Gastgezin

Onze kapoen Jolan verjaart vandaag op twintig november. Al vier jaar!  Gelukkige verjaardag van mamie en papie en maak er een leuk feestje van!

Zondag zijn ze ons dan komen halen om ons naar het gastgezin te brengen. Die mensen zijn het gewoon om met vrijwilligers te werken want er zijn nog meisjes die hier voorlopig wonen. Het is hier zeer rudimentair. Twee “slaapbakken” in een kamertje, geen stoel, kapstok, kast ….. niks meer! Franse wc zoals overal in Nepal en doorgieten met een emmer. Niks makkelijker dan een rokje te dragen op die momenten, ik kan het weten!

onze straat

foto genomen vanop het terras

  dit ook ...

We eten hier tweemaal per dag zoals overal in Nepal, om tien uur en om zeven uur. Wat had je gedacht…   “dal bath” en hoe!! ! Zeer pikant, ik krijg het met moeite binnen en veel later branden mijn lippen nog. Na zo een maaltijd kan ik met één uitademing tien kaarsen laten branden. Ik heb hen al duidelijk laten verstaan dat ik dat echt niet lust op die manier. We hebben brood gekocht en eten om zeven uur ’s ochtends toch al een boterham, iets wat hier heel vreemd overkomt ! Het eten is hier zeer eenzijdig, weinig groenten, nooit melkproducten, nooit fruit. Enkel rijst met saus gemaakt van linzen en een weinig (hete) groenten. Die groenten zijn dan een soort spinazie of bloemkool. Bloemkool met kaassaus??  Vergeet het ! In Nepal bloemkool met drakensaus! Losse thee en gekookt water is er wel altijd voorhanden.

 We zijn al twee keer naar het weeshuis geweest.

aan de deur van hun huis, zo weten de kinderen ook waar ze aan toe zijn

 

Leuke kinderen die tot onze grote verbazing echt veel kunnen. En om op Firmina te antwoorden. We hadden nog weinig verwachtingen na ons vrijwilligerswerk in Afrika. We werden daar eventjes gedropt, de kinderen kennen ons niet en wij de kinderen al evenmin. Ook hier is geen begeleiding van buitenaf. Na twee dagen liep het al beter. De kinderen lieten ons zien wat ze allemaal kunnen vouwen, onder meer prachtige doosjes en allerlei dieren. We hadden karton in een winkel gekregen en daar begonnen ze direct allerlei dingen mee te maken.

 

Maan met zijn zelfgemaakte hoed

 

Bijaya is heel ingespannen aan het knippen

 

Ze kunnen schaken als de beste. Jan had veel moeite om zich staande te houden.

 

Ze zijn met twaalf en hun leeftijd varieert tussen zeven en twaalf, één meisje, elf jongens. In de namiddag krijgen ze een halve appel of een halve banaan. Niemand duwt of trekt, er wordt geen ruzie gemaakt, iedereen wacht zijn beurt af. Twee slaapkamers met allemaal stapelbedden en Asmitha, het meisje slaapt bij de “mama”. Er is ook een keuken en een overdekt terras mat banken en tafels. Piepklein tuintje met een buiten wc en douche.  Daar stellen ze het mee.

op het terras

 

met de steentjes van het terras maken ze een autobaan

 

De school is nog altijd gesloten, er mogen zelfs geen fietsen meer rijden. Donderdag zou het beteren, na de verkiezingen. Hopelijk want zo is het niet leuk, we kunnen nergens naartoe.

Laura woont hier ook, het is een meisje van Overpelt. Ze is hier van september en doet hier haar stage tijdens haar laatste jaar verpleegkundige. Ons Liesbet heeft dat in Bangladesh gedaan. Als Laura dan terug komt van het ziekenhuis moet ze haar verhaal kwijt en dat is niet altijd zo leuk. Borelingetjes die mits een kleine behandeling van een veertiental dagen een perfect normaal leven kunnen leiden maar als de ouders geen geld meer hebben zetten de dokters de behandeling stop met alle gevolgen vandien... Vreselijk!

Dinsdag 19 november

Verkiezingsdag! Gisteren overal in de omgeving nog bommen ontploft. Er mogen tot donderdag geen auto’s of fietsen meer rijden. Wij blijven vandaag dus in de buurt en trekken de bergen is, daar is het waarschijnlijk nog het veiligste. Bedankt voor de dal bath van tien uur en met ons brood in de rugzak gaan stappen. Van negen tot twee geklommen tot aan een resort en terug.

het resort boven op de berg

 

In de namiddag tot aan het weeshuis gestapt, het is hier maar een kwartiertje vandaan. We hadden onze rummikub bij en ze waren daar weer super snel mee weg. Heel knap hoe snel die kinderen leren.

we maken van karton een knikkerpoort

voila, hier zie je ze

rummikub spelen

 

 

 

Het cowboyraadsel: vrijdag is inderdaad zijn paard!

Woensdag 20 november
Vreemd, boven aan de blog staat dinsdag 19 november en bij ons is het al woensdagmiddag!

 

Eindelijk zijn de verkiezingen achter de rug! Gedaan met de brandbommen in de bussen,  de gasbommen in de straten, het stenen gooien naar auto's en taxi's en het staken... Alles lijkt weer in de normale plooi te vallen. Maar goed ook , want als ge niet zo ver van uw guesthouse enkele keren een bom hoort ontploffen wordt ge niet echt vrolijk...  

En zoals Gonda al zei: we proberen de dagen zo goed mogelijk in te vullen. De school zou nu toch morgen opnieuw opstarten, eindelijk een ganse dag aan de slag! Nu is het 's morgens wandelen in de stad of een geïmproviseerde tocht maken, gelukkig altijd beloond met een hapje en een drankje... En elke namiddag gaan we naar het huis voor de straatkinderen. We zijn mekaar al gewoon en het loopt vrij vlot. Tot onze verbazing spreken zelfs de kleinsten al een redelijk mondje Engels. En schaken dat die mannen kunnen!!! Ik moet telkens weer het onderste uit de kast halen om niet te verliezen, die gasten hebben echt wel inzicht en weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. Beter dan ik soms... En hoewel ik niet wil verliezen hebben ze me toch al te grazen  genomen! En dan maar plezier hebben... Gisteren hebben we de Rummikub meegenomen. Eerst was er nauwelijks interesse maar hoe langer we bezig waren, hoe meer ze meespeelden, althans de oudsten. En ook hier ziet ge dat ze er echt wel verstand van hebben, verbazingwekkend en een heel groot verschil met de Afrikaanse kinderen. Maar ik denk dat de schoolse opleiding hier toch al een beetje op een hoger pitje brandt. De kinderen zijn hier ook regelmatig aanwezig en stoppen zelden met de school, zodus...

 

Wat we op die school nu juist gaan doen moet nog ter plekke besproken worden, precies den Afrique... Helpen we de leerkracht, geven we zelf les en zo ja welke vakken... nobody knows! We zien wel, in Afrika zeggen ze dan: "hakuna matata, geen zorgen maken!" en dat doen we dan ook niet. Tomorrow is another day, dus zullen we jullie morgen op de hoogte houden van onze eerste full time volunteering day! Groetjes dus en tot op de blog (als we ergens kunnen gaan waar WIFI is, want dat is er niet in ons guesthouse)... Saluutjes!