terug internet!

Woensdag 7 augustus

We zijn al beter dan de Afrikanen. Vanochtend moesten we om acht uur klaarstaan want ze kwamen ons ophalen om te vertrekken naar Masaai Mara, maar we hadden onze klok nog niet verzet (het is hier één uur later). Alles in de rugzakken gesmeten en half aangekleed naar ons busje gesneld. Een Canadees koppel reed ook mee. Ik wist nu wel dat de wegen hier geen biljartbaantjes waren maar dit overtrof toch onze stoutste verwachtingen. Gelukkig had ik een opblaasbaar kussen bij maar je werd niet alleen van boven naar onder geschud maar ook van links naar rechts en van voor naar achter (daar past een liedje bij maar daar hadden we geen zin in). We hebben zo gereden tot twee uur zonder EEN normale weg tegen te komen. Nergens asfalt, overal aardeweg. Als we stopten was het om de apen, de schapen, de koeien, de geiten en de herders te laten over- steken. We reden door veel dorpen en de mensen hier hebben allemaal een deken gedrapeerd. Bij de ene zijn er kleine gaten in, bij een andere grote en bij sommige zie je de stof niet meer van de gaten. Na die shaking drive kregen we eindelijk eten en het was nog lekker ook.   Onderweg had onze gids een zak gekocht waaruit bladeren staken en dat bleek houtskool te zijn voor ’s avonds. Onze rugzakken naar onze tent gesleept en dan begon de volgende helse tocht door een reservaat van giraffen, leeuwen (die een gnoe aan het opeten waren), olifanten …..  Dat reservaat is 1700 vierkante KM groot dus je kan daar wel even rondtuffen. Hij kon zijn dak (van zijn karretje)  optillen en als je dan op de zetels stond was het leuk om rond te kijken . De kans was wel groot dat je eruit gecatapulteerd werd. So what!  Het is hier al donker om zeven uur maar je hebt hier in het kamp van zeven tot tien licht. We liggen nu in onze tent en we horen de beesten brullen, gelukkig staat er “security” met een HOUTEN STOK(!!!) buiten. SLAAPWEL...

                      beetje onsmakelijk om zien maar ieder zijn meugje

Donderdag 8 augustus

Helemaal niet geslapen en dit om twee redenen. Heel de nacht waren er akelige geluiden te horen van huilende wilde honden. Dat dachten we tenminste maar het bleken hyena’s te zijn. Die hadden heel wat te vertellen tegen elkaar. De tweede reden was erger want Jan was ziek geworden. We denken dat het was van de malariapillen die we gisterennamiddag beginnen nemen zijn. Hij begon te zweten, voelde zich super slecht en wou per sé buiten. Het kamp is hier niet afgemaakt dus je mag hier ’s nachts nooit alleen buiten. Hij voelde zich enorm opgejaagd (als je de Jan kent is dat helemaal ongeloofwaardig) hij  moest en wou buiten al stond er een leeuw voor de tent. Onmiddellijk was de nachtwaker er, met een houten pif poef paf,  die kwam bij hem zitten omdat er ’s nachts altijd luipaarden rondlopen. De nachtwakers hadden ook een vuur gemaakt om ze beter op afstand te houden. De mensen hier zijn super vriendelijk en bezorgd. Gelukkig was Jan ’s morgens beter.

