Debre Markos

donderdag 9 januari

Een dikke proficiat aan ons Mia die vandaag haar 94 ste verjaardag viert!

Vandaag deden we een rit van 367 km. Over een degelijke tweebaans weg, dat hadden ze ons voorspeld. Maar de Afrikanen hebben altijd verrassingen in petto. Om de paar honderd meter waren er valkuilen, zeg maar kraters. Giraffen konden er verstoppertje in spelen. Dan maar telkens off road. Dat vraagt natuurlijk tijd en geduld. Maar we zijn er geraakt. 

Deze vrachtwagen heeft het niet gehaald.

Onderweg verveel je je niet. Koeien, ezels, schapen, geiten, karren, vrouwen die met  pakken hooi of hout dragen. De stapels steken torenhoog boven hen uit. En ze geven geen krimp.

 Onderweg kroop ik voor een plasstop achter een grote rots van een halve meter hoog. Geen levend wezen te bekennen tot ik gehurkt zat. Daar verschenen twee kinderen die me aanstaarden alsof ik een wereldwonder was. 

Ik denk dat zij nog nooit een witte poep gezien hadden. Ze beloofden me dat ze het niet gingen voortvertellen en als zwijggeld voor mijn wildplassen betaalde ik met koekjes. 

Rond de middag gingen we lunchen.

Onze gids Dere in actie.

In de namiddag stopten we aan een koffiestalletje. Zo staan er honderden langs de weg en we wilden dat ritueel wel eens meemaken.. Het wordt gerund door vrouwtjes die een houtskoolvuurtje stoken en daarop staat de hele dag een kan te pruttelen. Aan de inkom stonden er enkele flesjes limonade of wat erop leek. Ons vrouwtje had een kindje, ik schat ze drie jaar, en wat doe je dan? Haar trakteren met een flesje. Ze liet dat bijna onmiddellijk vallen op de vloer. Een zandvloer, maar door de jaren heen was die vloer steenhard geworden. Het flesje had buiten in de zon gestaan en ontplofte werkelijk.  Bernadetje kreeg een grote glasscherf in haar voet. Het bloed gulpte eruit. 

Omstaanders wilden dat stoppen met fijngestampte koffie want dat is daar een traditie maar er was geen houden aan. Paniek bij iedereen, ook bij ons, ik voelde me super schuldig. Gelukkig was ik uitgerust als een gediplomeerde verpleegster. Na het ontsmetten en verbinden hebben we het toch min of meer in orde gekregen

 Nog wat verband achter gelaten en de traantjes konden we drogen met koekjes die we nog over hadden. Uiteindelijk heeft ze het mij vergeven en ze kwam op mijn schoot zitten, alhoewel ik denk dat het eerder was voor de koekjes.

 Happy end... en dan was er koffie!!!

De mama in actie.

 We hebben daarna nog een ZEER merkwaardig voorval gehad dat meer dan de moeite waard is om te vertellen. We stopten bij een groep mensen die graan aan het sorteren waren, op hun manier weliswaar.

 Jan was met onze gids naar daar en ik stond aan de overkant van de weg. Direct bekijks van mensen en kinderen! Even later kwam een vrouw naar mij en liet enkele geldbriefjes zien. Ik was er zeker van dat ze geld wou en deed of ik het niet begreep. Ze bleef maar aandringen en wou uiteindelijk dat geld in mijn handen stoppen. Ik begreep er niks van. Ze spreken hier dan ook Amhaars en dat is erger dan Chinees. De omgekeerde wereld. Uiteindelijk kwam onzen Dere er terug aan alsook de oplossing.  De kinderen hadden gezien dat er bij het uitstappen  geld uit onze auto was gevallen en de mama vond dat ze het terug naar ons moest brengen. Het was niet haar eigendom.

Zeg nu zelf, je zou van minder sprakeloos worden. Uit respect en voor haar eerlijkheid hebben we haar het geld toegestopt.

Morgen rijden we verder naar Bahar Dar, een kleine 200 km.Op naar nieuwe avonturen...