sight seeing Dar Es Salaam

Het zijn grapjassen die Afrikanen! Bij ons komt het warme water uit de rode stand en het koude water uit de blauwe stand.. In Afrika komt het koude water uit de rode stand en uit de blauwe stand komt er .(meestal).....ook koud water!
 We hebben hier zelfs een douche op de kamer maar alles spuit erover. Je bent dus beter af met naast de douche te gaan staan. Maar ... het zijn vooruitziende mensen want naast de douchebak is een putje, zodus ... Een wisser gaan vragen aan de meiden beneden, want je kon niet meer met droge voeten naar de wc maar een wisser hadden de meisjes tot hier toe nog niet gezien. Bij hen spuit ook alles erover. Ze raadden me aan om er m'n handdoek op te leggen en die droogt hier toch vlug, ook een oplossing natuurlijk. Mijn haar niet kunnen wassen want er was enkel koud water,  ik krijg stilaan dreadlocks.
Een leuk detail over Afrika: nog geen vijf mensen zien roken op die maand dat we weg zijn. Hier hoeft geen anti-rookcampagne.

Met een tuktuk naar Dar Es Salaam gebold. We zitten hier een twintig kilometer buiten de stad dus dat was weer even heavy. Naar het station geweest want we hebben binnen vijf dagen een treinticket nodig en dat moet je hier kopen. Station dicht, massa's mensen op de trappen aan het  "shillen", geen informatie, er zou een staking zijn omdat er duizend mensen ontslagen zijn. We geraakten geen stap verder, wel een telefoonnummer gekregen en die persoon zou ons binnen vijf dagen (maandag)  verdere inlichtingen geven. We liggen er niet wakker van, we vinden wel een oplossing. Op vijf dagen gaat er niet veel veranderen in Afrika, nog niet op vijfduizend dagen.
Daarna met de daladala verder. Een reuzenstad, niet simpel om de juiste daladala te vinden. Gaan lunchen in het protea-hotel. Daar verbleven we twee jaar geleden tien dagen met mijn rugproblemen. De mensen van toen werkten er nog en ze herinnerden het zich nog goed. Was een leuk weerzien. Ze verstonden niet dat we er niet bleven slapen maar dan is ons slaapbudget van een week opgesoupeerd.

                                                       aan het lunchen in protea - hotel

de binnentuin van het hotel

De meiden waren hier door het dolle heen want ze hadden ergens chocolade gevonden. Zo zie je maar, iets heel gewoons kan soms super zijn als je het al lang niet meer gezien en gesmaakt hebt.
Morgenvroeg vertrekken we om vier uur hier met een taxi en daarna volgt de bus naar Mloka. Vandaar verder naar Selous. Ben blij dat we daar vier nachten blijven want al dat reizen is best vermoeiend.

mijn kleed en mijn poep is al aangepast, mijn huidskleur ook al bijna, nu nog mijn haar en ik ben helemaal geïntegreerd

Vandaag was het bij ons op school de eerste vergadering. Daar heb ik dikwijls aan gedacht. Hoe zou het verlopen zijn. Zijn er nieuwigheden? Wie zich geroepen voelt om erover te mailen ... graag!

 

Caelan blaast ook al zijn eerste kaarsje uit. Proficiat oma en opa!

 

zoals gezegd vandaag naar het tazara-treinstation geweest. eerst natuurlijk afdingen, want die racepiloten zeggen zomaar wat. ze denken dat we rijke witte luizen zijn en die zullen ze wel effe uitmelken... voor ongeveer de helft van de voorgestelde prijs zijn we er geraakt, nu ja.. de driver heeft wel eerst zelf de weg moeten vragen want hij was wat verloren gereden! we zijn natuurlijk geen stap verder geraakt ter plaatse, maar dat hadden we eigenlijk ook niet echt verwacht. en of er volgende week WEL een trein zal rijden? geen zinnige Tanzaniaan die daar een antwoord op kan geven.

 

daarna met een niet eens overvolle daladala naar ons "hotelletje" van 2 jaar geleden. hoewel daar heel wat nare herinneringen zijn naar boven gekomen toch wel een leuk weerzien met het personeel van toen. echt heel lieve en bezorgde mensen en we herkenden mekaar meteen...

 

met een tuktuk zijn we dan naar ons guesthouse teruggevlogen. ongelooflijk hoe dikwijls je denkt"nu is het echt wel raak!", ik schat zo om de 50 meter. maar die gasten zijn ware circusartiesten en dus leven we nog! in elk geval lijkt me het rempedaal een optie waar ze geen geld aan uitgeven. en waar er maar 2 rijstroken zijn rijden ze gewoon in het midden of ze gebruiken de niet-verharde pechstrook, natuurlijk zonder vaart te verminderen. we zijn toch geen mietjes, nietwaar?

 

ik vraag me nog altijd af wat eigenlijk de taak is van al die politieagenten op de kruispunten. ze staan overal maar hulpeloos te zwaaien en niemand die zelfs maar aandacht aan hen besteedt... als je maar lang genoeg volhoudt krijg je op een dag 2 strepen op je hemdsmouw en dat maakt volgens mij waarschijnlijk veel goed... politieagent, een nog frustrerender beroep dan teacher! die kunnen zich hier tenminste nog uitleven via lijfstraffen!

