Dhading

Maandag 28 oktober

Vanochtend stonden we al vertrekkensklaar om acht uur. Eén grote en één kleine rugzak namen we mee. De rest kon in het hotel blijven. Knappe kerel zeg die ons daar kwam ophalen,  ik was helemaal onder de indruk! Spijtig genoeg bracht hij ons enkel tot bij de bus. Daar meldde hij de chauffeur waar hij ons kon droppen.  In Nepal is er geen enkele niet kleurrijk beschilderde bus of vrachtwagen. Precies allemaal circuswagens , heel knap. Daarmee let je zo niet op de vervallen staat van het voertuig.

 

 

Beetje anders reizen dan in Afrika. Meer bergen en ravijnen! Andere busmuziek! Voor de rest even overvol. De bijrijder stond altijd op de onderste trap van de bus constant te roepen waarheen we gingen. En ook hier: er kan er nog altijd eentje (of ene) bij. En zoals gewoonlijk zaten we ook hier alleen als “niet Nepalezen” op de bus (ik kan niet meer zeggen “witte”) We rijden dan ook naar een niet-toeristische streek.

Af en toe stromen de rivieren over de weg maar daar schrikken ze niet van, gewoon met het busje door de rivier of over de weg (weet niet goed hoe ik het moet verwoorden).

                                                              beeld van onderweg

 Rochelen is hier de nationale sport. Moest rochelen bij de olympische spelen een discipline zijn, dan waren de Nepalezen niet te verslaan. Elke zin bekrachtigen ze met een fluimpje. We zijn al dikwijls juist ontsnapt aan die “zegen” door nog juist opzij te springen. De chauffeur van de bus kende er ook wat van. Aan de andere kant van de weg zal het heel glad geweest zijn.

Heel positief punt: we konden terug ademen! Hier is genoeg zuurstof. In Kathmandu was het bijna stikken. Daar wonen vijf miljoen mensen en die willen blijkbaar dan nog allemaal persé met een voertuig rijden.

Rond de middag konden we van de bus stappen. Daar stond iemand ons op te wachten. Een uurtje stappen langs bergpasjes, over een super lange hoge hangbrug over de rivier! Ik hield mijn hart vast want Jan heeft daar een hekel aan maar …….. hij volgde!

 

 

We stopten bij een familie waar we thee kregen. Ze waren maïs  aan het malen. De mama had een typisch gerecht gemaakt: dhalbat. Rijst met groenten en heel lekkere groene saus. Lekker en niet te gekruid.

Schoenen uit voor we binnen gingen en ook Jan kreeg een rode veeg op zijn voorhoofd. Elke gast moet dat “ondergaan” omdat het een welkomstteken is. Er zijn heel veel manieren en verschillende betekenissen bij het aanbrengen van het poeder. Als een vrouw rood poeder heeft bij de haarkruin dan is ze “gelukkig” getrouwd. Dames in België, geen goed teken als ik jullie zonder stip zie rondlopen! Voorzie jullie al maar van een rode stift!!

Weduwen mogen geen rood meer dragen. Ook geen rode kleding Alle andere kleuren wel maar zeker geen rood!

We moesten gaan zitten op een rieten mat en eten met je handen!!  Yes!! Thee is de drank bij de meeste maaltijden.

Daarna gingen we voortstappen met twee mannen, onze dragers. Heel mooi, langs rijstvelden, over rotsen, steile klimmetjes!  We zagen mannen rijst oogsten en dan de halmen kloppen op de grond tot de rijst eraf viel. Dat deden ze vroeger bij ons ook met het graan.  De rijst moet dan een dagje drogen en dan wordt die gepeld met de hand.  Hier wordt bijna niets uitgevoerd. De mensen consumeren alles zelf.

als de rijst goudkleurig is hij klaar om geoogst te worden

rijst kloppen

Soms een stopje voor een rustje. En dan kom je veel te weten over Nepal. Hier zijn ook kasten en ook hier is het onmogelijk dat die met elkaar trouwen. Vijftig procent van de jongeren worden nog uitgehuwelijkt.

