Tengeru

We zijn vandaag naar Tengeru geweest. Een van de dorpen waar ook een project loopt. Dit dorp was al iets verder in ontwikkeling dan het vorige. Ze zijn er nog niet maar de eerste steen ligt er toch al. De verplaatsing naar het dorp gebeurde weer met een “daladala”. Dat is dus met een minibus die altijd hetzelfde traject doet. In zo een bus is plaats (bij ons toch) voor negen personen. Gisteren zaten we er met negentien in, vandaag braken we het record met tweeëntwintig!! Je kan daar dan ook nog niet in rechtstaan. Als er bij ons plaatsgebrek is dan zeggen ze: “We zitten als sardienen in een doosje”. Wel, die sardienen hebben dan nog nooit een daladala genomen in Afrika want dan zouden ze wel anders piepen. Vanaf nu gaat dat spreekwoord veranderen in: we zitten als Afrikanen in een minibus. Ze zijn dan ook nog allemaal naar de markt geweest en kopen dan geen kilo bananen maar een tros van vijftig. Als je daar claustrofobie hebt dan kan je het wel vergeten. Na twee kilometer geschommel stoppen ze dan en dan denk je: “oef er stapt er ene (of meer) uit!. Niks daarvan, er komen er nog bij. Het grote voordeel is: je kan nergens tegenaan botsen want je zit muurvast. Dit was het hoofdstukje “daladala”

We hadden dus een afspraak met het “bureau van toerisme” om negen uur maar zelfs de kat was er nog niet. Na heel wat over en weer geloop kwam er toch iemand opdagen zodat we uiteindelijk om elf uur in de daladala zaten met een jonge gast uit het dorp. s’ Middags mochten we er mee lunchen, het was lekker, iets of wat hygiënischer dan gisteren en overal krijg je gemberthee bij want dat is goed voor de maag. En dan volgde de rondleiding langs het bio-gas dat ze maakten om te koken (en het lukte nog ook), langs de bananenplantages en langs de koffieplantages. Bananenplanten dragen maar één jaar, daarna worden ze gekapt en de jonge scheuten worden opnieuw geplant. We gingen ook naar de lagere school. Dat was al iets beter dan in het vorige dorp maar toch…  Ze zitten daar met een zeventigtal in een klas maar er waren al wel banken! Ik heb geprobeerd om de teksten te lezen op het bord en dat vonden ze supergrappig. Heb voor hen dan een Nederlands liedje gezongen. Toen we eraan kwamen waren ze hun klas aan het kuisen, dat moeten ze dus zelf doen. Nog even een bezoek aan de markt en hop .. terug daladala. Toen kon ik de overbevolkking in de bus niet meer tellen, simpelweg omdat ik mijn hoofd niet kon gedraaid krijgen.

Jan krijgt een uitleg over bananenplantages zodat hij er thuis ook kan aan beginnen

ik ga meehelpen maïs sorteren

de leerlingen worden geteld en genoteerd bij het begin van het schooljaar in elke klas rond de 70

iedereen helpt mee om genoeg inkomsten te verzamelen, ik denk dat hij zeven jaar is

de markt

 

Morgen vertrekken we  om acht uur ???????naar Lushoto. Een busreis van vijf uur (maar dat is geen daladala). Volgens hun normen is dat een luxecar maar op de Belgische wegen zie je die al dertig jaar niet meer.

Vandaag was het onze “malariapillendag” maar Jan heeft ze niet willen nemen. Ik heb er geen problemen mee maar hij heeft zowat alles gehad wat er op de bijsluiter staat. We gaan contact opnemen met de huisdokter om te horen wat hij er van vindt.

Bedankt aan ieder die al een berichtje achterliet, dat is altijd heel leuk als we van het thuisland iets horen.

Internet en telefoon is uitgevallen dus alles op “word” en hopelijk morgen verzenden.

Gisteren heb ik de coördinator van de Tanzanian Tourist Board al gemeld dat we vandaag naar tengeru zouden gaan. Vergeten door te geven bleek in de loop van de avond. ”no problem”, dus vanmorgen gebeld vanaf 8 uur, telefoon en gsm stonden af. Van pure miserie tegen 10 uur naar het kantoor gegaan: gesloten. Iemand heeft madammeke toch kunnen bereiken. Na een half uurtje is ze dan uit het niets komen opdagen en het zou tanzania niet zijn mocht uiteindelijk alles niet geregeld zijn geraakt… natuurlijk  nog wel een uurtje wach-ten op de contactpersoon om ons te brengen naar de daladala… zo vul je al gauw de dag van een fullday excursion… gelukkig weer een meevaller, echt wel authentiek. En dat je in de daladala zo opeengepropt zit neem je er dan ook met een grimlach bij.  Morgen met een ECHTE bus (volgens de foto toch…) naar onze volgende bestemming: het meer landelijke lushoto, van waaruit je wandelingen kan maken… enfin, we zien wel wat de dag brengt!

Ps enkele seconden geleden is hier de elektriciteit uitgevallen, het licht van mijn scherm is de enige lichtbron van het guesthouse nu… hakuna matata, alles komt wel in orde!

Groetjes van jan de daladala- sardien