onze uitstap was een succes!

 

 

Gisteren stonden we al om kwart over negen aan ons weeshuis. Eigenlijk zijn deze kinderen niet altijd wezen maar aan hun lot overgelaten kinderen, straatkinderen dus. We stapten eerst naar Lakeside, de meesten van hen waren daar nog nooit geweest, dus het was één en al verwondering. Zoveel shops!! We zijn op het meer met de "catamaran" gaan varen en er is zelfs niemand over boord gevallen hoewel er een paar verwoede pogingen hebben gedaan. Het is een plezier om met die kinderen weg te gaan. Ze zeuren niet om eten of drinken of spulletjes. We passeerden langs iemand met felroze suikerspinnen en toen dacht ik, nu komt er reactie!! Ze keken wel maar niemand vroeg iets. Bij elk contact met die kinderen wordt mijn verbazing groter. We zijn dan tot ons guesthouse gestapt waar we verbleven voor we naar het gastgezin gingen. Daar hadden we de dag ervoor pannenkoeken en confituur afgegeven ( gekocht in het crêpehouse) en met hen gesproken over onze plannen. We werden daar heel warm ontvangen. De pannenkoeken werden in de oven gewarmd en de kinderen mochten een drankje kiezen. Je hoeft niet te zeggen dat ze moeten blijven zitten, dat ze stil moeten zijn. Het is een feest om zo weg te gaan!  

 

 

Piet piraat, Piet piraat schip ahoi, hoi, hoi! Met zijn scheve, scheve schuit vaart hij alle dagen uit!

 

we zijn een nest jonge hondjes aan het bewonderen

 

kijk eens hoe lief, de kinderen hebben even een vaderfiguur!

 

 

dialoog tussen deze twee gastjes: wist jij dat er stoelen bestaan met kussens? 

 

 

 pannenkoeken eten! 

 

 

groepsfoto

 

 

Gisterennamiddag hebben wijzelf en de andere volunteers dan een babbel gehad met Dinesh, de eindverantwoordelijke van het volunteeringswerk in Kathmandu en Pokhara. Een goed en verhelderend gesprek, maar is hij meer te vertrouwen dan anderen??? In dit land heeft iedereen die een iet of wat verantwoordelijke functie heeft boter op zijn haar. En hij zegt zelf: in de raad van bestuur is iedereen corrupt, dus ook Ramesh, onze "huisbaas"-coördinator-niksdoener. Waarom hij dan niet regelmatig controleert ter plaatse, waarom hij dan de corruptie binnen de organisatie niet zelf aanpakt maar wel als reactie elke sponsoring stopzet... daarop kon hij/wilde hij geen antwoord geven. Maar nu "neem ik mijn verantwoordelijkheid op en ga morgen (dus vandaag zondag) in gesprek met Ramesh. Ik zoek een nieuwe coördinator en een nieuw gezin om te verblijven!" Ik heb zo mijn twijfels, ik vrees veel geblaat maar weinig wol!!! Maar allé, hoop doet leven, tegen beter weten in...

 

Deze morgen zijn we weer op de loop voor de handtassen en de sjaals, naar de school ga ik vandaag niet. Een mens moet niet elke dag gefrustreerd rondlopen... Straks nog een paar uurtjes naar het weeshuis en dan zit de dag er weer bijna op. We zijn wel benieuwd hoe Ramesh er gaat bijlopen na zijn babbel met Dinesh en of het daar nog gaat leefbaar zijn. In elk geval verhuizen we morgen nog voor 2 dagen naar het guesthouse, daar hebt ge tenminste een beetje leef- en zitcomfort en internet. Groetjes nog en tot morgen!

 

 

 

         

                                                                 

 

 

  

  

 

 

extra foto's handtassen en foto's sjaals

Bedankt voor de vele bestellingen die we al binnen kregen!!!

Als ik mijn laptop opendoe kijk ik altijd eerst hoe laat het is in België. Kwestie van de heimwee nog een beetje op te wekken. Het is nu bij jullie 3.35u. in de ochtend. Iedereen ligt daar dus nog te ronken. Hopelijk tenminste.

Ik ga stoppen met naar de school te gaan (hier!!!niet in België).  De voormiddagen ga ik doorbrengen met lezen. Wijzelf en de andere meisjes hier hebben genoeg boeken mee, ik ga dus mijn voormiddagen op een leuke en nuttige manier doorbrengen. Elke namiddag vertrek ik wel met veel plezier naar ons weeshuis.