 

Als er iemand sterft dan hangt het af van je godsdienst wat er met je body gebeurt. Ben je van de hindoe “clan“ dan word je verbrand aan de samenvloeiing van twee rivieren. Daarna strooien ze je as in de rivier. Voor ze het lichaam verbranden dekken ze het eerst af met een deken. Ben je van de boedhistische “clan” dan word je verbrand in de bergen.

Na enkele uurtjes kwamen we aan in het bergdorp. Mijn eerste vraagje was hoe die mensen van hieruit naar een winkel gaan. Heel eenvoudig antwoord. Waarom zouden ze naar een winkel gaan?  Al wat ze nodig hebben telen of hebben ze zelf. Van vlees tot groenten, eieren en melk. Het is duidelijk dat wij totaal anders denken.

In het dorp bij een familie gaan eten. Rijst met groenten, dhalbat,  deze keer een beetje pikanter dan vanmiddag. Melk als drank bij de maaltijd. Buffelmelk want koeien zijn heilig, weet je nog!

Vanavond heb ik hier weer aan serieuze zelfbeheersing moeten doen! Ten eerste! Er zit hier een reuzegrote oranje, harige spin hoog tegen het plafond. Je kon er langs geen kanten aan. Ik vind spinnen vreselijk! Geef me dan maar een rat of een muis! Ten tweede! De matras is een strooien bak. Dat hebben we nog niet gehad. Ge moet dan weten dat ze voor ons een efforke doen. Vroeg gaan slapen want om zes uur is het hier pikdonker.

We hebben hier nog geen water gezien. Alleen maar om te drinken. Super gezweet vandaag met het klimmen. We gaan binnen een paar dagen dus nogal stinken. Eén troost: we stinken allemaal. Het was in elk geval een heel leuke, boeiende dag en dat is toch het bijzonderste.

zonsondergang in Nepal

 

Dinsdag 29 oktober

Jan verjaart vandaag!!!

Ik hoop dat hij zal genieten want het zal al heel anders zijn dan de vorige jaren. Vorig jaar zaten we nog met heel de familie samen in Spa. Hij kreeg van mij al een banaan-tje als cadeau.

“Anders reizen” noemen ze deze formule. Ik weet ondertussen waarom. Onze gidsen zijn al thee aan het maken. Ben een beetje stijf van het “bed”. Jan ligt nog te ronken. Vandaag weer stappen naar een volgende familie.

van de hooizolder naar beneden komen langs een "kiekenladder"

Hoe begroeten ze elkaar altijd in Nepal? Ze leggen hun handen tegen elkaar een beetje omhooggericht en buigen het hoofd lichtjes en ondertussen zeggen ze  namasté.. Ze raken elkaar nooit aan . Zeker niet kussen!! We moeten hier onze knop 180 graden draaien!

zomaar een typische foto

Dit koppeltje zagen we onderweg, ze waren vijfenzeventig jaar getrouwd! Hij was tien, zij vijf toen ze trouwden! Toen kon dat nog.

 

Vandaag gestapt en gestapt. Ben daarstraks een goeie totter gegaan bij het naar beneden komen langs de rotsen. Ze waren heel glad en daar lag ik. Al bij al viel het nog mee.

ik fotografeer nu eenmaal graag kinderen

fruit en groenten gaan kopen voor de familie, ondertussen stond zowat heel het dorp ons te "begapen"

 

Vanmiddag kregen we….  verrassing !!!!dhalbat!!!!!  rijst met een beetje groenten en saus die zo zwart zag als inkt.

 

Ik ben hier ondertussen iets heel strafs te weten gekomen. De mama at nooit mee met ons en ik vroeg waarom dat dat was. De vrouwen eten pas als de mannen klaar zijn. Dan eten zij hetoverschot (als er nog is). Als ze mee eten kunnen ze de mannen niet bedienen vandaar……………  Jan zijn samenvatting: die mannen zijn hier niet lang naar school geweest maar ze zijn wel heel slim. Dat hij maar goed weet dat hij dat bij ons niet gaat veranderen.

