen. 2 droegen een spade, 1 een rijf en de anderen??? Juist...helemaal niks! Zo werkt blijkbaar het 5 ploegenstelsel in Namibië! Niet te verwonderen dat de werkloosheid in Namibië zo laag ligt, iedereen heeft een jobke. Van de productiviteit hebben ze nog geen cijfers, denk ik... Maar voor de rest een onvergetelijke dag!!! De stank was zeker te verdragen (ondanks de waarschuwingen in de boekskes), behalve voor een stinkend rijke Zuid-Afrikaanse madam die het al direct niet kon harden... Pff! Die sjarels eten wel 1 miljard kilo vis per jaar, meer dan de 800 miljoen kilo jaaropbrengst van Namibië en Zuid-Afrika samen!!!En 't zijn echt schone en lieve(?) beestjes, maar natuurlijk zijn ze helemaal niet opgewassen tegen de Flor!!! Vandaag gaan we hier afronden. Nog wat rondslenteren, de dag plukken en dan zijn we weeral klaar voor de volgende busreis morgen! Tot de volgende keer!!!