Maandag 5 augustus

Gisteren mochten we bij Magda en Willy onze laatste Vlomse kost gaan eten: mosselen. Hoe later het op de avond  werd hoe beter we ons komend avontuur zagen zitten. Dat kan natuurlijk ook aan de sangria gelegen hebben. Maar vandaag was het heel wat minder, een echte baaldag. We stonden al op het punt om niet meer te vertrekken maar schoonzus deed ons naar de luchthaven en zus kwam  wuiven, terug was geen optie meer.

Vlucht van zes uur naar Doha in Quatar. Lekker eten aan boord, goeie service. We kregen lekkere rode wijn bij ons eten. De stewardes liet me kiezen tussen twee flessen. Ik vond dat een beetje raar want zo véél en vroeg of ze geen kleiner flesje had maar toen bleek dat ze me van de gekozen fles een glas wou inschenken. KEI-genant vond ik dat. Mijn buren waren Chinezen en van zo gauw mijn buurvrouw ging zitten deed ze een mondmaskertje aan. Ik schrok me een ongeluk. Was ze ziek en deed ze dat om mij te beschermen of vond ze ons vies? Ik denk het laatste want even later had heel de familie een maskertje aan en dat gedurende de hele vlucht. Toen we in Doha uit het vliegtuig stapten waanden we ons in een sauna, 36 graden.  Qatar is  duidelijk een Arabisch land, mannen met lange witte "japonnen" met een engelendiadeem op hun kop en natuurlijk hun madammen met een nikab. Wel super modern en kraaknet. Om half twee vertrekken we vannacht terug en morgenvroeg zijn we om half acht in Naïrobi (Kenia).

 

Dinsdag 6 augustus

Vanaf de eerste dag zijn onze plannen al helemaal overhoop gehaald. Door de typische Afrikaanse toestanden moeten we vandaag in NaÏrobi blijven en gaan we pas morgen naar masai mara voor drie dagen. We moeten onze knop onmiddellijk omdraaien.Deze namiddag dus met een matatu (busje waar plaats is voor twaalf maar waar met wat goede wil het drievoudige op kan en ophangt) naar de stad.

 

 

                                  onze medereizigers wachten ook op vervoer in de luchthaven
 

      

                                   verse vis op de markt

Ze hebben het volume van de poepen bij de vrouwen hierboven niet eerlijk verdeeld. Met één poep van hier kunnen ze bij ons drie vrouwen gelukkig maken. Als je dan weet dat de zitjes in de bus heel smal zijn en je bent nummer drie die erbij moet hoef ik er geen tekening bij te maken... Het strafste van al is dat ze dan nog kijken alsof het mijn fout is. Leuke wandeling gemaakt in de stad. Bij de terugkeer met de bus werden we onmiddellijk helemaal ondergedompeld in hun gedoe want we stonden bijna twee uur stil. Hoe komt dat? Niemand kent de functie van lichten dus op een gegeven moment kan niemand nog door maar iedereen wil door. Je zit daar dan op die bus als enige blanke tussen al die poepen. Ondertussen staat er iemand recht en begint non stop gebeden op te zeggen, je krijgt dorst en honger en het stinkt daar dan van de benzine in combinatie met euh ... Er stond daar ergens een agent maar die man hier kent overduidelijk zijn rol: GEEN. Bij ons zou een agent direct een twaalfbeurtenkaart moeten gaan halen bij een psychiater. Auto's zoals hier zie je bij ons onmogelijk in het verkeer. Maar al dat andere zoeken we nu juist dus ...het is (voorlopig)  nog plezant.

En nu laat ik een serieuze verslaggever aan het woord! De Jan!

Dag thuisblijvers! Al 2 dagen op stap en toch nog altijd geen accidenten. Voor wie ons kent totaal onbegrijpelijk... We proberen ons langzaam maar zeker te verplaatsen in de Afrikaanse mentaliteit en(des)organisatie maar de cultuurschok is toch wel groot. We begrijpen al evenveel van de Kenianen als zij van ons... Bij elk probleem waarover je iemand aanspreekt antwoordt die steevast "no problem!" en meestal heeft hij dan nog gelijk ook! 

We zijn nog maar twee dagen van huis weg en vanavond heb ik al voor de tweede keer onze planning moeten herbekijken, de normaalste zaak van de wereld in dit land... onbewust integreer ik me dus...

Ik denk dat mijn inkt stilaan opgeraakt, dus moet ik stoppen. Ik kan toch niet in herha-ling vallen! Gonda lukt er elke dag opnieuw in om zelfs van de kleinste banaliteit wereldnieuws te maken en dus rest er mij niet echt veel om te vertellen... Toch zal ik niet stilvallen op de blog (en misschien ben ik haar toch eens voor om iets neer te pennen, je weet maar nooit...). Tot het volgend schrijfsel en groetjes to all of you!!!