Omdat Jan verjaarde hebben ze hier brood gebakken. Eerst het meel malen met een steen, mengen met water en dan bakken in een pan. Het werden grote goudbruine ringen.

meel malen met een steen

 

de broodringen

 

 

en smullen maar, happy birthday

 

 Even later zagen we elkaar bijna niet meer staan van de rook, want die kan daar bijna niet buiten. We kregen bij die broodringen groenten en buffelmelk. Je had echt een feestgevoel alleen al omdat die mensen zo hun best gedaan hadden om iets uitzonderlijks te maken.

Ze hebben hier nergens tafels of stoelen. Eten maken in kleermakerszit, eten in kleermakerszit...................  De mensen hier hebben ook geen afval, zelfs geen wc-papier. In de tuin staat er een kot en een emmer met water om te "spoelen"!
Vroeg in ons bed (zelfde kaliber dan het vorige) want zeker in de bergen is het vroeg donker.

Woensdag 30 oktober

's Morgens om vijf uur op want dan moet er gemolken worden en daarna gaan ze met de melk naar de markt, uiteraard te voet.

de buffel melken

 Ze houden een deel van de melk bij en die wordt gekarnd tot boter. Die toestellen vind je bij ons nog alleen in Bokrijk.

 

boter maken

 

 Mama mag de volgende dagen niet in de keuken komen want ze heeft haar menstruatie. Ik herinner me nog dat ik vroeger geen confituur mocht helpen maken bij mijn oma als ik m’n menstruatie had. Die zou dan mislukken. De reden hier is dat je tijdens die periode “onrein” bent. Tien jaar geleden moesten de vrouwen hier dan buiten slapen nu mag het al binnen in een apart kamertje maar wel op de grond. De vrouwen zijn er dus hier al op vooruit gegaan.

de tandenborstels hangen buiten in een bakje

ZOMAAR!!

Wij hebben de hele ochtend boontjes gepeld en als ontbijt aten we soep met noedels en veel groenten. De hele dag zijn ze bezig met gras halen voor de dieren en eten maken.  De mensen zijn hier zeer zelfredzaam. Dit was niet zo in Afrika. Ze zorgen er hier voor dat ze altijd eten en drinken hebben. Planten, oogsten, melken ... Alle dagen gaan ze ook met hun buffel naar de rivier om hem te laten baden. Hij “knort” dan van plezier, echt leuk om dat te volgen.      

buffel wassen!!

 

 

 

's Avonds  aten we rijstpap met groenten, combinaties die je bij ons niet vindt. Bij deze familie slapen we twee nachten. Het was een heel leuke ervaring.

Veel foto’s gemaakt  gedurende deze periode en die dan aan hen op de computer laten zien.

ons gastgezin

 

Deze trekking was in elk geval een unieke ervaring. Alleen een organisatie in Nederland, "Het andere reizen", organiseert deze trekking. Ik was op zoek naar vrijwilligerswerk en ben zo terechtgekomen bij deze mensen. Toen bleek dat ze ook trekkings en nog wat andere zaken ter plekke aanboden. En zo zijn we in Dhading terechtgekomen... Natuurlijk ben je daar voor de plaatselijke mensen een unieke bezienswaardigheid,  dat moet je er dan maar bijnemen... Maar zo'n mooie natuur en vooral: ongerept, helemaal geen spoor van toerisme. Hier is alles nog authentiek!

Ik hoop maar dat het verhaal van die "goeie totter" zoals mijn vrouwke het beschrijft geen vervolg krijgt... Ik heb het zien gebeuren en had direct een déjà vu van 2 jaar geleden! Ze zegt wel dat het allemaal nog mee is gevallen maar zelf denkt ze -en ze heeft gelijk, vrees ik- dat ze een rib heeft gebroken. Is blijkbaar soms heel pijnlijk, waarom neemt ze anders af en toe een contramalleke??? En als dat nodig zullen we onze volgende trekking uitstellen. Ik heb al een alternatief reisschema gemaakt intussen, weet ge wel... Ook al doet ze alsof het allemaal wel oké is, ik ben daar helemaal niet zo zeker van! Zoals gewoonlijk zien we wel verder hoe het moet... op hoop van zegen!