Om acht uur waren we weeral terug “en route”. Liefst tot vijf uur in de namiddag. Nochtans, we hebben ons geen moment verveeld. Maurice (onze gids) had ook een picknick bij. We zijn ook gaan kijken naar de oversteekplaats van de gnoes. Als het in Tanzania te droog wordt komen zij massaal (anderhalf miljoen) naar Kenia. Als het gras in hun land terug oké is dan gaan de migranten terug naar huis. Dat kan je niet overal zeggen...  Ze steken de rivier de Mara  over en dit op de moeilijkste plaats waar de rivier heel wild en diep is. Waarom daar juist, dat weet niemand. Ze denken dat het is om de zwaksten te onderscheiden van de sterke. Heel veel dieren overleven dat niet want het krioelt er van de krokodillen, andere verdrinken, breken hun poten of kunnen niet op de rotsen geraken. We zagen dan ook veel kadavers liggen en waar kadavers zijn, zijn er natuurlijk ook veel gieren, maraboes, jakhalzen. Ieder zijn buikje vol. Er lagen ook honderden nijlpaarden in de rivier. Het gebied hier wordt door de dieren op een eigen wijze verdeeld. Een antilope eet enkel hoge grassen, na hem komt er een andere diersoort die houdt van de grassen die zo vrijkomen terwijl een gazelle wacht op de start van de twee vorige om van de laagste grassen te eten. Leeuwen eten geen giraffen omdat die huid te taai is, de leeuwen vinden die streepjesbeesten en de gnoes malser en lekkerder. Het verschil met het Krügerpark in Zuid-Afrika is dat er daar nog wegen zijn maar hier niet.  Overal los over en door. We waren doodmoe. Hopelijk gaan we een betere nacht tegemoet want morgenvroeg vertrekken we al om zes uur voor een early morning safari.

Vrijdag 9 augustus   JAMBO (goedendag)

Het was niet de rit van ons leven, van zes tot acht over een feest van putten en bobbels. Ik zou zweren dat ze het aangelegd hebben want natuurlijk is dit bijna niet mogelijk. En we zagen uiteraard de beestjes van gisteren maar dan met ochtendhumeur (zoals ik).  We hebben er even genoeg van en gaan wandelen op ons eentje naar de omliggende dorpen. Daar zijn we dan helemaal alleen als toeristen want iedereen is op safari en niemand denkt er nog maar aan om de buurt te gaan verkennen. We hebben prachtige foto's genomen van o.a spelende kinderen. De mensen komen niet of zelden bedelen en zijn  goed gezind maar ZWART in alle betekenissen van het woord.

                                   speelgoed dat ze bij ons niet meer kennen

 

                                    

de Masaï helpen de natuur een beetje om hun oorbellen in te krijgen

 

Wat hebben we hier al te eten gekregen? Veel rijst, drie soorten vlees (taai, heel taai en super taai). Gelukkig is het al in kleine stukjes gesneden zo kan je het ineens inslikken. Wortelen en spinazie, bananen en ananas. De groenten zijn hier praktisch niet gekookt. Ik denk dat ze die even in gekookt water gooien. Niks dus voor Jan want die wil zijn groenten super “meurg”. ’s Morgens krijgen we iets dat op een pannenkoek lijkt en roereieren met toast. Opvallend is dat hier geen gele eierdooiers zijn, dus als je omelet eet, eet je precies alleen eiwit. We zijn aan het afkicken van senseo want hier is er alleen nescafé.

Enkele sfeerbeelden van ons "kamp"

in het geniep genomen

en de was in de beek witter dan wit!

                                      the shower (en zeggen dat we thuis juist een nieuwe hebben laten zetten)

                                                  en inside (nog steeds geen zin om op reis te gaan, Martine?)

af en toe brengen ze eten aan

Een goed uitgedacht systeem om warm water te krijgen, rechts ligt het hout om te stoken

Jan kan hier nog altijd niet slapen. Hij vindt een tent super benauwd. We wisten dat wel, maar zo erg. Het is hier geen klimaat voor ijsberen maar toch ijsbeert hij de hele nacht. In een tent is er niet veel plaats en toch legt hij kilometers af op een nacht.

Proficiat Ilse voor je verjaardag.