Ga even het verloop schetsen van de gebeurtenissen daar. Rond halfvier komt de eerste lading binnen. Ze zeggen tegen iedereen namesté zoals altijd, zetten hun schoentjes buiten op het rek en gaan in hun kamer binnen. Even later komen ze buiten, uniformpje ligt netjes op het rek en ze hebben speelkleding aan (week in week uit dezelfde). Dan gaan ze buiten aan een kom met water staan en wassen (washandjes bestaan hier niet) benen en voeten.

 

Handdoeken zijn er niet dat droogt zo. Ondertussen heeft de mama bekers thee uitgeschonken en krijgen ze een stukje fruit of een koekje. Ondertussen is de tweede lading (de groteren) binnen gekomen en hetzelfde ritueel volgt.
 

  

                                                              namasté

 Ze zitten aan de tafel of op de “stoep” van hun tuintje te eten en te drinken. Nog nooit is daar maar één beker omgevallen, zelfs dat verbaast me. Ondertussen zijn de eersten al aan hun huiswerk begonnen.

 

 Niet iedereen heeft plaats aan de tafel, dus sommigen zitten op de stoep.

 

Bij ons moeten ze een eigen kamer hebben anders kunnen ze zich niet concentreren, hier heeft niemand daar last van. Ze werken, kijken niet op en iedereen laat iedereen met rust.  Wij helpen en corrigeren waar we kunnen. Bilhaj is super clever en die springt ook al eens bij.

Bilhaj

 

 Diegene die klaar is begint te tekenen  of ze doen een gezelschapsspelletje.

 

We zijn hier nu toch al veertien dagen en hebben nog nooit een ruzie of een discusssie meegemaakt. Ze zijn verbaasd als we hen dat vragen want “we zijn toch broers en een zus”. Oké, als je het zo simpel kan bekijken... Rond halfzes staan er enkelen recht (niemand geeft hen teken) en beginnen de groenten te wassen en te snijden.

Eén grote bedenking na onze maandenlange reis. Ik ga nooit nog als vrijwilligster werken in het buitenland. Misschien is dat wel laf maar je geraakt er zo dicht bij betrokken dat het je nog onmogelijk kan loslaten. In Zambia zijn we ook gaan werken maar daar zijn ze nu een project gestart en als dat lukt hebben ze geen sponsors meer nodig. We staan via mail met hen nog veel in contact. Hier ligt het natuurlijk nog heel anders. Deze kinderen kunnen niet voor zichzelf zorgen. De mama die voor hen zorgt krijgt elke maand 3500 roepees, dat is ongeveer dertig euro. Dat hebben we gezien bij hun “boekhouding”. Ze had een ontsteking aan haar voet moest naar het ziekenhuis op raadpleging (hier zijn geen dokters die thuis raadpleging doen) en dan de medicatie. Dat doet ze dan van haar loon. Als er geen vrijwilligers zijn staat ze er wel alleen voor. Hoedje af voor deze vrouw!  We zijn gisteren tot na zeven uur gebleven want de mama was nog niet terug. Eigenlijk waren we een beetje overbodig want Asmitha (het meisje) dirigeert het hele goedje. Ze zegt iets, niet luider dan de anderen, iedereen kijkt op en doet wat er gevraagd wordt. Je denkt soms dat je in een toneelstuk terecht bent gekomen dat honderd keer gerepeteerd is. We proberen nu elke dag iets mee te nemen voor de groep, een krat eitjes, appels .. Zaterdag gaan we met hen op uitstap, wandelen naar Lakeside en dan een pannenkoek of een ijsje eten. Het is voor hen nog een verrassing, we kunnen zelf bijna niet wachten om hun blije gezichten te zien.

Het is hier steeds vroeger en vroeger donker, nu al van voor zes uur. Als we terugkeren van ons weeshuis nemen we nu een zaklamp mee want het is echt om te verongelukken., brokken steen, wegverzakkingen…………..

Nepal is het mierenland. Gelijk aan welke tafel je gaat zitten, ze zijn je voor! Suiker vinden ze heerlijk en ze zwemmen graag in thee of koffie. Af en toe kan je nog één redden van de verdrinkingsdood , meestal is het te laat!

