to be a volunteer!

 

videocursus handwas!

 

Een paar dagen verder en ik moet mijn verhaal weer even kwijt kunnen. Jan, Deborah en Keyla (een meisje van Canada dat hier ook verblijft) zijn het nog eens gaan proberen in de school. Ik blijf even thuis om mijn frustraties even op een rijtje te zetten, wat waren mijn verwachtingen? Hoe komt het dat ik ze niet kan waarmaken? Hoe moet het verder? Ik neem er even tijd voor.

Het weeshuis is dik oké. Het loopt daar prima, we zijn daar van drie tot zes want de rest van de tijd zijn de kinderen naar school. Het is er altijd rustig en gezellig, het is er een thuis voor de kinderen.

In de school ervaar je des te meer dat vrijwilligerswerk niet alleen afhangt van je goede bedoelingen of je inzet maar van duizend andere dingen.  Je kan niet communiceren met de leerkrachten want ze spreken alleen Nepalees en hun lesmethoden sluiten helemaal niet aan bij de onze. We willen elkaar wel de hand reiken maar we staan zo ver van elkaar dat we niet bij elkaar geraken, zeker niet op een paar weken. Gisteren ben ik in een klas (ik denk dat het overeenstemde met ons tweede leerjaar) gaan piepen en met gebarentaal gaan vragen of ik kon helpen. Ze vatten dat heel anders op en je krijgt onmiddellijk een boek in je handen geduwd. Prima afwisseling voor de juf. Veertig kinderen in de klas die wel allemaal konden zitten maar niet zaten! Iedereen roept daar wat er in hun hoofd komt en de juf probeert er bovenop te krijsen met alle gevolgen van hier. Terwijl er in Afrika zoveel respect was , was het hier de oorlog op zijn hoogtepunt. Terwijl de juf meppen uitdeelde die niet altijd terecht kwamen waar ze hoorden,  probeerde ik mijn lesje te geven. Ik stond even sprakeloos toen ik zag dat de les bestond uit drie delen, eerste deel cijferen tot honderd, tweede deel cijferen tot duizend, derde deel cijferen tot tienduizend. En dat eventjes afhaspelen op één lesuur! Oké, we doen ons best! Elk deel bestond uit vier oefeningen. De eerste vier oefeningen aan het bord geschreven, ondertussen was iedereen al vier keer van plaats veranderd maar dat was blijkbaar geen struikelpunt. Iemand aangeduid die de eerste oefening mocht komen maken. Zesentwintig plus twaalf. Oei, zes plus twee dat was duidelijk een brug te ver. Dan maar tekenen op het bord en met een kring errond dat het samen moest. Enkelen die het antwoord wisten waren het constant aan het roepen maar daar had hij blijkbaar geen vertrouwen in. Oefeningen plus nul waren blijkbaar nog het moeilijkst. Omdat het echt niet lukte ben ik dan maar gestart met mondelinge oefeningen tot tien maar er was niemand die ook maar enige discipline had om te wachten op het antwoord van elkaar. Na een uur was ik minstens tien procent grijzer geworden. Meer dan de helft van de kinderen kon echt geen sommen tot tien. Moest ik die kinderen nu apart kunnen nemen om enkel dat te oefenen zou het nog iets uithalen maar hoe leg je dat uit in het Nepalees!!! Ik kan het in elk geval niet De grootste klasgroep zijn meisjes. Dat is normaal want als de ouders een zoon hebben wordt die naar een privéschool gestuurd waar het peil veel hoger ligt en dan is er geen geld meer voor de meisjes.

 

 

De andere vrijwilligsters lopen maar wat rond, vervelen zich steendood terwijl er zoveel te doen is. We zijn dan gisterenavond rond de tafel gaan zitten om misschien in de school iets te schilderen. Dat mocht maar we moeten dan zelf wel alles kopen. We zijn hier met zes vrijwilligers die allemaal betalen aan VSN , we beginnen ons stilaan af te vragen waar al dat geld naartoe gaat. Zeker niet aan de dal bath hier die we twee keer per dag krijgen.

Vanochtend dan nog een discussie gehad met Ramesh die eventjes kwam zeggen dat al het goede van de dal bath teniet werd gedaan door het eten dat wij binnen brachten, brood, smeerkaas en jam! Alstublieft!!  Dan volgde er ook nog dat zij respect hadden voor alles, we konden er nog wat van leren, voor de koeien, de vissen (de rivieren zijn super vervuild, er is geen vis) en de vogels (waar ze de rest van de rijst aan geven) Ik repliceerde daarop: en de honden en de natuur???  Hij had zijn antwoordje klaar want de natuur werd vervuild door de toeristen. Hoe kan je zo arrogant zijn!   De meisjes hier lopen hem straal voorbij. En als hij ver uit de buurt is (ligt meestal op zijn bed bij de tv) dan is het leuk onder ons. ‘s Avonds bij de koffie en een “zwarte woud taart”.

Voilà, ik ben mijn frustraties kwijt, jullie hebben ze gekregen! Oef! Doet deugd!  Morgen ga ik het nog eens opnieuw proberen!

Morgen is nu vandaag 28 november.

De lessen zijn ondertussen gedaan en ik heb me enkel bezig gehouden met een klein groepje kinderen. Achteraf bleek de groep nog te groot te zijn. Ik moest helemaal opnieuw beginnen met het leren schrijven van de cijfers. Het is een beetje onbegonnen werk maar baat het niet dan schaadt het niet! En de kinderen straalden als ze complimentjes kregen.

En bij het volgende verhaal, ga best zitten want je krijgt gegarandeerd kippenvel. Wij hielden het in elk geval niet voor mogelijk.

Gisterennamiddag zaten er bij aankomst in het weeshuis 3 meneren aan de tafel. Bleken de 3 general managers te zijn van het weeshuis. Ze waren volop aan het cijferen en discussiëren. Niet onterecht, want de voorzitter sprak me aan en vertelde dat er een nijpend geldtekort is. Ze hebben steeds minder Europese sponsors en de eigen inkomsten genereren ze uit de stortingen van de vrijwilligersorganisaties zoals onze VSN. Ik heb een afschrift gekregen van hun balans: DRAMATISCH!!! En geloof het of niet: onze eigenste VSN betaalt al 2 jaar lang geen roepie meer, ook al sturen ze ieder jaar vele tientallen vrijwilligers. En wij maar betalen voor het vrijwilligerswerk voor we naar Nepal komen! Dat verklaart voor een groot deel de kritieke financiële toestand. Maar zelfs bij betaling door VSN is er geld tekort. Wel een haalbaar bedrag.

Er is nog geld tot (in het beste geval) eind maart. Tot dan willen ze hier in elk geval verder. In maart zijn immers de eindexamens voor dit schooljaar. En daarna??? Sowieso sluiting van het weeshuis bij gebrek aan middelen!!!

IN ELK GEVAL WORDT HIER MET HET VRIJWILLIGERSGELD GESJOEMELD. Ik ben nu aan het uitzoeken hoe de vork hier aan de steel zit en hoe het nu verder moet. Wie houdt hier geld achter en waar is dat geld gebleven? Alle vrijwilligers hier zijn echt wel gechoqueerd door de situatie… En natuurlijk zullen we proberen uit te zoeken hoe het voortbestaan van dit prachtig en zo waardevol project toch kan worden gegarandeerd. Weer een nieuwe missie! We houden jullie zeker op de hoogte. Tot op de volgende blog dus…