halve maraton

We zijn er geraakt maar het was zwaar. Twintig km en ondertussen heel veel bergop. Toch heel leuk. Buiten onze gids was er nog een jonge gast bij van Duitsland. Af en toe heeft die wel eens moeten wachten op mij. Onze gids had een rugzak bij met lekker eten. Ter plaatse heeft  hij dan een moesje gemaakt van avocado, citroen, rode ajuin ...Hij maakte een potje met komkommer, tomaat, wortel.. En dat op een soort wrap, heel lekker. Hij had dan nog banaantjes bij en papaja. Iedereen loopt hier rond met een groot mes en daar doen ze alles mee.

terwijl onze Duitse medestapper in de waterval ging zwemmen keek ik liever toe, het was berekoud! Verder dan met ons benen zijn we niet geraakt.

 

 

 We zijn hier vertrokken om negen uur en waren aan de waterval om half twee. We hadden reuze honger. Later is een auto ons dan enkele km van de waterval komen oppikken. Af en toe kwamen we in dorpjes. In één van de dorpen waren ze suikerriet aan het malen. Daaronder stonden dan emmers om het vocht op te vangen (rechts op de foto) Gelukkig dat er een sterke Belgische man in de buurt was om het werk even te verlichten.

één van de vele nakomelingen van de "suikerrietboer"

 

. Ik heb ook geprobeerd om van dat suikerriet te eten maar je kan daar enkel een beetje op sabbelen. Het smaakt superzoet. Dat is één van de redenen dat de mensen hier geen mooie tanden hebben. Om een maaltijd uit te sparen knabbelen ze veel aan die stokken met alle gevolgen vandien. Weer een sprookje dat bij mij aan diggelen is gevallen. Ik dacht dat alle Afrikanen een mooi gebit hadden.   

In Afrika rondreizen is eigenlijk een beetje (veel) met je twee voeten op de grond komen. Zeker op de manier zoals wij het doen. Niets is nog evident, warm water, een slot op de wc of de douchedeur, een geasfalteerde weg, een winkel, plaats op de bus, een wasmachine je kan er alleen op hopen.

wassen in de rivier met koud water en uiteraard met de hand

om een beetje privacy te hebben op de wc draai je de nagel uiteraard naar de goede kant

 

 En dan zijn wij nog de gelukkigen die alleen een beetje luxe moeten inleveren.
Ik heb hier ook al "ugali" gegeten. Dat is een plaatselijk product. Ze mengen koren met maïs en maken er een papje van. Dat kan je dan eten in de plaats van patat of rijst. Ze eten dat hier heel veel, in de eerste plaats omdat dat beter vult dan al de rest. Ik vond het vrij smakeloos. Het ziet eruit als gemalen rijst en het kleeft als een koek aan elkaar.
Seffens gaan we terug naar het dorp samen met een Amerikaanse dame die hier ook verblijft. We hebben daar ook afgesproken met onzen Duits! We eten hier voor rond de twintigduizend Tanzaniaanse shilling. Je moet dat delen door 2200. Dat is dus geen geld en eigenlijk is het vrij lekker. En dikwijls is het nog veel goedkoper...   
hallo allemaal! vandaag weer een stukje authentiek Tanzania gezien. echt super, een prachtige wandeling over 20 km paadjes en zandwegen,  die kronkelen door de dorpjes, de bossen en de heuvelruggen. overal kom je mensen en kinderen tegen. waar gaan ze naartoe? waar komen ze vandaan? god mag het weten, maar er zijn veel moslims bij, dus dikwijls geen antwoord op de vraag... het was overdag snikheet, zelden schaduw en maar bergop (vooral) en bergaf (soms). blij dat we er waren natuurlijk! maar effe in de waterval duiken om af te koelen is aan mij echt niet besteed. ik ben geen waterkieken en nog veel minder een ijsbeer. net als gonda tot aan mijn bleke knietjes in het koude water leek me al voldoende... na de lunch bij de waterval dan maar opnieuw klimmen naar de "private car" die ons zou terugbrengen naar lushoto. nou ja, "private" dat klopte wel, maar "car"... langs buiten leek alles min of meer oké maar van binnen... een wonder dat er nog zetels in stonden en dan nog wel met vering. en heet op de achterbank! de achterste ruiten bleven gesloten (het was per slot van rekening maar 30 graden) en de voorruiten moest je met de hand naar boven schuiven, telkens opnieuw. maar we hebben het gehaald en staan al opnieuw klaar voor een nieuwe uitdaging. morgen vertrekken we naar bagamoyo aan de oostkust. een lange busrit van 6 uur en dan nog een daladala-zelfmoordpoging van 1 uurtje... bij leven en welzijn dus: tot morgen!