We zijn hier nu een vijftal weken en mijn eerste bevindingen blijven van kracht, Afrika is muziek en dans, één en al vrolijkheid. Nepal is serener, introverter, de rivier- en de straatbeelden zijn nog vuiler.

 

 

 

op weg naar ons weeshuis, hier komen geen toeristen die vuil achterlaten!

 

Dat alles wil natuurlijk niet zeggen dat hier geen vriendelijke mensen rondlopen. De mensen hier hebben meer tijd nodig om vriendschap op te bouwen.

Je wordt ook hier net als in Afrika, dikwijls geconfronteerd met situaties die bij ons ondenkbaar zijn.  Vrouwen, meisjes of jonge gastjes soms die met een mand op hun rug, touw rond het hoofd, helemaal volgeladen met stenen zes verdiepingen omhoog klimmen bij een bouwwerf. Vorige week waren we pannenkoeken aan het eten net naast zo een bouwwerf. Ik krijg dan bijna geen hap meer door mijn keel. Ze stoppen niet om te drinken, niet om eten, ze gaan maar door, uren aan één stuk.

Als je hier al zestig wordt,  loop je helemaal krom. Gelukkig heb ik dan een ventje die wat nuchterder is en die zegt dat onze grootvaders in de mijnen werkten in dezelfde omstandigheden.  Leve ons Vlaanderen zoals we het nu kennen. Toch ga ik de eerstvolgende maanden geen kasten vol speelgoed meer willen zien, geen kinderen die bij elk vlekje een ander truitje aankrijgen. En als er nog rijst in de keukenkast staat dan vliegt die in de verste hoek!

 

Hierbij sturen we nog enkele foto's van meer neutrale handtassen (die zijn er ook) en van de sjaals!

 

 

 

 

dit zijn de kasjmirsjaals

 

je kan altijd doorgeven welk jullie voorkeurtint is, bruin, rood, geel groen, blauw, paars???

 

BESTELLINGEN KUNNEN WORDEN DOORGEGEVEN TOT MAANDAGAVOND EN NIET TOT MORGEN ZATERDAG!!! (hoe betalen vind je op de vorige blog!)

 

We hebben nu niet zo veel tijd meer om naar de school te gaan. Gonda haakt terecht af, ikzelf heb wel job. Meestal Engels geven maar dan wel op de vooroorlogse manier die ze hier altijd gebruiken. Geen wisselwerking met de leerlingen, het bord zo weinig mogelijk gebruiken en antwoorden altijd alleen maar dicteren, vooral niet op het bord brengen en nog minder checken of de leerlingen alles wel opschrijven en zo ja, of alles juist wordt genoteerd. De leraar overlegt wel met mij, soms omdat hij nauwelijks zelf weet waar hij mee bezig is... Maar iets aannemen, no way!!! In Afrika zijn ze tenminste bereid om iets op te pikken en je ziet iets veranderen aan hun manier van werken, maar hier... Juist daarom ben ik nu bezig om uurroosters te maken voor de school in Tikondane in Zambia. Die mensen verdienen dat (en ze zitten nu zonder directeur)! Ik ben in elk geval hier in Pokhara zowat de enige vrijwilliger die bij de zaak wordt betrokken en dat op zich is al een wonder! En voor de rest verwijs ik tegen Gonda altijd naar de parabel van de zaaier ( ik ben daar normaal echt niet zo mee bezig...). WIJ zaaien hier - althans dat proberen we - en het is maar de vraag of er ooit zal geoogst worden...

 

In de loop van de voormiddag valt hier altijd overal de elektriciteit uit voor een paar uur. En alsof dat nog niet genoeg is maken ze er sinds enkele dagen een spelletje van om ook vanaf halfzes 's avonds de mensen in het donker te zetten tot acht of negen uur. "Ge moet kaarsen voorzien voor zulk geval" zegt de "kotbaas" daarover met het accent duidelijk op: GIJ!!! Soms denk ik dat we in Nepal nog meer in een apenkot zitten dan in Afrika en dat wil al wat zeggen...

 

Enfin, we voelen ons hier ondanks alles goed in ons vel, zeker nu we het weeshuis toch wel kunnen helpen. En het vooruitzicht op meer bestellingen en morgen pannenkoeken met de kinderen van het weeshuis geeft ons weeral een zetje! Tot morgen op de blog en hou jullie goed!