 

ziezo, we hebben het weer eens gezegd. volgers, tot een volgende keer want "papa" moet op tijd onder de wol (over een uurtje of zowat). saluutjes!!!

 

 

 

Dar Es Salaam

Laatste foto in Nungwi! Eten op het strand en vijf meter verder is de zee. Er zijn ergere dingen.

Nog vergeten te melden dat dit mijn vangst was bij het snorkelen.

Grapje!! De mijne hadden mooiere kleuren!

 

Vanochtend al vroeg op pad. Eerst kruiwagengedoe dan daladalacamionneke. Zat op geen goeie "plaats" en barslechte wegen maar heelhuids aangekomen. Moest op een andere plaats gaan zitten en dat was beter.De laatste tien kilometer zaten er maar een tiental mensen niet meer op en een meisje vroeg aan Jan om iets te zingen. Hij zag dat niet zitten en ik heb dat dan maar op mij genomen. If you're happy and you now it .............. ik denk dat iedereen bij ons dat wel kent. Iedereen deed direct mee, niemand verstond waar het over ging maar het was grote ambiance. Toen we aan het stroofje kwamen, giff a kiss, kuste ik mijn buurjongetje van ongeveer tien jaar. Hij wist niet waar kruipen.

 

Om half een verlieten we Zanzibar en de zwarte wandelende brievenbussen richting Dar Es Salaam. Niet mijn beste reisje geweest. De zee was deze keer geweldig wild (bij het opgaan glad als een biljarttafel). Ik hield stand tot mijn buurvrouw alle beschikbare zakjes had opgebruikt. Alles bleef er bij mij in maar voelde me keirot! Jan had geen probleem. In Dar Es Salaam een taxi genomen, het mocht me kosten wat het wou, ik moest effe bekomen.

We zijn gehuisvest in "the friendly gecko". Zij hebben een project met wezen. De overnachting die je dan betaalt is voor het project.

We zitten hier tussen allemaal jonge meiden, allemaal vrijwilligsters. Jan dus als enige man tussen een twaalftal vrouwen. Weet niet of hij dat gaat aankunnen. Daarjuist mee gegeten, het was lekker, niet Jan zijn dada want er was geen vlees bij maar hij vond het toch oké. We moeten voor het eten hier 5000 shilling betalen. (twee euro veertig cent). daarin zit dan ook nog het dessert, verse ananas!

tekening op de muur in de eetzaal

 

De meisjes vertellen dat ze ook geen materiaal hebben om te werken. Weer roeien met de riemen die er niet zijn.

 

Morgen op stap naar Dar Es Salaam, geld afhalen, een wandeling, misschien langs het hotel waar we twee jaar geleden tien dagen verbleven en voor de rest: God schept de dag ...........

 

Een gelukkige verjaardag van ons voor Gitta!

 

hallo allemaal! de enige man in dit gezelschap, het is op mijn leeftijd een daad van moed en zelfopoffering. de vrijwilligsters werken allemaal in het project van de school en het weeshuis, sommigen zelfs een halfjaar. gelukkig zijn ze heel gedreven, want daarmee moet je het hier echt wel redden!

 

gonda zag er bij aankomst in dar es salaam uit alsof ze op het punt stond haar ingewanden er uit te gooien, zo groen als gras... dat is gelukkig net niet gebeurd, en stillekes aan is ze weer onder de mensen aan het komen. het vooruitzicht op bloggen doet soms wonderen! morgen zorgen voor tickets voor de "bus"rit naar het zuiden (vrijdagmorgen om 5 uur, toch maar op tijd daar zijn want om te vertrekken zijn ze meestal stipt...). ook nog de bank blij maken en dan hop... naar het treinstation aan de heel andere kant van dar. over een week nemen we immers de trein, maar niemand kan garanderen dat we in dat "klein stationnetje" dat jullie wel kennen van het liedje ook tickets kunnen kopen! misschien kun je alleen maar opstappen als je al een ticket hebt gekocht vooraf. zo gaat het er hier nu eenmaal aan toe, so what???

 

morgen ook nog effe goeiedag gaan zeggen in het hotel waar we 2 jaar geleden tegen heug en meug gewacht hebben op repatiëring. ze zullen ons daar zeker nog kennen: de enige toeristen die daar ooit zijn aangekomen met een rugzak! normaal arriveer je daar met enkel trolleys of valiezen van Delvaux, maar de reisverzekering heeft ons daar toch wel verwend... natuurlijk was de gebroken rug van gonda daarmee niet gecompenseerd, liever met de rugzak rondtrekken, dat spreekt voor zich!

 

daarmee weten jullie het weer voor vandaag! "papa" gaat nog wat kruiswoordraadselen en lezen, "mama" is van plan om vroeg onder de wol te gaan, ze is dus toch nog niet echt oké... tot morgen en : hakuna matata!!!

