Gastgezin - School - Tehuis

We zijn nu een week in ons gastgezin en weten ondertussen al hoe alles hier (verkeerd) draait. Typisch Nepalese man die duidelijk nog niet in de mot heeft dat hij met een heel ander type vrouwen te doen heeft dan in Nepal. Ondertussen is er hier nog een jongen van Australië, Ashey, toegekomen en een meisje van Frankrijk, Deborah. We staan dus sterk maar hij is niet snel onder de indruk. Een voorbeeld, als we in de keuken (dal bath) aan het eten zijn staat hij er met gekruiste armen en zijn voeten een beetje uit elkaar op te kijken. Zien jullie het voor je? De mama eet na ons. Sinds onze komst zijn er al wel een paar zaken veranderd, zoals het ontbijt ’s morgens. Het is hier niet echt een warm gezin alhoewel de mama haar best doet. Er woont beneden ook nog een stokoud madammeke, de moeder van één van beiden. Af en toe zie je haar eens maar niemand schenkt er aandacht aan, ze “scheffelt” al eens rond en ze eet uiteraard op haar kamer, evenals de “boss” trouwens. We hebben dan maar, voor de tijd dat we hier zijn, op ons genomen om aan dat vrouwtje wat aandacht te schenken.

 

Woensdag zijn we -  Sara, Laura, ikzelf en de mama,  naar haar kleermaker gestapt. De twee meisjes hebben daar een broek en een T-shirt laten maken. Ik alleen een T-shirt, want ik denk niet dat ik die broek thuis ga dragen. Zondag is het klaar, dan nemen we natuurlijk een foto van ons drieën.

In de loop van de dag zijn we veel weg en ’s avonds zitten we hier wat te kletsen … in de kou want verwarming vinden ze in Nepal blijkbaar overbodig. Het wassen verloopt hier ook vlotjes. Buiten staan twee watertonnen en je hebt twee ijzeren kuipen ter beschikking. Dus op een steen…. schrobben maar. Wie wil er thuis onze wasmachine????

Hoe zit het met onze kleding? Want Marleen maakt zich daar een beetje zorgen over! We hadden vijf stuks ondergoed bij, ieder drie hemden of t-shirts, Jan drie broeken , ik één en een kleedje. Ieder drie paar kousen en elk een fleece, enkele zakdoeken en twee handdoeken. Dat was onze linnenbagage! In Afrika heb ik al een t-shirt weggegeven aan een meisje in Monkey Bay. Ergens heb ik een rokje gekocht dat achteraf te lang bleek te zijn. Stuk afgeknipt en nu rafelen natuurlijk maar …  so what! Hier hebben we al iets bijgekocht, een kledingstuk kost hier een vijfhonderd roepees dus geen vier euro! Je kan er niet bloot voor lopen.

Volgend hoofdstuk: de school! Donderdag is de school terug begonnen en vrijdag is het maar een halve dag les, dus veel “ervaring” hebben we nog niet.

 De begeleiding toen we er aan kwamen was redelijk.

 

Het Nepalese volkslied wordt gezongen voor de lessen starten!

 

 

 

En dan in rij naar de klassen!

 

We mochten de leraar Engels volgen en Jan gaf de leesles. Dat waren lln van vijftien jaar dus niet helemaal mijn ding. Toen mocht ik naar de vierde klas. Ik kreeg daar een boekje in mijn hand gedrukt. Leerkracht verdween, dus hooguit twee minuten om dat even door te nemen. Ik heb me dan eerst even voorgesteld en onze datum onder de hunne geschreven. Bij hen was het de negende van de achtste maand in het jaar 2070. Ze waren blijkbaar wel op de hoogte van onze andere jaartelling. Leeslesje van een halve bladzijde en daarna een invuloefening. Voorlopig geen probleem. De volgende oefening was andere koek. Een zevental woorden waarvan de letters doorheen gehaspeld waren. Dat is soms in het Nederlands al niet simpel. Na die oefening ….   nog altijd geen leerkracht te zien! Dan ben ikzelf maar begonnen met zulke woorden op het bord te schrijven waarvan zij de oplossing moesten zoeken. Iets makkelijker voor mezelf natuurlijk. Na anderhalf uur eindelijk speeltijd. Oef!  De kinderen worden in de klas regelmatig alleen gelaten terwijl de leerkrachten in de studio zitten. Het is dan de hel in de klassen. Ze hebben veel minder discipline dan in Afrika maar ze nemen sneller iets op. En het is inderdaad een staatsschooltje Herman!

En dan het weeshuis. We zijn er samen al zo dikwijls over bezig geweest. We kunnen maar niet snappen hoe het mogelijk is dat het daar zo goed draait. De kinderen hebben dus een tuintje (met steentjes) van vijftien op vijf.

Hun tuintje met de mooi beschilderde muur en de twaalf kinderen!

 

 

 Daar zitten ze om te spelen, om te eten en om hun huiswerk te maken. We komen daar nu toch al een hele week en nog nooit hebben we die kinderen zien ruzie maken, horen roepen. Ze maken aan de tafel hun huiswerk, diegenen die klaar zijn spelen een gezelschapsspel.

 

 

en maar huiswerk maken ....

 

 

 

.. daarna spelen ze met de memory die we voor hen ook gekocht hebben.