 

 

 

 

 

Weefatelier

Vandaag is mijn zus jarig!  Een dikke proficiat en een warme knuffel van ons beiden. Geniet van alle dagen maar toch nog eens extra van deze. Denk eens aan ons als jullie vandaag in de Pain Quotidien zitten!!

De Mungo verjaart ook vandaag. Na 21 december klinken we samen!

Hallo iedereen! Niet veel speciaals te vermelden vandaag. Slecht geslapen met al de muizenissen van de afgelopen dagen. Laura houdt het voor bekeken en pakt vanavond haar valiezen. Wij hebben contact genomen met Denish, de verantwoordelijk van vsn. Hij komt zaterdag naar Pokhara om alles te bespreken . Hij wil alle vrijwilligers horen, we gaan dan samen naar Lakeside en we zien wel wat er uit de bus komt. Ramesh, onze "patron" is voorlopig nog niet op de hoogte van die afspraak.
We zijn wel voorzichtig Marleen, we staan hier ook niet alleen. Als we onszelf nog in de spiegel durven bekijken kunnen we dit niet zomaar laten gebeuren.

samen ganzenspel spelen

We hadden hier ook een beetje een plan opgevat om tassen aan te kopen en die dan te verkopen in België. Spijtig genoeg zijn de kerstmarkten voorbij. We kennen iemand die regelmatig naar Nepal reist en die dan tassen wil meebrengen, zo kunnen we toch elk jaar een steentje bijdragen. We hebben ondertussen het rechtstreekse rekeningnummer van het tehuis zonder tussenpersonen.  De drie managers lijken wel eerlijk want ze hadden alle bankrekeningen en de betalingen bij. We zijn zelfs samen naar de bank geweest.

 De tassen worden hier gemaakt door een organisatie van vrouwen die zelfvoorzienend willen worden. Ik stuur jullie een paar foto's door van het atelier en de tassen. 

 

 

 

 

 

Door de aankoop van deze tassen steunen we de vrouwengroep, door de verkoop komt er ook geld in het bakje van het weeshuis. Daar is de nood acuut... Ben je geïnteresseerd in de aankoop laat ons dan ten laatste maandag weten welk soort tas je wil en in geval van een handtas of je een lang of kort lint wil. Een handtas kost 35 euro, ongeacht de lengte van het lint, een reistas (maat large) 45 euro. (Wij hebben natuurlijk de prijs verdubbeld anders is er geen winst)

 

 Door de aankoop van een sjaal steun je het atelier van de doofstommen, die we ter plaatse aan het werk hebben gezien. Een sjaal in zuivere kasjmir kost 30 euro. En ook hier vaart het weeshuis er wel bij! Natuurlijk ook ten laatste zaterdag laten weten dat je geïnteresseerd bent...

 

Graag ook eens navragen bij vrienden of kennissen of ze de projecten willen steunen door een aankoop!

 

Graag jullie bestelling doormailen naar beterams_jan@hotmail.com of gonda_rainson@hotmail.com (telkens underscore!). Betaling graag op rekeningnummer 411- 5017471- 51van Jan Beterams Vaartdijk 1a 1981 Hofstade met vermelding reistas/handtas/sjaal (alleen wat je hebt aangekocht vermelden). De weeskindjes zullen jullie zeker heel dankbaar zijn!!! 

 

Bedankt voor jullie interesse en tot later

 

 

 

 

 

to be a volunteer!

 

videocursus handwas!

 

Een paar dagen verder en ik moet mijn verhaal weer even kwijt kunnen. Jan, Deborah en Keyla (een meisje van Canada dat hier ook verblijft) zijn het nog eens gaan proberen in de school. Ik blijf even thuis om mijn frustraties even op een rijtje te zetten, wat waren mijn verwachtingen? Hoe komt het dat ik ze niet kan waarmaken? Hoe moet het verder? Ik neem er even tijd voor.

Het weeshuis is dik oké. Het loopt daar prima, we zijn daar van drie tot zes want de rest van de tijd zijn de kinderen naar school. Het is er altijd rustig en gezellig, het is er een thuis voor de kinderen.