Zaterdag tien augustus

Vandaag terug naar Nairobi! Ons vertrekuur is zeven keer verlaat en vijf keer vervroegd. Als we juist wilden ontbijten komen ze aangesneld dat we moeten vertrekken maar van die pijlen geen hout, we gaan eerst ontbijten. Als we dan hals over kop klaarstaan zijn ze zelf niet klaar en stelt er driemaal iemand zich voor als chauffeur met naam en familiehistorie om uiteindelijk met een volgende te vertrekken. Afrikanen hebben altijd een zee van tijd maar je mag ze geen stuur geven want dan denken ze dat ze in een bolide zitten. En dit 260 km lang. De eerste vijftig km moet je alleen zorgen dat je hoofd vast blijft zitten, de volgende honderd is een "putvrije" zandweg. Telkens er een tegenligger komt volgt er een enorme stofwolk die een driehonderd meter alle zicht belemmert. Als er bij ons zo een mistbank hangt staat iedereen stil. Hier geven ze extra gas om er sneller door te zijn maar dan komt de volgende er al aan. Ik dacht er even aan om zelfmoord te plegen want dan is het wel onmiddellijk gedaan.

we zijn op weg naar Nairobi,

getrokken vanuit ons busje

 

We voelen ons hier zeer goed, veel beter dan in Zuid-Afrika. Hier wordt tenminste alles gerund door de mensen van hier en de nadelen ervan nemen we er graag bij. Je mag je hier al heel snel "manager" noemen. Alle problemen lossen ze hier op met middelen die wij niet meer kennen.

We gaan vanmiddag met de bus naar Arusha (Tanzania). Adieu Kenia!!

 

En nu Jan met een verkorte versie van de feiten.

 

 

hallo allemaal! de nawerking van de malariapillen lijkt helemaal weg, ik heb zelfs al 2 nachtjes goed getukt... ik heb gedurende 2 dagen wel alle nevenwerkingen tesamen gehad, was dus een uiterst geschikt proefpersoon voor het geneesmiddel... ik herkende mezelf niet meer, a new jan was born! heb de eerste nacht niet geslapen, de tweede "maar" een half uurtje geijsbeerd in de tent" en dan af en toe toch wat geslapen. het gevoel dat de tent  (toch 6 x 4) elk moment op mijn kop zou kunnen vallen was stilaan aan het wegebben, de zweetaanvallen, de benauwdheid en nog een hoop andere rotdingen waren tegen 's morgens eindelijk over. een mens moet er wat voor over hebben om een stukje van de wereld te zien! en dan te weten dat je elke week 1 pilleke moet nemen, hmmm... zou vergeten kwaad kunnen???

het bevalt ons hier heel erg. tuurlijk moet je wennen aan de Afrikaanse mentaliteit. er is hier vaak een totaal gebrek aan organisatie en structuur, en je moet je daar in schikken. anders word je gek en vertrek je beter terug naar huis... heb gisteren toch de "piloot" van ons busje aangesproken, want op een 2-baansvak 135 rijden leek me toch wat overdreven, en dan ook nog voortdurend slalommen... heb gevraagd wat ook de andere mensen dachten: waar is dat goed voor? geen antwoord gekregen, hij waande zich op de startbaan en was duidelijk het opstijgen aan het voorbereiden... nu wachten we op het busje naar arusha in tanzania. gepland vertrekuur 14 uur STIPT, we zullen wel zien, de receptie in arusha blijft 24 uur op 24 open, dus "no problem"... met de rug van gonda LIJKT het allemaal oké maar je weet zo goed als ik dat ze nooit het achterste van haar tong laat zien! misschien zou ze (liefst tijdelijk) beter het "poepeke" hebben van de keniaanse madammen, die hebben geen extra zitkussen nodig in de bus. enig probleem: als je in een minibus geklemd geraakt tussen zo'n 2 stellen bipsen kan je maar alleen hopen dat de rit  niet te lang zal duren...

intussen ben ik mijn fleece in het tentenkamp kwijtgeraakt. het is hier niet echt heet (zo'n 18 graden), maar een pulletje en het hartverwarmend gezelschap van gonda houden me best warm... stel het allemaal goed ginderachter en hakuna matata, maak je geen zorgen, alles komt hier wel goed!