 

 

 

Nungwi

maandag 26 augustus
Het is kwart over vijf (in de ochtend) en ik ben mijn litanie al aan het schrijven. Eerst hoor je hem (de iman)  met een ijzeren staaf op de megafoon slaan (ik denk dat dat is om hem te stemmen). Daarna volgt een verschrikkelijk snerpend, fluitend geluid en dan zet hij ten volle zijn "klep" open. Zelfs een dove ontsnapt daar niet aan. Hier zal maar één wekker zijn in Zanzibar en dat is die van de iman. Nu mag je hier nog in een luxe hotel slapen (we passeerden hier gisteren een hotel met een eetzaal die in het midden een zwembad had), dit hoor je overal. De mensen kruipen dan direct als mieren uit de grond en iedereen start zijn bedrijvigheid. Zelfs als ze me veel geld bijgeven , in Zanzibar zet ik geen voet meer aan land. Hier kom je gefrustreerd en gestresseerd van terug.
Vanochtend aan de receptie gevraagd of dit echt 365 (366) dagen per jaar is. Ze bekijken u dan alsof je van een andere planeet komt. Natuurlijk, hoor je dan, dat is de islam!
Vandaag gaan we naar Nungwi, dit is een dorp op het noordelijkste punt van Zanzibar. Het is ongeveer anderhalf uur hier vandaan.  Erger dan dit kan het daar al niet zijn.

We hebben vandaag geëxperimenteerd met twee nieuwe vervoermiddelen om op onze bestemming te geraken.

een daladalacamionneke, daar kan ook veel volk op geloof me!

en dan te voet met de kar naar ons verblijf

eigenlijk doet elke vakantieganger dat met privévervoer van aan de deur tot aan de volgende deur maar dat kost dan vier keer meer en dit is amusement ten volle

Het  doelpubliek van dit plaatske (Nungwi) is een stuk jonger dan wij denk ik. Dat zie je aan het aantal cocktails dat ze hier aanbieden, aan de bikini’s en lijven in alle kleuren en maten en de ... 

bloemen op je eten!

 

’s Avonds is er een vuur dat brandt op het strand, je kan gaan diepzeeduiken … Mooi strand en zover je wandelt zijn er lodges en hotelletjes gebouwd. Wel allemaal heel leuke, kleine gebouwtjes met strooien daken. De restaurants zijn ook zo. Ik heb trouwens in heel Tanzania nog nooit geen restaurant gezien dat muren heeft. Een restaurant bestaat hier uit houten palen met een prachtig gevlochten dak van palmbladeren.

 In Tanzania gebruiken ze ezel en kar om hun waren te vervoeren. Hier gebruiken ze een kar met een os. De runderen hebben hier allemaal een grote bult achter hun kop. Misschien ooit een kruising geweest met een dromedaris.

Dinsdag 27 augustus
Vanochtend rustig wakker geworden zonder optreden van de iman!!!

hier mogen het hele jaar door dieren op het strand

Vandaag het dorp gaan verkennen en dan heel lang gewandeld langs het strand. Ergens wou ik in het water maar dat was serieus pijnlijk aan mijn voeten.

Op dit deel van het eiland maken ze de dhows. Dat zijn houten zeilboten die de vissers gebruiken . Ze worden ook veel gebruikt om olie te vervoeren naar Bagamoyo. Van hieruit hoeven ze geen taxen te betalen. Zo vervoeren ze honderden bidons per keer naar Bagamoyo. Je kan daar ook voor een prikje als passagier met meevaren maar de Mungo had ons dat afgeraden. Als de wind en de zee niet meezitten kan je uren op de zee dobberen en op die boot zijn natuurlijk geen voorzieningen. We hebben dus voor één keer ons verstand gebruikt.

We zijn naar de werf gaan kijken. Alles is handwerk. Ze werken gedurende zes maand aan zo een boot.

Om vier uur met zo een dhow gaan varen. Een stuk in zee en dan ... snorkelen!

Dat snorkelen was wel even wennen maar ik ben super blij dat ik het gedaan heb. Eerst dacht ik dat ik ging stikken , je moet toch even leren ademen door zo’n ding. Maar dat ging al snel vlot. Met die zwemvliezen had ik meer problemen.

 