In de school ervaar je des te meer dat vrijwilligerswerk niet alleen afhangt van je goede bedoelingen of je inzet maar van duizend andere dingen.  Je kan niet communiceren met de leerkrachten want ze spreken alleen Nepalees en hun lesmethoden sluiten helemaal niet aan bij de onze. We willen elkaar wel de hand reiken maar we staan zo ver van elkaar dat we niet bij elkaar geraken, zeker niet op een paar weken. Gisteren ben ik in een klas (ik denk dat het overeenstemde met ons tweede leerjaar) gaan piepen en met gebarentaal gaan vragen of ik kon helpen. Ze vatten dat heel anders op en je krijgt onmiddellijk een boek in je handen geduwd. Prima afwisseling voor de juf. Veertig kinderen in de klas die wel allemaal konden zitten maar niet zaten! Iedereen roept daar wat er in hun hoofd komt en de juf probeert er bovenop te krijsen met alle gevolgen van hier. Terwijl er in Afrika zoveel respect was , was het hier de oorlog op zijn hoogtepunt. Terwijl de juf meppen uitdeelde die niet altijd terecht kwamen waar ze hoorden,  probeerde ik mijn lesje te geven. Ik stond even sprakeloos toen ik zag dat de les bestond uit drie delen, eerste deel cijferen tot honderd, tweede deel cijferen tot duizend, derde deel cijferen tot tienduizend. En dat eventjes afhaspelen op één lesuur! Oké, we doen ons best! Elk deel bestond uit vier oefeningen. De eerste vier oefeningen aan het bord geschreven, ondertussen was iedereen al vier keer van plaats veranderd maar dat was blijkbaar geen struikelpunt. Iemand aangeduid die de eerste oefening mocht komen maken. Zesentwintig plus twaalf. Oei, zes plus twee dat was duidelijk een brug te ver. Dan maar tekenen op het bord en met een kring errond dat het samen moest. Enkelen die het antwoord wisten waren het constant aan het roepen maar daar had hij blijkbaar geen vertrouwen in. Oefeningen plus nul waren blijkbaar nog het moeilijkst. Omdat het echt niet lukte ben ik dan maar gestart met mondelinge oefeningen tot tien maar er was niemand die ook maar enige discipline had om te wachten op het antwoord van elkaar. Na een uur was ik minstens tien procent grijzer geworden. Meer dan de helft van de kinderen kon echt geen sommen tot tien. Moest ik die kinderen nu apart kunnen nemen om enkel dat te oefenen zou het nog iets uithalen maar hoe leg je dat uit in het Nepalees!!! Ik kan het in elk geval niet De grootste klasgroep zijn meisjes. Dat is normaal want als de ouders een zoon hebben wordt die naar een privéschool gestuurd waar het peil veel hoger ligt en dan is er geen geld meer voor de meisjes.

 

 

De andere vrijwilligsters lopen maar wat rond, vervelen zich steendood terwijl er zoveel te doen is. We zijn dan gisterenavond rond de tafel gaan zitten om misschien in de school iets te schilderen. Dat mocht maar we moeten dan zelf wel alles kopen. We zijn hier met zes vrijwilligers die allemaal betalen aan VSN , we beginnen ons stilaan af te vragen waar al dat geld naartoe gaat. Zeker niet aan de dal bath hier die we twee keer per dag krijgen.

Vanochtend dan nog een discussie gehad met Ramesh die eventjes kwam zeggen dat al het goede van de dal bath teniet werd gedaan door het eten dat wij binnen brachten, brood, smeerkaas en jam! Alstublieft!!  Dan volgde er ook nog dat zij respect hadden voor alles, we konden er nog wat van leren, voor de koeien, de vissen (de rivieren zijn super vervuild, er is geen vis) en de vogels (waar ze de rest van de rijst aan geven) Ik repliceerde daarop: en de honden en de natuur???  Hij had zijn antwoordje klaar want de natuur werd vervuild door de toeristen. Hoe kan je zo arrogant zijn!   De meisjes hier lopen hem straal voorbij. En als hij ver uit de buurt is (ligt meestal op zijn bed bij de tv) dan is het leuk onder ons. ‘s Avonds bij de koffie en een “zwarte woud taart”.

Voilà, ik ben mijn frustraties kwijt, jullie hebben ze gekregen! Oef! Doet deugd!  Morgen ga ik het nog eens opnieuw proberen!

Morgen is nu vandaag 28 november.