Intussen zitten we weer in Kathmandu na een helse busrit van bijna 4 uur. Als de claxon van de bus heel goed en luid werkt en ge hebt een zware voet, wat moet ge dan doen??? Inderdaad, zoveel mogelijk inhalen en liefst waar het bijna onmogelijk is... Toch hebben het we dankzij onze Christoffel en onze talloze engelbewaarders weer overleefd! 

ons busje!

fotogeniek kindje op de bus

Morgen en overmorgen hebben we 2 dagen introductie in de taal en de cultuur en dan zien we wel hoe het verder loopt, nietwaar gonda?

groetjes en tot de volgende keer!



 

 

Riksja rijden in Kathmandu

Vandaag terug op pad geweest. Eerst langs de bank en daar had het weer heel wat voeten in de aarde voor we centjes hadden. Hop, verder naar Durbar square want onze kaartjes waren twee dagen geldig. Heel speciale omgeving, niet overrompeld met toeristen maar ook niets waarvan je zegt: "Dit moet ik in mijn leven gezien hebben!" Je kan in de meeste tempels ook niet binnen, je kan ze wel beklimmen! Daarna een kleinigheid gaan eten en verder straatje, steegje in en uit en zo ontdek je van alles en nog wat. Doodmoe word je niet alleen van dat slenteren maar vooral van dat constante lawaai, er is geen straatje of plekje waar je enige rust hebt. Iedereen moet altijd lawaai maken met bellen of toeters. Je moet dan ook heel erg uit je doppen kijken want er is altijd wel een tweewieler, driewieler of  vierwieler die je kan aanrijden. De filmpjes zullen je de situatie duidelijker maken. Denk er dan ook nog aan dat het zondag is, dus de rustigste dag van de week. Hallo!! 

 

het kan niet altijd even rustig zijn....

heilige koeien in het straatbeeld samen met duizenden duiven enkele honden.

zie je het kalfje bijna tegen de stoeprand?

 

 

 

dat heet dan werken als een paard!

Vandaag ook met de riksja gaan rijden. Geen vervoermiddel om lang in te blijven zitten. Ze zijn allemaal even kramikkel! Het zitje is dan ook heel smal. We zijn nu toch niet van de breedste maar we konden samen maar net op de bank; Het is dan ook maar twintig centimeter breed en het heeft een helling van ongeveer zestig procent. Je zit precies op een glijbaantje! Het zijn duidelijk spullen waar al jaar en dag mee rondgereden wordt en waar nooit iets aan gedaan werd.

eerst een beetje uitleg geven en dan...

hop in de riksja

 

 

het gehots van de riksja neemt ge er maar bij...

Vanavond gaan eten in een restaurant niet ver uit de buurt, een kwartiertje stappen. Het is een restaurant dat in alle reisgidsen staan omdat het omringd is met botanische tuinen. Heel mooi, overal brandende kaarsen op de vijvers, spijtig dat we ons fototoestel niet meer bij hadden. Er was ook een dansoptreden omdat er een groep kwam dineren. Dat was voor ons mooi meegenomen. We betaalden natuurlijk vier keer meer dan op een andere plaats maar uiteindelijk komt dat nog maar op dertig euro dus voor één keer...