Als iemand het wil proberen, schoolslag gaat niet met zwemvliezen. Ik zat hopeloos in de knoop met mijn voeten en benen. En Jan plezier vanop het dek, fotoapparaat in de aanslag! Het was een fantastisch schouwspel van kleuren, koralen, vissen. Je kon meters diep zien tot op de bodem. Spijtig dat ik daar geen foto’s kon van nemen.Daarna trokken ze de zeilen op en zijn we nog meer dan een uur gaan varen om naar de zonsondergang te gaan kijken. Mooi maar ik had geen droge kleren en het was verschrikkelijk koud. Als je dan eindelijk "aan land" bent wil je zo snel mogelijk gaan douchen, geen warm water, zelfs geen water. Niet altijd even grappig!
Alle dagen hier , uiteraard, al lekkere vis gegeten. Wat ik hier fantastisch vind aan Afrika. Iedereen eet hier met zijn handen. Als er iets is dat ik in België ga missen is het dat wel. Als je alles eerst kan voelen smaakt het veel beter. Wie snapt dat niet: Jan!
De mensen hier zijn ongelofelijke commerçanten. Als je vraagt hoe laat het is kan elke inwoner daar uiteraard op antwoorden, hij kan ook voor vervoer zorgen, armbanden maken, geld wisselen, eten voor je maken, samen met je gaan snorkelen en ga zo maar door. Soms lastig, soms super grappig. Ondertussen leerden we er al goed mee omgaan en kunnen we het spelleke al goed meespelen.
Morgen terug naar Stonetown, vandaar met de boot naar Dar Es Salaam en daarna naar Selous.
Bedankt aan al de mensen die reageren, en ja soms gaat dat niet zo gemakkelijk, hé  Firmina! We denken veel aan ons thuisland, zeker weten!!!

Leuke foto's van Sepp zijn verjaardag! Bedankt!

Seffens gaan we snorkelen, enfin gonda. Ik heb het wel voor de zee, maar dat betekent nog niet dat ik een waterrat wil zijn. Ik zal wel sympatiseren vanuit de boot… vandaag noordwaarts gewandeld langs het strand. Je ziet de indische oceaan wilder worden en er ontstaat een pleiade aan kleuren, prachtig!

Ook enkele aankopen gedaan in het dorp in de central supermarket, de carrefour van nungwi. Helaas geen foto van… we wilden brood kopen. Dat zat in een plastic zak. Ik dacht eerst dat er noten of zo in dat brood zaten, maar bij nader inzien (dus nog net voor we het wilden kopen) bleek het brood niet echt zo heel vers. wel heel gezond (?)want veel groene penicilline in... Toch maar cracotjes gekocht, houdbaar tot april 2014, en smeerkaasjes…

en deze namiddag zijn we dan met de dhow gaan varen. gonda heeft zich kunnen uitleven bij het snorkelen, ik heb aan dat snorkelen al minstens evenveel plezier beleefd als zij maar dan van achter de zoeker van mijn fototoestel! ieder diertje zijn pleziertje...

nog avondlijke groetjes en tot morgen!

spice tour

Deze twee foto's zijn allebei genomen om kwart over zes 's ochtends maar wel op een verschillende plaats

vanop het terras van de lodge in Bagamoyo

vanuit het hotel in Zanzibar (de heer des huizes zit op zijn zelf gebouwd terras)

97% van de bevolking beleeft hier de islam als godsdienst. Om kwart over vijf vanochtend was iedereen daarvan op de hoogte. We dachten dat hij met zijn megafoon naast ons bed stond. Daarna was heel de stad wakker. Iedereen is hier dan in de weer. Ben dan maar op de préau gaan zitten. De kamers zijn op de eerste verdieping. Voor de kamers is een open galerij waar stoelen en tafeltjes staan. Je kijkt dan over de stad. Onze kamer is oké qua prijs kwaliteit-verhouding. De kamer is netjes met een twintigtal minpunten maar ons budget laat ons natuurlijk geen vijf maanden “Bagamoyo Travellers lodge” toe. Grappig detail is dat je een ware atleet moet zijn om in je bed te geraken. De afstand bed /plafond is bijna minder dan de afstand bed/vloer. Voorlopig hebben we ons gedoucht met koud water maar hakuna matata. Rome en Parijs is ook niet op één dag gemaakt. Elke toerist loopt hier rond met een t-shirt met Zanzibar op gedrukt. Het ene winkeltje na het andere. En hier word je dus wel lastig gevallen door verkopers en kinderen en …

Stonetown is de oude stad. Een wirwar van vervallen straatjes. Om dit deel van de totale ondergang te redden is het in 1985 werelderfgoed geworden. Met de hulp van Unesco werden de huizen voor een prikje aan de bewoners verkocht op voorwaarde dat de bewoners hun woning binnen de twee jaar renoveerden. Wij zijn nog altijd op zoek naar een gerenoveerd huis .De straffe gast die de mensen hier het nut van kan laten inzien wil ik nog wel eens  tegenkomen.

Zanzibar is bekend voor zijn specerijen, kruidnagel, peper, kaneel.. We hebben vandaag dan ook een spice tour gedaan.

saffraan

muskaatnoot

peperboom

cacaobonen

Jan kreeg een gevlochten "blaadjescravate"

lekkere kokosmelk, ik kreeg een gevlochten armband

peper

een litchi klaar om op te eten, heerlijk

het omhulsel ziet eruit als een zeeëgel maar de stekels zijn zacht als rubber

 

eventjes voor ons in de kokosboom klimmen (25 meter) zonder hulpmiddelen, hij had alleen een lus in koord waar hij zijn voeten instak, gekkenwerk

Ondertussen zijn we terug van de uitstap en het was geweldig. Uiteraard toeristisch  maar dit is iets wat je niet op je eentje kan fiksen. We zijn met een minibus (geen daladala) naar de farm gereden en daar kregen we een rondleiding.

