EEN DIK BOEK OVER DE DANAKIL

Eens terug thuis brengen we een boek uit over onze belevenissen van de vorige dagen. Het wordt een bestseller, alhoewel iedereen eerder aan science fiction gaat denken.

Vrijdag 17 januari

We vertrokken hier twee uur later dan verwacht maar daar is ondertussen al lang geen haan die daar nog naar kraait. Na een uurtje bollen waren we dus al aan een lunch toe. Af en toe stapten we eens uit om onze benen te strekken maar het was SUPER heet! Ik dacht dat we het heetste al meegemaakt hadden in Brazilië maar niets is minder waar. Bij de vijftig graden en een wind !!!!! Alsof de stoom van kokend water in je gezicht geblazen werd.

 De weg vervolgde over een grindpad dat ze vermengd hadden met stenen. We waren ervan overtuigd dat ze eerst de grootste stenen in Ethiopië verzameld hadden om vervolgens, bij gebrek aan, over te schakelen op de kleinere soort. 

Gelukkig heb ik een zelfopblazend kussen bij dat zijn werk heel goed doet.  Rond vijf uur waren we in ons "kamp".

 We waren met een gezelschap van zeven. Twee Schotten, Howard en Barry, een Zuid-Afrikaanse jonge vrouw, Rehana (staat niet op de foto), een koppel van New-York, Eva en Rich en wij.

Rich, Jan, Eva, Howard, Barry (Riana was effe niet te vinden)

 Rond half zeven, de temperatuur was toen prima,  konden we starten aan onze wandeling naar de vulkaan, de Erta Ale. Boven aan de vulkaan bleven we slapen en eten. De kamelen brachten onze spullen. Het was een tiental kilometer dus dat zag iedereen zitten. Het startschot werd gegeven. Een ranger zou voor onze veiligheid zorgen.We kregen ieder een zwavelmasker mee want de vulkaan is nog volop in werking en de zwaveldampen zijn zeer sterk. Na een halfuur stappen begon het donker te worden en moesten we onze hoofdlampen gebruiken. Het pad kon tippen aan het autopad, dus elke stap die we zetten moesten we wikken en wegen. Na meer dan een uur stappen hoorden we bij de rotsen rechts van ons iemand roepen. We hadden het niet direct opgemerkt want in het pikdonker een pikdonkere figuur opmerken is niet evident. Het was onze gids. De Mount Everestklim was begonnen. Al bij de eerste kilometer was al gebleken dat onze Rich, de Amerikaanse fastfood keuken teveel eer had aangedaan. Hij had er duidelijk een serieuze collectie van aangelegd. Hij had dan nog longproblemen, mix dat samen met zijn gewichtsproblemen en jullie snappen al direct onze problemen. Doorzettingsvermogen had hij, dat moeten we hem aangeven, en tussen haakjes, wij ook!! 

Aan de vulkaan moesten we inderdaad onze maskers opzetten want iedereen begon te hoesten en te blazen. Het zicht was SUBLIEM!! De grond was super heet!! We stonden voor een groot zwart gat met daarin gloeiend hete, rode brij! 

Vergelijk het met een reuze barbecue die op zijn hoogtepunt is! Van de hitte kon je niet gaan zitten. Na een korte pauze zochten we iets later onze slaapplaats op. De ene levende ziel was een kameel, zonder bagage. Hij zat ons een beetje uit te lachen, maar we wisten toen nog niet waarom. 

Doodleuk werd er ons dan verteld dat we terug naar het kamp moesten want de Afars wilden geen kamelen sturen!!! We moesten de hele weg terug. Zonder eten, alhoewel, bij de start kregen we ieder wel een "petit beurreke" of iets wat erop geleek. Kwestie van energie op te doen. Onze "gids" verdween. We zaten daar moederziel alleen met onze ranger en zijne "pief poef paf". Hij begreep ook alleen "chicamakka", zijn taal dus.  Hoe we het gehaald hebben dat weten we nog altijd niet maar het was de hel!! Onze Rich moest bij elke stap begeleid worden. Hij zweette als een rund. Ik denk, als je hem in een Ethiopische rivier gezet had dat het land voor de volgende zes maanden een watervoorraad zou gehad hebben! We hebben al onze watervoorraad aan hem gegeven en dat was best nodig. Toen we terug in het kamp waren, het was kwart voor één, hadden we 21,6 kilometer afgelegd, gestapt en geklommen. 43000 stappen, mijn uurwerk sloeg tilt!! De enige levende ziel die nog wakker was, was de kok. Hij had nog voor eten gezorgd. Spijtig genoeg waren er nog maar weinigen van ons groepje die nog honger hadden. De drivers en de gids waren al lang schaapjes (in dit geval kamelen) aan het tellen. 

 Onze bedjes waren al wel gespreid. 

Flinterdunne matrasjes op een plastic zeil. Zeven stuks zoals bij de dwergen. Daarover lag een "dik" katoenen deken. De temperatuur was ondertussen gedaald tot vijf graden en de wind was ijskoud. We bibberden uit ons vel en probeerden schutting te zoek achter Rich maar dat was ook geen optie. Ondertussen kreeg mijn ventje nog buikloop maar die details ga ik jullie besparen!

Positieve punten: Een nooit geziene sterrenhemel, miljoenen sterren waarbij er nog een paar miljoen minder sterk schenen. Janneke maan, lag op zijn rug te blinken. Dit zie je nooit in Europa!

Zaterdag 18 januari

 Na een stevige discussie rond onze toch echt wel riskante tocht zonder gids en een goed ontbijt 

waren we terug op weg. Naar de zoutvlakte. We reden daar naar een meer om te zwemmen.