 

niet alleen in Afrika zijn de fietsen zwaar beladen

 

voilà, ik ben weeral beschermd en gezuiverd voor de hele dag

(bij Jan krijgen ze het niet gedaan)

Morgenvroeg komen ze ons halen en gaan we dus naar een familie waar we zouden overnachten en helpen. Waarschijnlijk moeten we ons telkens te voet verplaatsen naar een volgende familie. Veel weten we er niet over, het is voor ons ook allemaal nieuw. We mogen één rugzak hier in het hotel laten want we komen toch terug naar hier binnen een paar dagen. Donderdag of vrijdag zijn we terug en er zal meer dan waarschijnlijk geen internet zijn, dus niet ongerust worden als je niets hoort. We zijn voorlopig nog in blakende gezondheid mits enkele kleine ongemakken. Jan heeft nog altijd een schimmelinfectie (?) op zijne wifi maar er groeien nog geen paddenstoelen. Heeft ook al tandpijn gehad. Bij mij zijn het alleen aften in mijn mond en wat kapotte gezwollen lippen (naar aanleiding van de integratie in Afrika) maar niks erg. Waarschijnlijk ook een beetje de vermoeidheid die parten gaat spelen. Zo dikwijls van locatie veranderen, altijd aanpassen, nieuwe dingen, ander eten...........

 

 

 

 

Doe het goed, Georges, dinsdag. We duimen, deze keer vanuit Nepal!

Nog even vermelden dat mijn ventje dinsdag verjaart. Het zal zonder taart zijn deze keer maar wensen mogen jullie altijd sturen!!!!

Dag thuislanders! Toch nog effe aan het verhaal van mijn vrouwke toevoegen dat ze zelf ook enkele dagen geleden erge pijn had aan haar been, gelukkig is dat nu beter. Het zal wel te maken hebben gehad met het vele stappen. En vandaag voelde Gonda zich wat minder, een kloppeke kunt ge toch niet altijd vermijden. Dat was ze nu eens "vergeten" te schrijven, ge kunt niet aan alles denken, nietwaar?

't Is hier echt wel een heksenketel in de binnenstad en in Thamel. Een mens heeft zeker veel meer levens dan een kat, dat bewijzen we hier elke seconde...Maar wel boeiend, die heksenketel! Zoveel drukte en kabaal, zoveel afwisseling, zoveel mensen, zoveel verkeer, ge kunt uw ogen en oren niet geloven!!!

Het kalmste moment was nog vanmorgen in de bank... Hoewel, eerst had ik problemen met de Nepalese taal op het scherm. Een knap en behulpzaam juffrouwtje (dat laatste was natuurlijk het belangrijkste, hmm...) heeft me dan verder geholpen. Daarna binnen om te wisselen. Meer dan een half uur administratie om een paar tientallen dollars te wisselen, ge zoudt van minder heimwee krijgen naar "vroeger"! Inderdaad beter bij de "Bank van hier".

En nu hebben we dus gepakt om morgenvroeg te vertrekken naar Dhading, een eindje ten noordwesten van Kathmandu. We zien wel wat het wordt... Zodra er internet is zijn we van de partij, dus: tot dan!    groetjes

Wandelen in Kathmandu

Sorry iedereen! De blog is gisteren blijkbaar niet verstuurd geraakt! Deze keer beter!

 

 

Bedankt, Marleen, voor je reactie. Het lukt al wat beter! De omschakeling is super groot.!  Maar het zal wel wennen. We doen ons best. Al een groot pluspunt: het is hier maar vijfentwintig graden!

 

Vandaag van acht uur vanochtend tot vijf uur deze namiddag in de stad gewandeld. Daar is maar één woord voor: waanzin! Zelfs door de smalste straatjes proberen auto's zich  te wringen samen met brommers, riksja's, mensen en ...  honden. Je weet niet waar eerst  te kijken.   

We hadden gefilmd maar ons toestel stond niet goed afgesteld en de filmpjes zijn dus niet gelukt.

 Morgen beter!                                                                                                                                                               beter!                                                                                                           

  Welke verschillen merken we al op tussen Afrika en Nepal (eigenlijk Kathmandu, want de rest  hebben we nog niet gezien!