In Bagamoyo schreef ik dat we mensen in palmbomen zagen klimmen.

Ondertussen weten we ook dat ze dat doen om de bloemen te plukken van de palmnoten, die leggen ze dan een week in het water en zo verkrijgen ze heel sterke alcohol. Als je daarover spreekt zijn ze gegeneerd. Het is duidelijk dat iedereen het weet maar mondjes dicht ....

Het is hier minstens tien graden warmer dan op het vasteland, je kan echt niet in de zon blijven staan. De vrouwen lopen hier dan nog allemaal  helemaal in het zwart gehuld, als ze hun gezicht laten zien dan zijn ze al vooruitstrevend.
Je kan hier bijna nergens alcohol krijgen bij je eten. Gisteren troffen we het, je kon een biertje krijgen. Vandaag hebben we ons weer laten foppen, geen bier geen wijn maar ... het eten was lekker da's toch ook mooi meegenomen.
Morgen gaan we voor twee dagen naar een klein meest noordelijk dorp, Nungwi.

Gelukkige verjaardag Jo (van Lut) jij verjaart vandaag!

hallo bloggers! ook al zijn we nooit weg van toeristische plaatsjes, het valt hier nog redelijk mee. de eerste plaats in 3 weken waar het zwart ziet van de witten, dat is veelzeggend... gisterenavond zijn we via de plaatselijke markt, dag en nacht heel levendig- aan de haven gaan eten. geen enkele reisgids vindt dat een goed idee, we zijn toch maar met de taxi teruggekomen. intussen was er toch warm water. dat zal eerder een toeval zijn, denk ik zo...

vandaag dus de traditionele spicy tour gedaan, een voltreffer. de foto's spreken voor zich! voor de rest nog wat rondgewandeld in stone town op zoek naar gerestaureerde gebouwen... nauwelijks iets gevonden, maar er wordt wel hard gewerkt aan de bouw van een super de luxe hilton-hotel. is daar misschien het geld van de Unesco naartoe gesluisd???

seffens proberen we ons in ons bed te hijsen, een hele krachttoer voor mensen van onze leeftijd! de matras ligt bijna op schouderhoogte... maar morgenvroeg wordt deze inspanning beloond bij het ontbijt. omelet (in Tanzania elke morgen!) met een donut. die omelet is echt wel nodig om je donut te kunnen doorslikken, precies krijt en natuurlijk absoluut smaakloos. de (oplos)koffie maakt dan weer veel goed...

gonda had daarstraks haar opblaasbaar zitkussen laten liggen in het busje van de spicy tour. gelukkig heeft de chauffeur het bezorgd in het guesthouse, ze heeft dat echt wel nodig hier... het rugske speelt wel eens op tijdens het rijden!

dat was het weeral! nog vele zonnige groetjes en tot blogs!       "papa"



 

zanzibar

Onze Kamiel wordt vandaag drie jaar!! Een gelukkige verjaardag van mamie en papie!!

 

Vandaag vanuit Dar Es Salam de boot genomen naar Zanzibar. Heb ondertussen een dipje. Waarschijnlijk omdat het vandaag en morgen familiebijeenkomst is voor de verjaardagen van onze Sepp en onze Kamiel. Niet leuk om daar niet bij te kunnen zijn.

Het bevalt me hier dan ook al niet erg. Heel druk, het ziet hier zwart van de witte toeristen en dat zijn we niet gewoon. Het ene souvenierwinkeltje na het andere met t-shirts en tassen en ......

Slaap wel, morgen hopelijk beter.

 

 

Morgen Zanzibar

Vandaag sluiten we Bagamoyo af. Prins en prinses af! Morgen vertrekken we naar Zanzibar met tuktuk  en ............
Het was hier veel warmer dan de vorige plaatsen waar we waren. Het is hier ongeveer achtentwintig graden maar we zitten natuurlijk aan het water. Wind doet dan wel deugd. 's Nachts koelt het niet erg af. We hebben wel airco maar dat ronkt veel te hard.
Onze planning van vandaag is weer helemaal anders gelopen maar dat zijn we al gewoon. We gingen een "enkele uren tocht" maken en dan moet je eventjes voorbij de zoutwinningen.  Daar vonden ze ons groot bezoek. We moesten in de "office" binnenkomen en in het gastenboek onze naam en adres schrijven. Zo'n office in Tanzania kan je bij ons met niks vergelijken. Je geraakt er in elk geval op een half uur niet uitgekeken. Ze hebben wel alles maar niets is nog heel. Een bureaustoel zonder bekleding of zonder zit, een tafel met drie poten, een andere stoel dient dan als vierde poot enz.. Maar de manager was fier als een gieter dat hij ons kon ontvangen. Wij wilden echt voortgaan wandelen maar er was geen houden aan. We kregen een hele rondleiding langs de zoutwinning. De mensen werken daar van zonsopgang tot zonsondergang voor zeventig dollar.