 

 

 

 

 

Of naaien, knippen en knutselen...

 

 

En ik heb in mijn vinger geprikt!!!

 

 

 Als er zijn die bijna altijd verliezen is dat geen probleem. Er wordt niet gebokt of gediscussieerd. Ze lossen alles heel gemoedelijk op. De mama houdt zich enkel bezig met het huishouden, nooit met de kinderen. Toch heeft ze de kinderen op één of ander manier al die waarden aangeleerd. Rond vijf uur staan er een paar recht, die beginnen de groenten te wassen en anderen snijden ze in stukken.

 

 

Niemand hoor je zeggen, “het was vandaag niet mijn beurt”, iedereen doet zijn ding in alle rust. Als je het niet meemaakt kan je het niet geloven! Elke vrijdagmiddag is het wasdag en dan wast iedereen zijn uniformpje en zijn slip (heel erg nodig)! 

 

 Het is een plezier om er naartoe te gaan. We zijn in het gastgezin  ganzenborden aan het maken voor hen.

 

De vakjes inkleuren met wascokrijtjes samen met de dochter.

 

Het resultaat na het vernissen!

Aan het einde van de dag genieten de twaalf dwergen van hun welverdiende nachtrust. De matrasjes worden er voor het slapen gaan ingelegd.

 

Af en toe stappen we naar ons vorig guesthouse. Daar zijn we altijd welkom, daar is een mooie  tuin en er is wifi. Een jongen die daar werkt heeft een gitaar maar geen boek, geen stemmer en een snaar was kapot. Vijf  kilometer verder is  er een muziekwinkel. Wij daar eergisteren naartoe. Een set snaren gekocht, een boek en een stemmer. Het doet echt deugd om iemand dan zo content te zien. Zo brengen we hier dus onze dagen door. Ze vliegen, gelukkig maar want het verlangen naar de terugkeer begint te kriebelen.

Ik denk dat iedereen ons nog wel gaat herkennen want ons gewicht zal ongeveer wel hetzelfde gebleven zijn. Een tijdje geleden waren we wel wat slanker maar hier hebben we een “German bakery” gevonden met lekkere “zwarte woud taart”. De meisjes  hier van het gastgezin hebben ons dan ook een plaatsje aangewezen waar je pannenkoeken kan eten met echte nutella choco. Die krijgen dus ook al eens bezoek van ons! Zo een tussendoortje tussen de twee “dal bath- ten” is echt niet overbodig.

We doen het hier dus goed, geen gezondheidsproblemen, we blijven genieten van deze onvergetelijke tijd met zijn vele “ups” en weinig “downs”!

NB:  Ik breng zeker geen Nepalese man mee voor de vrijgezellen want dat gaat echt niet klikken!

Onze collega Annick  heeft een dochtertje Louise. Ze is uiteraard heel fier. Van hieruit een dikke proficiat Annick. Ik ben benieuwd om je baby te zien!

 

Machoman kwam, zag en overwon. Dat kan nog alleen in Nepal… Van de hele dag voert hij NIKS maar dan ook niks uit, behalve kaarten in de namiddag. Voor de rest slapen, eten en tv-kijken. En dan wordt hij nog op zijn wenken bediend ook! Te benijden, maar ik heb al duidelijk te horen gekregen dat mijn vrouwtje geen Nepalese is, dus heb ik niet te hoge verwachtingen als we terug thuis zijn…

Op school valt het voor mij beter mee dan voor de andere volunteers. Maar ik ben dan ook geen teacher maar een headmaster en dat maakt voor hen een wereld van verschil. Ik mag lesgeven en mijn ding doen, dat moeten de anderen niet proberen! Die mogen de les volgen maar uitleg geven ondertus-sen aan een leerling die niet kan volgen leidt direct tot een boze tussenkomst van de leraar. En die van Engels is wel altijd in het lokaal aanwezig, zodus… De eerste twintig minuten van de les (40 of 45 minuten hier) wordt alleen maar in sneltreinvaart Nepalees gesproken en het gaat daar duidelijk niet over de Engelse les. Alleen de leraar is dan aan het woord en hoe langer het duurt hoe meer er chaos ontstaat. En dan mag ik de chaos ordenen en lesgeven. Valt wel mee, ze zijn misschien blij dat ze van hun leraar wat verlost zijn… Van lesvoorbereiding hebben ze hier duidelijk niet gehoord en waarom er een bord hangt is zelfs de leraar niet duidelijk… Antwoorden mogen alleen worden gedicteerd, ze noteren op het bord is ten strengste verboden!!! Ge moet die notities eens bekijken, dat zegt genoeg… En toch is er een wereld van verschil met de school in Afrika. Iedereen heeft een eigen handboek en schrift. Het kennisniveau is hier veel hoger en iedereen gaat dagelijks naar school. En huiswerk is er bij de vleet… en het wordt zonder verpinken gemaakt! Dat zie je op de volgende foto's waar de kinderen van het weeshuis na school dadelijk aan de slag gaan... Maar het onderwijs hier vergelijken met het Westen is natuurlijk ver weg!

 

 

 

En nu verzenden we onze schrijfsels, zodat jullie op de hoogte blijven van onze belevenissen hier... Tot de volgende keer!!!