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             De mensen natuurlijk! Die zijn niet zwart!  Het verkeer is er super druk. Na een tijdje kan je moeilijk ademhalen in de stad. De mensen zijn vriendelijk maar minder enthousiast, minder uitbundig. Het eten is heeeeeel pikant ook al beweren ze bij hoog en bij laag dat het helemaal zo niet is. De mensen hebben allemaal een rode stip op hun voorhoofd (ik na een tijdje ook). Die stip onderhouden ze de hele dag aan kleine tempeltjes. Je hoort de hele dag belletjes rinkelen aan de tempeltjes. De mensen branden daar kaarsjes, doen na een buiging een beetje rode vloeistof aan hun voorhoofd en leggen hun rechterhand op hun hart. In elk straatje heb je wel tientallen tempeltjes die aan de lopende band bezocht worden. De straten zijn hier veel smaller dan in Afrika. Daar stonden de hutten zodanig gebouwd dat er open ruimtes tussen waren. Hier zijn alle straten afgemaakt met platen en muren die dan verondersteld worden huizen te zijn.  Het is hier minstens zo smerig!                                           We hebben  natuurlijk Durbar square bezocht. Dit is het centrum met  een opeenstapeling van tempels, paleizen, pagodes, beelden.......................   

Morgen gaan we terug op pad. Dan gaan we eens met een riksja rijden. We zijn ook in gesprek geraakt met een gast en daar gaan we morgen ook een wandeling mee doen (als we hem nog terug vinden in die heksenketel)!   

 

Hopelijk morgen meer en nog beter nieuws!                                                                                                                   

 

kruiden, mooi om naar te kijken maar ze springen er te kwistig mee om!

bonen, granen .........

geen fruitkraam maar een fruitfiets

een riksja

 

ze dragen alles op hun rug (niet op hun hoofd zoals in Afrika), als je goed kijkt zie je dat ze een riem rond hun voorhoofd hebben, die riem is verbonden met het pak

                                                                hier ben je nooit alleen!               

die jongen zit op zijn knie terwijl het pak op zijn rug gezet wordt! Denk  nu vooral niet dat het struise kerels zijn die daar mee zeulen! Integendeel het zijn kleine, frele gasten (hoedje bij frele lukt me niet!)

appelsienen persen

ik ben tijdens onze reis vegetariër geworden...

 

een heel kleurrijke samenleving!

mediteren bij het boudhabeeld

een plekje op Durbar square

 

Vanwaar komde gij madam?

morgen hiermee een sight seeing

één van de tempeltjes

prachtige foto!

de duif bezoekt ook een tempeltje!

 Je ziet het belletje, ze nemen dan rode kleurstof voor hun voorhoofd en daarna leggen ze enkele bloemblaadjes op hun hoofd.

 

moet er geen elektriciteitsdraad zijn?

 

 

een vorm van openbaar vervoer die we nog niet gezien en geprobeerd hebben!

 

Ge moet al zelfmoordplannen hebben om u hier in de overvolle straatjes te wagen. Toch is het ons niet gelukt... Verschrikkelijk veel mensen, honden die loslopen of slapen op straat, auto's die zich tussen de mensen en beesten en brommers doorwringen, een eindeloze reeks manoevrerende brommers en natuurlijk een hels getoeter om alles in goede (?) banen te leiden. En als ge dan plots uit de drukte zijt, wordt ge tegelijk aangesproken door een politieagent. Ge zijt namelijk Durbar Square opgestapt, een wijk die helemaal geklasseerd is als Unesco Werelderfgoed en dus wordt het letterlijk "payer à la caisse". Wel waar voor je geld! Langzaam maar zeker hebben we onze vermoeide voeten gevolgd naar het hotel. Daar hadden ze, alle beloftes ten spijt, nog altijd niet kunnen zorgen voor warm water. Ik zal morgen eens met de baas een klappeke doen, want misschien houdt hij van een koude douche maar wij niet!

 

We hebben deze namiddag ook nog een zoektocht ondernomen naar de plaatselijke muziekschool. Iedereen wist waar die was maar iedereen stuurde ons wel naar een andere plaats. Precies Afrika...Zo hebben we dus "Kathmandu by foot" gedaan. Geen wonder dat we het een beetje voelden aan het eind van de namiddag!

 

Vanavond doen we het rustig aan. Wat bloggen, Rummikub spelen en Crossword.