De lessen zijn ondertussen gedaan en ik heb me enkel bezig gehouden met een klein groepje kinderen. Achteraf bleek de groep nog te groot te zijn. Ik moest helemaal opnieuw beginnen met het leren schrijven van de cijfers. Het is een beetje onbegonnen werk maar baat het niet dan schaadt het niet! En de kinderen straalden als ze complimentjes kregen.

En bij het volgende verhaal, ga best zitten want je krijgt gegarandeerd kippenvel. Wij hielden het in elk geval niet voor mogelijk.

Gisterennamiddag zaten er bij aankomst in het weeshuis 3 meneren aan de tafel. Bleken de 3 general managers te zijn van het weeshuis. Ze waren volop aan het cijferen en discussiëren. Niet onterecht, want de voorzitter sprak me aan en vertelde dat er een nijpend geldtekort is. Ze hebben steeds minder Europese sponsors en de eigen inkomsten genereren ze uit de stortingen van de vrijwilligersorganisaties zoals onze VSN. Ik heb een afschrift gekregen van hun balans: DRAMATISCH!!! En geloof het of niet: onze eigenste VSN betaalt al 2 jaar lang geen roepie meer, ook al sturen ze ieder jaar vele tientallen vrijwilligers. En wij maar betalen voor het vrijwilligerswerk voor we naar Nepal komen! Dat verklaart voor een groot deel de kritieke financiële toestand. Maar zelfs bij betaling door VSN is er geld tekort. Wel een haalbaar bedrag.

Er is nog geld tot (in het beste geval) eind maart. Tot dan willen ze hier in elk geval verder. In maart zijn immers de eindexamens voor dit schooljaar. En daarna??? Sowieso sluiting van het weeshuis bij gebrek aan middelen!!!

IN ELK GEVAL WORDT HIER MET HET VRIJWILLIGERSGELD GESJOEMELD. Ik ben nu aan het uitzoeken hoe de vork hier aan de steel zit en hoe het nu verder moet. Wie houdt hier geld achter en waar is dat geld gebleven? Alle vrijwilligers hier zijn echt wel gechoqueerd door de situatie… En natuurlijk zullen we proberen uit te zoeken hoe het voortbestaan van dit prachtig en zo waardevol project toch kan worden gegarandeerd. Weer een nieuwe missie! We houden jullie zeker op de hoogte. Tot op de volgende blog dus…

Gastgezin - School - Tehuis

We zijn nu een week in ons gastgezin en weten ondertussen al hoe alles hier (verkeerd) draait. Typisch Nepalese man die duidelijk nog niet in de mot heeft dat hij met een heel ander type vrouwen te doen heeft dan in Nepal. Ondertussen is er hier nog een jongen van Australië, Ashey, toegekomen en een meisje van Frankrijk, Deborah. We staan dus sterk maar hij is niet snel onder de indruk. Een voorbeeld, als we in de keuken (dal bath) aan het eten zijn staat hij er met gekruiste armen en zijn voeten een beetje uit elkaar op te kijken. Zien jullie het voor je? De mama eet na ons. Sinds onze komst zijn er al wel een paar zaken veranderd, zoals het ontbijt ’s morgens. Het is hier niet echt een warm gezin alhoewel de mama haar best doet. Er woont beneden ook nog een stokoud madammeke, de moeder van één van beiden. Af en toe zie je haar eens maar niemand schenkt er aandacht aan, ze “scheffelt” al eens rond en ze eet uiteraard op haar kamer, evenals de “boss” trouwens. We hebben dan maar, voor de tijd dat we hier zijn, op ons genomen om aan dat vrouwtje wat aandacht te schenken.

 

Woensdag zijn we -  Sara, Laura, ikzelf en de mama,  naar haar kleermaker gestapt. De twee meisjes hebben daar een broek en een T-shirt laten maken. Ik alleen een T-shirt, want ik denk niet dat ik die broek thuis ga dragen. Zondag is het klaar, dan nemen we natuurlijk een foto van ons drieën.

In de loop van de dag zijn we veel weg en ’s avonds zitten we hier wat te kletsen … in de kou want verwarming vinden ze in Nepal blijkbaar overbodig. Het wassen verloopt hier ook vlotjes. Buiten staan twee watertonnen en je hebt twee ijzeren kuipen ter beschikking. Dus op een steen…. schrobben maar. Wie wil er thuis onze wasmachine????