Hij heeft baobabvruchten uit een boom gehaald en die op een steen opengeklopt voor ons. 

een baobabboom

de vruchten, de schil is zo hard als van een kokosnoot

na vijf weken wordt het water rood en dan is het zout klaar om gekapt te worden

 

De inhoud van een baobabvrucht smaakt een beetje naar citroen, ze maken er sap van. De rondleiding kon voor hem niet lang genoeg duren. Uiteindelijk dacht hij dat we de weg nooit meer terug gingen vinden en moest er een werknemer met ons mee als begeleiding. Die mensen willen ons veel te veel beschermen en dat is soms lastig. Twee uur na ons vertrek stonden we terug aan zee . Na veel aandringen ging de werknemer toch terug en konden we onze tocht voortzetten (andere richting dan dat hij aantoonde)

Wat zagen we nog voor leuke of "andere" dingen!

Met hun machete kappen ze een trap om zo aan de palmnoten te geraken. Met blote voeten, geen klimijzers.

Dit is hun hele hebben en houwen en toch roepen ze welgemeend  "welcome" als je voorbij komt

patchwork in hout om de boot te herstellen, hij vult daarna de reten nog op met dierlijk vet

ik had tien seconden om door het water te waden en bij Jan te gaan zitten op "ons eiland"  gelukt!

                                                         twee van de massa's flamingo's  

 

de schooljeugd tijdens hun wekelijkse zwemles. wie heeft er al gehoord van zwemkledij???

                                                  onze lunch vanmiddag (gepikt bij het ontbijt)

Morgen horen we elkaar weer in Zanzibar!!!!

dag bloggers! vandaag dus weer een dag op z'n tanzaniaans gehad. de hele dag in de weer en niks volgens planning. we zijn echt helemaal aangepast... bij het bezoek aan de zoutmijn zeg ik tegen de manager: de mensen moeten de hele tijd zout kappen in het water (zo'n 30 cm). dat is toch heel onaangenaam en ongezond? waarom pompen jullie dat water niet eerst weg? hij antwoordt laconiek: omdat we dat achteraf doen! tanzaniaanse logica, daar valt je mond soms van open...

de man die op de foto in de palmboom aan het klimmen was, wou eigenlijk helemaal niet op de foto. en maar roepen: no photo, no photo!!! palmnoten kappen om daar nadien hééééél sterke drank van te maken is eigenlijk niet toegestaan...

en nu zit bagamoyo er op. morgenvoormiddag vertrekken we voor een paar dagen Zanzibar. allicht hebben we morgen weeral wat te vertellen. groetjes van de travellers en tot een volgende blog!

nieuwe dag in Tanzania

Om onze dag gisteren af te sluiten hebben we nog een wandeling gemaakt langs de oceaan. We hebben die wandeling gekoppeld aan een spelletje. Het was wel mijn idee maar Jan deed toch dapper mee. Het was vloed en de zee stond helemaal boven waar al de boten liggen. We moesten dus heel snel spurten van de ene boot naar de andere om droge voeten te houden. Dat was wel serieus wat rekenwerk. Doen we het of doen we het niet? We hebben keihard gelachen en af en toe heb ik ook gegild als het water tot aan mijn hielen kwam. We voelden ons terug achttien. We hadden natuurlijk onze sandalen kunnen uitdoen maar dan was het niet meer spannend. We hebben gewonnen want we waren nog droog toen we hier terug aankwamen maar Jan heeft soms wel vals gespeeld!

Ik kan hier goed slapen maar ben al om zes uur wakker. De poort was nog gesloten maar daar is gewoon een koord rond gebonden. De nachtwaker was daar wel onmiddellijk en wij zijn dan met ons tweetjes romantisch gaan doen aan het water. En ondertussen heb ik enkele foto’s genomen van het begin van de nieuwe dag. Mijn ventje lag ondertussen nog te ronken.

 

Na het ontbijt zijn we de andere kant van de kust uitgewandeld. Dat was veel minder leuk dan gisteren. Ook al omdat er een gast achter ons kwam die geld vroeg. Om problemen te vermijden hebben we dan iets gegeven. We wisten niet goed hoe daarop te reageren. Dit is de eerste keer dat we zo iemand vervelend tegen komen. We schrokken wel even maar eigenlijk was er niets aan de hand. Langs de weg terug gekomen en onderweg stopte er iemand om ons een lift te geven. Leuke man die in het vorig dorpje woont en waar we gerust op de koffie mochten komen. We weten dus morgen misschien waarheen.  