 Toen we aankwamen dacht ik eerst aan een goede "Ethiopische joke". 

Een meer van drie op twee. Toch ben ik daar gaan "zwemmen". Vreemd, je kon er zeker niet verdrinken want door het zout kreeg je je benen niet naar beneden. 

Ze hadden daarna zelfs een douche voorzien. 

Het meer was eigenlijk spectaculair. Heel diep met (zo leek het) koraalriffen. En daarna was er de zonsondergang

 en een wijntje. 

We kregen betere bedden en de temperatuur was daar ideaal. Iedereen goed geslapen, iedereen happy!! Om vijf uur werden we verwacht voor het ontbijt want we hadden een heel programma af te werken.

.

Zondag 19 januari

Dagje Dalol!  Honderd meter onder de zeespiegel. Een andere planeet.

 Een onafzienbare vlakte vol gifgroene en felgele poelen waaruit dampen opstegen. 

Zuren en mineralen worden hier naar de oppervlakte gestuurd. Magnesium, potassium, zwavelzuur, tientallen soorten stoffen.

 Tot nu toe stond Machu Pichu op nummer één, vanaf nu dit. 

We zouden er uren kunnen rondlopen. Zo mooi!! 

Foto's zeggen meer dan woorden!

 Later op de dag reden we naar de zoutkaravanen. Elke ochtend wordt de Danakil laagte overstroomd door water dat door de vulkanische ondergrond uit de Rode zee wordt gezogen en hier naar boven wordt gestuwd. Het water verdampt vlug en het zout blijft achter. Met stokken en bijlen kappen ze het zout 

tot de grootte van terrastegels en die worden dan vervoerd met wachtende kamelen.

 Elke tegel weegt tien kilo en een kameel kan er zo twintig dragen. 

Wat ben ik jaloers op je mooie lange wimpers!!

Rond vier uur waren we terug in Mekelle. Drie dagen geen comfort van WC, douche of wat dan ook maar het was HEERLIJK!  Het was een emotioneel afscheid van onze groep! 

Dag luitjes! Hier zijn we weer! Na onze Danakil Depression uitstap weten we met zekerheid waarom we het hier zo'n prachtig land vinden... Eindeloze zoutvlaktes, een gebergte gevormd uit zout (the Salt Mountains)

, kamelenkaravanen, een vulkaan, het Lake Dalol met zijn superhoog zoutgehalte, maar vooral de eindeloos mooie Danakil Depression zelf... je wordt er stil van. De kleurenpracht en de onovertroffen kleurschakeringen zijn meer dan een lust voor het oog!!! Het mooiste natuurschoon dat we tot nog toe hebben aanschouwd... Je raakt er echt niet op uitgekeken!

De eerste avond zijn we dadelijk na aankomst de vulkaan op gegaan, een tochtje van ruim 20 kilometer heen en terug... en dat alles in het donker. De rotsachtige ondergrond en de smalle en heel af en toe steile doorgangen hebben het ons niet makkelijk gemaakt. Maar vooral het feit dat onze gids ons na een kwartiertje of zo in plan gelaten heeft voor de rest van de tocht was een bron van heel grote ergernis. We waren dus alleen met een gewapende ranger die alleen Ethiopisch spreekt, geen gemakkelijk gesprek dus... Komt daarbij dat Rich, een Amerikaanse freakie van hamburgers en zo'n 120 kilo mager, ook nog lijdt aan een longziekte. Hoe langer we onderweg waren, hoe moeilijker het voor hem werd. En het werd hem niet alleen zwart voor de ogen door de duisternis... Maar samen uit samen thuis... we zijn er geraakt! We waren vertrokken om halfzeven en zijn in onze kampplaats aangekomen rond halfeen 's nachts... Zowel de drivers als onze gids waren al lang onverstoorbaar in dromenland! Who cares about tourists??? Gelukkig had de kok toch nog dinner klaargezet voor ons. Uniek, zo'n dinner by moonlight rond 1 uur 's nachts! Bij onze terugkeer hebben we hier een heel serieus woordje over geklapt met de "manager" van het reisbureau! Maar eind goed al goed, het waren schitterende en onvergetelijke dagen!!!

De eerste morgen moesten we wel al om 6 uur opstaan. We sliepen buiten bij 5 graden zonder deken maar wel met een katoenen laken dat de koude wind echt niet kon tegenhouden, evenmin als onze pull of fleece... We waren bij het opstaan net friscos, diepgevroren tijdens de voorbije nacht, en we hebben wel eerst een kwartiertje moeten ontdooien! De volgende morgen moesten we al om 5 uur uit de veren. Eerst snel ontbijten en dan nog ruim een half uurtje racen over de zoutvlakte om de zonsopgang te bewonderen. En dan op naar al het andere moois! Geen wonder dat we vandaag toch tot halfzeven hebben geslapen... we kunnen precies al niet meer wennen aan langer slapen... 

Vandaag hebben we het Timkatfeest bijgewoond. Het is de belangrijkste godsdienstige gebeurtenis voor de Grieks-Orthodoxe Kerk, gewijd aan Johannes de Doper. Elk jaar is het van 19 tot 21 januari... En of er gedoopt wordt. Na de ceremonie wijdt de bisschop een groot waterbad. Daarna wordt al het water dat zit in de citernes van 2 camions uitgegoten en uitgesproeid over de mensenzee. En iedereen probeert daarbij op de eigen wijze water in een plastic fles mee naar huis te nemen. En nadien gaat iedereen vanaf het ceremonieterrein/slagveld in processie naar de hoofdkerk. Daarbij wordt een kopie van de Stenen Tafelen meegedragen... En voor de rest van deze dag doen we het rustig aan, zo zijn we helemaal...