Hoe zit het met onze kleding? Want Marleen maakt zich daar een beetje zorgen over! We hadden vijf stuks ondergoed bij, ieder drie hemden of t-shirts, Jan drie broeken , ik één en een kleedje. Ieder drie paar kousen en elk een fleece, enkele zakdoeken en twee handdoeken. Dat was onze linnenbagage! In Afrika heb ik al een t-shirt weggegeven aan een meisje in Monkey Bay. Ergens heb ik een rokje gekocht dat achteraf te lang bleek te zijn. Stuk afgeknipt en nu rafelen natuurlijk maar …  so what! Hier hebben we al iets bijgekocht, een kledingstuk kost hier een vijfhonderd roepees dus geen vier euro! Je kan er niet bloot voor lopen.

Volgend hoofdstuk: de school! Donderdag is de school terug begonnen en vrijdag is het maar een halve dag les, dus veel “ervaring” hebben we nog niet.

 De begeleiding toen we er aan kwamen was redelijk.

 

Het Nepalese volkslied wordt gezongen voor de lessen starten!

 

 

 

En dan in rij naar de klassen!

 

We mochten de leraar Engels volgen en Jan gaf de leesles. Dat waren lln van vijftien jaar dus niet helemaal mijn ding. Toen mocht ik naar de vierde klas. Ik kreeg daar een boekje in mijn hand gedrukt. Leerkracht verdween, dus hooguit twee minuten om dat even door te nemen. Ik heb me dan eerst even voorgesteld en onze datum onder de hunne geschreven. Bij hen was het de negende van de achtste maand in het jaar 2070. Ze waren blijkbaar wel op de hoogte van onze andere jaartelling. Leeslesje van een halve bladzijde en daarna een invuloefening. Voorlopig geen probleem. De volgende oefening was andere koek. Een zevental woorden waarvan de letters doorheen gehaspeld waren. Dat is soms in het Nederlands al niet simpel. Na die oefening ….   nog altijd geen leerkracht te zien! Dan ben ikzelf maar begonnen met zulke woorden op het bord te schrijven waarvan zij de oplossing moesten zoeken. Iets makkelijker voor mezelf natuurlijk. Na anderhalf uur eindelijk speeltijd. Oef!  De kinderen worden in de klas regelmatig alleen gelaten terwijl de leerkrachten in de studio zitten. Het is dan de hel in de klassen. Ze hebben veel minder discipline dan in Afrika maar ze nemen sneller iets op. En het is inderdaad een staatsschooltje Herman!

En dan het weeshuis. We zijn er samen al zo dikwijls over bezig geweest. We kunnen maar niet snappen hoe het mogelijk is dat het daar zo goed draait. De kinderen hebben dus een tuintje (met steentjes) van vijftien op vijf.

Hun tuintje met de mooi beschilderde muur en de twaalf kinderen!

 

 

 Daar zitten ze om te spelen, om te eten en om hun huiswerk te maken. We komen daar nu toch al een hele week en nog nooit hebben we die kinderen zien ruzie maken, horen roepen. Ze maken aan de tafel hun huiswerk, diegenen die klaar zijn spelen een gezelschapsspel.

 

 

en maar huiswerk maken ....

 

 

 

.. daarna spelen ze met de memory die we voor hen ook gekocht hebben.

 

 

 

 

 

Of naaien, knippen en knutselen...

 

 

En ik heb in mijn vinger geprikt!!!

 

 

 Als er zijn die bijna altijd verliezen is dat geen probleem. Er wordt niet gebokt of gediscussieerd. Ze lossen alles heel gemoedelijk op. De mama houdt zich enkel bezig met het huishouden, nooit met de kinderen. Toch heeft ze de kinderen op één of ander manier al die waarden aangeleerd. Rond vijf uur staan er een paar recht, die beginnen de groenten te wassen en anderen snijden ze in stukken.

 

 

Niemand hoor je zeggen, “het was vandaag niet mijn beurt”, iedereen doet zijn ding in alle rust. Als je het niet meemaakt kan je het niet geloven! Elke vrijdagmiddag is het wasdag en dan wast iedereen zijn uniformpje en zijn slip (heel erg nodig)! 