Om één uur waren we dus terug in het dorp van Bagamoyo en daar hebben we nog eens geprobeerd om in een “plaatselijk restaurant” iets “plaatselijks” te eten. Dat gaan we toch niet meer doen want het is er ver over voor ons westerlingen. Op dezelfde plaats worden dan ook de kiekens genekt en geplukt. Bijgevolg ziet ge elkaar bijna niet meer zitten van de vliegen. Van frisse lucht is er dan geen sprake, alleen van kiekenlucht afgewisseld met rooklucht en zweetlucht.

ook in Afrika doen de mannen graag stoer 

 

we wilden het vanmiddag dus sober houden. daarom bestelden we gewoon een koffietje (ikzelf), een watertje (gonda) met een donut. daar hebben we echt veel plezier aan beleefd. ik heb vruchteloos geprobeerd om onder het waakzaam oog van de serveerster die donut door te snijden, maar de donut was sterker... het watertje was oké en mijn koffie.. nu ja, toen hij werd gebracht dacht ik dat het alleen roestbruin water was, zo slap. daarenboven smaakte hij alsof het gif was. dat is in de namiddag trouwens ook gebleken, want mijn ingewanden gingen niet akkoord met het brouwsel. dat lijkt intussen verleden tijd...

morgen gaan we waarschijnlijk naar het german museum, want dat is er deze namiddag natuurlijk niet van gekomen. een strandwandeling doen we ook nog wel, maar niet meer naar het stukje strand van vanmorgen. 1 keer iemand ontmoeten die zegt:"give me your money!" lijkt ons meer dan genoeg! 

 

dat was het weeral voor vandaag. groetjes aan jullie allemaal en tot morgen! "papa" jan

 

 

 

 

 

 

 

jambo allemaal

Prachtige dag gehad. Vanochtend stonden we al om zeven uur bij de zee. De boten waren al aan het uitvaren en de eerste vangst was al binnen. Iedereen is hier altijd toch zo vriendelijk van “schipper” tot “kapitein”. We krijgen altijd een uitleg van hier tot in Tokio maar dan in het Swahili. En roepen dat die kunnen tegen elkaar, ik denk dat er hier veel gehoorgestoor-den zijn want een gewoon klapke doen kunnen die mannen niet. In de netten die ze binnenhalen zitten heel veel algen en dan beginnen er enkelen te sorteren terwijl de anderen terug uitvaren.

ik zal die jongens eens een handje toesteken

Ze hadden ook een grote inktvis bij, toen ik hem pakte werd ik al direct getrakteerd door meneerke. Voor hij “het doet” begint hij eerst te hoesten alsof hij een bronchitis heeft die maanden niet verzorgd is. Mijn handen en benen hingen vol inkt.

 

 

 Terwijl we verder stapten zag ik iets half uit het zand steken. Heb dat dan verder uitgegraven terwijl de Jan non stop riep: “pas op hé” Daar terug mee naar de vissers gestapt en voor zover we er aan uit konden was het een zeeslang. Ze koken dat en dan maken ze er zolen van voor hun schoenen. Het was een vrij mollig beest en je zag amper waar de voor- of de achterkant was maar zo lang hij het zelf weet is er niks aan de hand.

mijn zeeslang als cadeau voor de visser, ze was ongeveer veertig cm

zijn boot is bijna klaar

 

krabben in alle kleuren rennen voor hun leven als je op het strand stapt

Vliegensvlug graven ze zich in in het zand. Vier uur stapten we langs de kust en dan kom je natuurlijk op plaatsen waar de mensen nog nooit het woordje “toerisme” gehoord hebben. Er was een man uit een boomstronk een boot aan het uithouwen met een mes. Die was al bijna varensklaar. De boten die je hier ziet zijn allemaal van hout.

Jan wacht in zijn éénpersoonssloep op hoogtij om uit te vare

 

 

 

 

Ik zag grote noten hangen in een boom en wees ernaar. Onmiddellijk kwam er iemand aan met een stok om er een uit de boom te meppen en aan mij te geven. Die man was zo smerig, zijn kleren in flarden maar zo lief, het is om stil van te worden. Volgens zijn gebarentaal  zat er iets in om te eten. Het is de vrucht van een baobabboom. We gaan dat morgen eens proberen open te krijgen.

.

 Verder zagen we iemand die in een palmboom aan het klimmen was. In de palmbomen hakken ze trappen en langs daar klimmen ze naar boven. Hij zei iets van alkohol maar hoe of wat dat konden we niet snappen. Misschien is dat wel op te zoeken. Uiteindelijk wisten we langs geen kanten meer waar we waren. Vragen is al even zinloos als daar op een tram wachten dus maar op goed vallend uit verder tjokken. Van ver zagen we grote witte “hopen”, precies iglo’s. Het was een zoutwinning en er lagen al veel hopen zout te drogen om daarna in zakken geschept te worden. De mensen staan dan in het water met een houweel het zout uit te kappen. Nog echt slavenarbeid. Wat moet dat voor je lichaam zijn als je constant in het zoute water moet vertoeven.

