extra foto's handtassen en foto's sjaals

Bedankt voor de vele bestellingen die we al binnen kregen!!!

Als ik mijn laptop opendoe kijk ik altijd eerst hoe laat het is in België. Kwestie van de heimwee nog een beetje op te wekken. Het is nu bij jullie 3.35u. in de ochtend. Iedereen ligt daar dus nog te ronken. Hopelijk tenminste.

Ik ga stoppen met naar de school te gaan (hier!!!niet in België).  De voormiddagen ga ik doorbrengen met lezen. Wijzelf en de andere meisjes hier hebben genoeg boeken mee, ik ga dus mijn voormiddagen op een leuke en nuttige manier doorbrengen. Elke namiddag vertrek ik wel met veel plezier naar ons weeshuis.

Ga even het verloop schetsen van de gebeurtenissen daar. Rond halfvier komt de eerste lading binnen. Ze zeggen tegen iedereen namesté zoals altijd, zetten hun schoentjes buiten op het rek en gaan in hun kamer binnen. Even later komen ze buiten, uniformpje ligt netjes op het rek en ze hebben speelkleding aan (week in week uit dezelfde). Dan gaan ze buiten aan een kom met water staan en wassen (washandjes bestaan hier niet) benen en voeten.

 

Handdoeken zijn er niet dat droogt zo. Ondertussen heeft de mama bekers thee uitgeschonken en krijgen ze een stukje fruit of een koekje. Ondertussen is de tweede lading (de groteren) binnen gekomen en hetzelfde ritueel volgt.
 

  

                                                              namasté

 Ze zitten aan de tafel of op de “stoep” van hun tuintje te eten en te drinken. Nog nooit is daar maar één beker omgevallen, zelfs dat verbaast me. Ondertussen zijn de eersten al aan hun huiswerk begonnen.

 

 Niet iedereen heeft plaats aan de tafel, dus sommigen zitten op de stoep.

 

Bij ons moeten ze een eigen kamer hebben anders kunnen ze zich niet concentreren, hier heeft niemand daar last van. Ze werken, kijken niet op en iedereen laat iedereen met rust.  Wij helpen en corrigeren waar we kunnen. Bilhaj is super clever en die springt ook al eens bij.

Bilhaj

 

 Diegene die klaar is begint te tekenen  of ze doen een gezelschapsspelletje.

 

We zijn hier nu toch al veertien dagen en hebben nog nooit een ruzie of een discusssie meegemaakt. Ze zijn verbaasd als we hen dat vragen want “we zijn toch broers en een zus”. Oké, als je het zo simpel kan bekijken... Rond halfzes staan er enkelen recht (niemand geeft hen teken) en beginnen de groenten te wassen en te snijden.

Eén grote bedenking na onze maandenlange reis. Ik ga nooit nog als vrijwilligster werken in het buitenland. Misschien is dat wel laf maar je geraakt er zo dicht bij betrokken dat het je nog onmogelijk kan loslaten. In Zambia zijn we ook gaan werken maar daar zijn ze nu een project gestart en als dat lukt hebben ze geen sponsors meer nodig. We staan via mail met hen nog veel in contact. Hier ligt het natuurlijk nog heel anders. Deze kinderen kunnen niet voor zichzelf zorgen. De mama die voor hen zorgt krijgt elke maand 3500 roepees, dat is ongeveer dertig euro. Dat hebben we gezien bij hun “boekhouding”. Ze had een ontsteking aan haar voet moest naar het ziekenhuis op raadpleging (hier zijn geen dokters die thuis raadpleging doen) en dan de medicatie. Dat doet ze dan van haar loon. Als er geen vrijwilligers zijn staat ze er wel alleen voor. Hoedje af voor deze vrouw!  We zijn gisteren tot na zeven uur gebleven want de mama was nog niet terug. Eigenlijk waren we een beetje overbodig want Asmitha (het meisje) dirigeert het hele goedje. Ze zegt iets, niet luider dan de anderen, iedereen kijkt op en doet wat er gevraagd wordt. Je denkt soms dat je in een toneelstuk terecht bent gekomen dat honderd keer gerepeteerd is. We proberen nu elke dag iets mee te nemen voor de groep, een krat eitjes, appels .. Zaterdag gaan we met hen op uitstap, wandelen naar Lakeside en dan een pannenkoek of een ijsje eten. Het is voor hen nog een verrassing, we kunnen zelf bijna niet wachten om hun blije gezichten te zien.

Het is hier steeds vroeger en vroeger donker, nu al van voor zes uur. Als we terugkeren van ons weeshuis nemen we nu een zaklamp mee want het is echt om te verongelukken., brokken steen, wegverzakkingen…………..