 

 Het is een plezier om er naartoe te gaan. We zijn in het gastgezin  ganzenborden aan het maken voor hen.

 

De vakjes inkleuren met wascokrijtjes samen met de dochter.

 

Het resultaat na het vernissen!

Aan het einde van de dag genieten de twaalf dwergen van hun welverdiende nachtrust. De matrasjes worden er voor het slapen gaan ingelegd.

 

Af en toe stappen we naar ons vorig guesthouse. Daar zijn we altijd welkom, daar is een mooie  tuin en er is wifi. Een jongen die daar werkt heeft een gitaar maar geen boek, geen stemmer en een snaar was kapot. Vijf  kilometer verder is  er een muziekwinkel. Wij daar eergisteren naartoe. Een set snaren gekocht, een boek en een stemmer. Het doet echt deugd om iemand dan zo content te zien. Zo brengen we hier dus onze dagen door. Ze vliegen, gelukkig maar want het verlangen naar de terugkeer begint te kriebelen.

Ik denk dat iedereen ons nog wel gaat herkennen want ons gewicht zal ongeveer wel hetzelfde gebleven zijn. Een tijdje geleden waren we wel wat slanker maar hier hebben we een “German bakery” gevonden met lekkere “zwarte woud taart”. De meisjes  hier van het gastgezin hebben ons dan ook een plaatsje aangewezen waar je pannenkoeken kan eten met echte nutella choco. Die krijgen dus ook al eens bezoek van ons! Zo een tussendoortje tussen de twee “dal bath- ten” is echt niet overbodig.

We doen het hier dus goed, geen gezondheidsproblemen, we blijven genieten van deze onvergetelijke tijd met zijn vele “ups” en weinig “downs”!

NB:  Ik breng zeker geen Nepalese man mee voor de vrijgezellen want dat gaat echt niet klikken!

Onze collega Annick  heeft een dochtertje Louise. Ze is uiteraard heel fier. Van hieruit een dikke proficiat Annick. Ik ben benieuwd om je baby te zien!

 

Machoman kwam, zag en overwon. Dat kan nog alleen in Nepal… Van de hele dag voert hij NIKS maar dan ook niks uit, behalve kaarten in de namiddag. Voor de rest slapen, eten en tv-kijken. En dan wordt hij nog op zijn wenken bediend ook! Te benijden, maar ik heb al duidelijk te horen gekregen dat mijn vrouwtje geen Nepalese is, dus heb ik niet te hoge verwachtingen als we terug thuis zijn…

Op school valt het voor mij beter mee dan voor de andere volunteers. Maar ik ben dan ook geen teacher maar een headmaster en dat maakt voor hen een wereld van verschil. Ik mag lesgeven en mijn ding doen, dat moeten de anderen niet proberen! Die mogen de les volgen maar uitleg geven ondertus-sen aan een leerling die niet kan volgen leidt direct tot een boze tussenkomst van de leraar. En die van Engels is wel altijd in het lokaal aanwezig, zodus… De eerste twintig minuten van de les (40 of 45 minuten hier) wordt alleen maar in sneltreinvaart Nepalees gesproken en het gaat daar duidelijk niet over de Engelse les. Alleen de leraar is dan aan het woord en hoe langer het duurt hoe meer er chaos ontstaat. En dan mag ik de chaos ordenen en lesgeven. Valt wel mee, ze zijn misschien blij dat ze van hun leraar wat verlost zijn… Van lesvoorbereiding hebben ze hier duidelijk niet gehoord en waarom er een bord hangt is zelfs de leraar niet duidelijk… Antwoorden mogen alleen worden gedicteerd, ze noteren op het bord is ten strengste verboden!!! Ge moet die notities eens bekijken, dat zegt genoeg… En toch is er een wereld van verschil met de school in Afrika. Iedereen heeft een eigen handboek en schrift. Het kennisniveau is hier veel hoger en iedereen gaat dagelijks naar school. En huiswerk is er bij de vleet… en het wordt zonder verpinken gemaakt! Dat zie je op de volgende foto's waar de kinderen van het weeshuis na school dadelijk aan de slag gaan... Maar het onderwijs hier vergelijken met het Westen is natuurlijk ver weg!

 

 

 

En nu verzenden we onze schrijfsels, zodat jullie op de hoogte blijven van onze belevenissen hier... Tot de volgende keer!!!