Ze verdienen hier dan zestig of zeventig dollar per maand. Leerkrachten verdienen negentig dollar. Als ze hier in onze lodge één keer slapen hebben ze hun maandloon opgebruikt…

jambo habari (ook goeiedag)... het was weer een geweldige dag! veel gestapt langs de waterlijn, daarna de mangroves door en daarna met meer geluk dan wetenschap toch de weg gevonden terug "naar huis". halfweg een tanzaniaanse plensbui, we zagen er als volleerde waterkiekens uit... deze namiddag nog een eindje langs het strand (nou ja, het was vloed en er restte ons maar anderhalve meter meer) gewandeld tot aan de vissershaven en terug, en oeps... onze kleren waren droog.

terloops een tussendoortje dat vooral de tsm-volgers kan aanbelangen! een leerkracht verdient hier zo'n 90 tot 100 dollar per maand. daarvoor krijgt hij/zij het voorrecht om elk lesuur te mogen lesgeven aan gemiddeld 75 leerlingen en dat met een minimum (soms zelfs zonder) middelen. we hebben zelfs een leerkracht gesproken die 124!!! leerlingen in de klas had... en wij beschouwen 24 al als het absolute maximum (het is jullie natuurlijk gegund!). een voordeel is hier wel dat lijfstraffen zijn toegestaan! omdat de leerkrachten toch wel "een beetje" verbeterwerk hebben, blijven sommigen die te ver van de school wonen gewoon op school slapen (maandag-zaterdag). de ouders betalen schoolrekening en daarenboven MOETEN ze ook zakken meel en/of groenten aan de school bezorgen om eten te bereiden voor de leerkrachten... als dat geen goed onderwijssysteem is! daarenboven moeten de ouders hun kinderen verplicht naar school sturen. doen ze dat niet, dan vliegen ze de nor in. de hele dag door zie je nochtans kinderen groot en klein rondlopen op straat tijdens de schooluren. ik denk dus dat er te weinig gevangenissen zijn in Tanzania...

zo, dat is het dan weer voor vandaag! alles loopt hier op wieltjes. maak jullie maar geen zorgen, hakuna matata! groetjes van "papa" (want zo word ik hier overal aangesproken)




 

Bagamoyo het paradijs

Onze Sepp wordt vandaag drie jaar!

 Gelukkige verjaardag vanuit Bagamoyo!  Stuur eens een foto door van de taart en het uitblazen van de kaarsjes!

Gisteren vertrokken in Lushoto met openbaar vervoer. Vier verschillende vervoermiddelen moeten nemen voor we hier waren. Eerst de bus gedurende vijf uur (redelijk). Dan een taxi gedurende tien km want de daladala was voor dat traject afgeschaft. Dat zal te simpel geweest zijn. In de taxi was te weinig plaats, dan is er maar iemand vooraan op de versnellingspook gaan zitten zodat de chauffeur in eerste moest blijven bollen. Als je gas genoeg geeft rijdt die dan ook sneller en de auto's zijn meer gewoon. Overgestapt in een daladala en ik zweer dat het de laatste keer is dat ik daarover zaag. Deze keer deden we een rit van meer dan een uur en de schuifdeur kon niet meer dicht. Drie mensen hingen er half buiten. Ze hebben dan ook nog volgeladen emmers bij die er eigenlijk niet meer in kunnen. Ze plooien dan ergens buiten een ijzer om (denk van de schuifdeur) en daar hangen ze dan de emmers aan. Voor alles is er een oplossing. Maar dit keer was het een brug te ver. Alleen mijn linker dikke teen kon nog een teken geven van leven door van links naar rechts te bewegen over een afstand van vijf mm. Daarna moesten we nog naar de travellers lodge en daarvoor namen we een motosikletteke.

 

 Ze noemen dat hier een tuktuk. Onze twee grote rugzakken moesten daar in, twee kleine en dan uiteraard wijzelf nog. Toch vonden we dat we een zee van plaats hadden in vergelijking met ....
Het was echt wauw toen we hier aankwamen. Ik voelde me een prinses na al die dagen sukkelen met water, muskietennetten enz. Jan zette er al direct een domper op door te zeggen dat het wel de eerste en de laatste keer was dat we zo luxueus konden logeren.

Onze lodge in Bagamoyo

Dit zien we vanop ons terras, de Indische oceaan en de vissersboten

                             We hebben een echte badkamer, een terras met ligstoelen, keineig!!

Gisteren al gaan wandelen tot aan de vissershaven. Ze bakken de vis onmiddellijk voor hij verkocht wordt. Een bedrijvigheid  en een rook van jewelste.
Het is hier ook eb en vloed. Vanochtend was de zee heel ver weg.

 

persfoto van het jaar, Jan die voor ongeveer acht procent in het water staat!

 

We zijn de hele dag gaan wandelen in het dorp. Zoals overal zijn hier geen geasfalteerde wegen; Maar je voelt je hier overal welkom. Echt tof om ook weeral hier te verblijven. Normaal slapen we hier twee nachten maar dit luxueuze stulpje pakken ze me niet zomaar af. We gaan hier vier dagen prinsen en prinsessen. 's Avonds mogen we wel niet langs de kust gaan wandelen. Dat wordt sterk afgeraden en dat gaan we dan ook niet doen. In de tuin rondom zitten er veel mangoosten. Die hebben een spits snuitje en ze zijn niet groter dan een kat. Ze lopen raar, zoals een ..... mangoost.

Volgens de mensen hier moeten we niet bang zijn van slangen omdat mangoosten die eten. Maar Jan repliceerde daarop dat er dan toch geen mangoosten zouden zijn als er geen slangen waren. Dat klopt als een bus natuurlijk!

Samen grapjes maken ieder in z'n eigen taal. Blijkbaar wel geslaagde moppen want we hebben veel leut!