Nepal is het mierenland. Gelijk aan welke tafel je gaat zitten, ze zijn je voor! Suiker vinden ze heerlijk en ze zwemmen graag in thee of koffie. Af en toe kan je nog één redden van de verdrinkingsdood , meestal is het te laat!

We zijn hier nu een vijftal weken en mijn eerste bevindingen blijven van kracht, Afrika is muziek en dans, één en al vrolijkheid. Nepal is serener, introverter, de rivier- en de straatbeelden zijn nog vuiler.

 

 

 

op weg naar ons weeshuis, hier komen geen toeristen die vuil achterlaten!

 

Dat alles wil natuurlijk niet zeggen dat hier geen vriendelijke mensen rondlopen. De mensen hier hebben meer tijd nodig om vriendschap op te bouwen.

Je wordt ook hier net als in Afrika, dikwijls geconfronteerd met situaties die bij ons ondenkbaar zijn.  Vrouwen, meisjes of jonge gastjes soms die met een mand op hun rug, touw rond het hoofd, helemaal volgeladen met stenen zes verdiepingen omhoog klimmen bij een bouwwerf. Vorige week waren we pannenkoeken aan het eten net naast zo een bouwwerf. Ik krijg dan bijna geen hap meer door mijn keel. Ze stoppen niet om te drinken, niet om eten, ze gaan maar door, uren aan één stuk.

Als je hier al zestig wordt,  loop je helemaal krom. Gelukkig heb ik dan een ventje die wat nuchterder is en die zegt dat onze grootvaders in de mijnen werkten in dezelfde omstandigheden.  Leve ons Vlaanderen zoals we het nu kennen. Toch ga ik de eerstvolgende maanden geen kasten vol speelgoed meer willen zien, geen kinderen die bij elk vlekje een ander truitje aankrijgen. En als er nog rijst in de keukenkast staat dan vliegt die in de verste hoek!

 

Hierbij sturen we nog enkele foto's van meer neutrale handtassen (die zijn er ook) en van de sjaals!

 

 

 

 

dit zijn de kasjmirsjaals

 

je kan altijd doorgeven welk jullie voorkeurtint is, bruin, rood, geel groen, blauw, paars???

 

BESTELLINGEN KUNNEN WORDEN DOORGEGEVEN TOT MAANDAGAVOND EN NIET TOT MORGEN ZATERDAG!!! (hoe betalen vind je op de vorige blog!)

 

We hebben nu niet zo veel tijd meer om naar de school te gaan. Gonda haakt terecht af, ikzelf heb wel job. Meestal Engels geven maar dan wel op de vooroorlogse manier die ze hier altijd gebruiken. Geen wisselwerking met de leerlingen, het bord zo weinig mogelijk gebruiken en antwoorden altijd alleen maar dicteren, vooral niet op het bord brengen en nog minder checken of de leerlingen alles wel opschrijven en zo ja, of alles juist wordt genoteerd. De leraar overlegt wel met mij, soms omdat hij nauwelijks zelf weet waar hij mee bezig is... Maar iets aannemen, no way!!! In Afrika zijn ze tenminste bereid om iets op te pikken en je ziet iets veranderen aan hun manier van werken, maar hier... Juist daarom ben ik nu bezig om uurroosters te maken voor de school in Tikondane in Zambia. Die mensen verdienen dat (en ze zitten nu zonder directeur)! Ik ben in elk geval hier in Pokhara zowat de enige vrijwilliger die bij de zaak wordt betrokken en dat op zich is al een wonder! En voor de rest verwijs ik tegen Gonda altijd naar de parabel van de zaaier ( ik ben daar normaal echt niet zo mee bezig...). WIJ zaaien hier - althans dat proberen we - en het is maar de vraag of er ooit zal geoogst worden...

 

In de loop van de voormiddag valt hier altijd overal de elektriciteit uit voor een paar uur. En alsof dat nog niet genoeg is maken ze er sinds enkele dagen een spelletje van om ook vanaf halfzes 's avonds de mensen in het donker te zetten tot acht of negen uur. "Ge moet kaarsen voorzien voor zulk geval" zegt de "kotbaas" daarover met het accent duidelijk op: GIJ!!! Soms denk ik dat we in Nepal nog meer in een apenkot zitten dan in Afrika en dat wil al wat zeggen...

 

Enfin, we voelen ons hier ondanks alles goed in ons vel, zeker nu we het weeshuis toch wel kunnen helpen. En het vooruitzicht op meer bestellingen en morgen pannenkoeken met de kinderen van het weeshuis geeft ons weeral een zetje! Tot morgen op de blog en hou jullie goed!